Σήμερα γιορτάζουν όλοι όσοι μας έμαθαν να είμαστε ελεύθεροι

Έτοιμη να κλείσω μια και καλή τον υπολογιστή για σήμερα (εντάξει φτάνει το τόσο κάψιμο) κοιτώ ώρα περασμένες 02:40 το βράδυ, ημέρα Κυριακή πλέον και επισήμως παγκόσμια ημέρα της μητέρας.

Έτσι χωρίς να το επιχειρώ ιδιαίτερα μπαίνω και γω μέσα στο σακί με όλους τους υπόλοιπους του τύπου «Παγκόσμια ημέρα της μητέρας» και βλακείες. Κι όμως ένα μέρος του μυαλού - κάτι που πλέον εμείς οι άνθρωποι δύσκολα μπορούμε να περιγράψουμε (πείτε το συχνός καφές με το παρελθόν)- σκέφτηκε εκείνα τα Χριστούγεννα του 2000, μετανάστες πλέον σε μια νέα πατρίδα, την ξακουστή τότε Ελλάδα, τη γη της δικής μου επαγγελίας και της οικογενειάς μου χωρίς λεφτά, μέσα σε σπίτι μόλις δύο δωματίων και με άπειρο κρύο, σκέφτηκε εσένα μαμά να προσπαθείς έχοντας ήδη άπειρες ανησυχίες για το που θα καταλήξουμε σε μια ξένη χώρα μέχρι και τι θα δώσεις αύριο στις δυο μικρές σου κόρες να φάνε, ήσουν εκεί με το αδιαπέραστο χαμόγελο που ακόμα σε γοητεύει και την απέραντη φαντασία και παιδικότητα που σε διακατέχει.

Θυμάμαι ακόμα πως χωρίς δεύτερη σκέψη, έβαλες μουσική, πήρες το πλαστικό μοναδικό δεντράκι Χριστουγέννων που είχαμε και μας είπες πως σήμερα είναι η πιο σημαντική ημέρα της χρονιάς γιατί θα στολίσουμε το δέντρο μας με τα ομορφότερα στολίδια. Και τα στολίδια αυτά; Από μικρά παιχνίδια μινιατούρες που μας είχαν χαρίσει οι γείτονες μέχρι και παλιά κουτάλια και στην κορυφή ένα πανέμορφο αστέρι από παλιά κουτάλια. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο ήταν αυτό το δέντρο μέχρι τα τελευταία χρόνια που όσο και να μεγαλώνω τόσο με ωριμάζει το παρελθόν μαμά, ειδικά όταν ξέρω πως ήσουν και εσύ, ειδικά εσύ μέσα σ' αυτό και μέχρι σήμερα, με τον δικό σου τρόπο, τη δική σου σιωπή, με τις δικές σου πράξεις να μου μάθεις τόσα. Συνεχίζεις να μου μαθαίνεις πολλά, χωρίς να το καταλαβαίνεις η ίδια. Αυτή η ανάμνηση μαζί με πολλές άλλες πάντα θα είναι το φυλαχτό μου, πολύτιμο δώρο από εσένα. Σήμερα όμως δε γιορτάζεις μαμά.

Είναι υποτιμητικό και υποκριτικό. Δε σου αξίζει μόνο μια ημέρα. Καταντά γελοίο αυτό το παραμύθι με τις παγκόσμιες ημέρες. Σου αξίζουν και οι 365 ημέρες , 365.000 ευχαριστώ και σ' αγαπώ.

Πριν ένα χρόνο σχεδόν, μια καλή μου φίλη και πλέον συμφοιτήτρια μου έστειλε ένα γράμμα που θα το έδινε στην μητέρα της. Τότε, εκείνην την περίοδο θυμάμαι είχα μαλώσει με τη μητέρα μου (ας βρεθεί κάποιος να μου πει ότι δε μαλώνει, κερνάω καφέ) και ομολογώ πως το γράμμα αυτό το έχω διαβάσει ήδη τέσσερις φορές και τις τέσσερις ήταν έτοιμο να με χαστουκίσει. Η αγάπη αυτής της κοπέλας είναι απερίγραπτη απέναντι στη μητέρα της. Και της υποσχέθηκα πως κάποια στιγμή, τέτοια ήμερα θα έγραφα για εκείνη και την ιδιαίτερη τιμή που έχει να βιώσει μια τέτοια αγάπη. Το γράμμα έλεγε:

«Το μεγαλύτερο δώρο που μου έδωσαν σε αυτή τη ζωή , είναι το ότι ΕΣΥ είσαι η μητέρα μου. Αν ποτέ καταφέρω να σου μοιάσω, θα έχω πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο επίτευγμα της πορείας μου σαν άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να ελπίζω σε κάτι καλό. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες ότι την ζωή πρέπει να την κοιτάμε χαμογελώντας , ακόμη και στις στιγμές που δεν μπορούμε καν να ανοίξουμε τα μάτια μας. Συγνώμη για τις φορές που σε αδικώ και σου φωνάζω, είναι που ξέρω ότι βαστάς γερά, ακόμη και αν νομίζεις ότι είσαι αδύναμη. Ξέρω ότι όταν δεν έχω από που να πιαστώ, θα πιάσω εσένα, και όσο σφικτά και αν σε κρατήσω και όσο πιο πολύ και αν σε πονέσω, ακόμη και εκείνη τη στιγμή εσύ θα με αγαπάς. Τη στιγμή που μ ΄έχει πληγώσει η ζωή και εγώ θέλω να ξεσπάσω, έρχεσαι εσύ και μου λες να ξεσπάσω σ ΄εσένα για να νιώσω καλύτερα , για να απαλύνω τον πόνο μου για να γλυκάνω λίγο τις πληγές μου. Για όλα αυτά και για άλλα τόσα , που για να τα γράψω αυτό το φύλλο δεν θα μου φτάσει. Σε αγαπώ και η σκέψη του να σε χάσω είναι η πιο πικρή που μπορώ να κάνω. Η μόνη που δεν αντέχω. Η μόνη που μου λυγίζει τα γόνατα αυτομάτως με το που μπει στο μυαλό μου . Σε αγαπώ περισσότερο απ΄ όσο θα μπορέσεις ποτέ να φανταστείς. Τα δώρα που σου κάνω είναι ένα τίποτα μπροστά σε ό,τι μου έχεις δώσει εσύ . Είμαι σίγουρη ότι θα μου δώσεις και άλλα. Όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή θες. Επειδή είσαι αυτή που είσαι. Είσαι το άτομο που δίνεις δίνεις δίνεις και αν δεν πάρεις θα πληγωθείς με αλλά πάλι θα χαμογελάσεις, γιατί εσύ έδωσες επειδή το ήθελες και όχι επειδή στο επέβαλαν. Γιατί τόσο ελεύθερη είσαι. Τόσο ελεύθερο είναι το πνεύμα σου. Γι΄ αυτό χαίρομαι που σε γνώρισα, χαίρομαι που ο κόσμος έχει έναν τέτοιο άνθρωπο χαίρομαι που είσαι η μητέρα μου. Αν ελπίζω ξανά για αυτόν τον κόσμο είναι δικό σου δώρο .

Σε αγαπώ μαμά, με όλη μου την ψυχή , με όλη μου την δύναμη . Έτσι όπως εσύ μου έμαθες να αγαπώ

Η κόρη σου
Κ.»

Δυνατό χαστούκι ε ;

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ πόνεσα πολύ.

Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, κάθε λεπτό κάθε ώρα και μέρα που να περνά γιορτάζουν και ΘΑ γιορτάζουν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που είτε είναι γονείς είτε όχι ήταν αληθινοί άνθρωποι. Και τι εννοούμε αληθινοί; Αληθινοί είναι οι «καθαροί τη καρδία», εκείνοι οι άνθρωποι που ανεξάρτήτως δικών τους προβλημάτων και δυσκολιών που έχουν ή συνεχίζουν να βιώνουν στη ζωή τους, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας ή ακόμα και σεξουαλικών προτιμήσεων βρίσκονται δίπλα στα παιδιά είτε μεγάλα είτε μικρά και τους δίνουν τα ισχυρότερο ίσως όπλα για να επιβιώσουν σε αυτήν τη ζωή, την αγάπη και την ελευθερία. είτε είναι δικά τους είτε όχι.

Χρόνια πολλά σε εσάς γονείς που μαζί μεγαλώσατε με αγάπη και ελευθερία τα παιδιά σας, χρόνια πολλά και στις ανύπαντρες και χωρισμένες μητέρες που μόνες τους μετά κόπων και βασάνων αλλά και όλη την μητρική στοργή, αφοσίωση και αγάπη είσαστε δίπλα στα παιδιά σας, χρόνια πολλά στις γυναίκες των παιδικών χωριών sos, σε εκείνες που χωρίς να φέρουν στον κόσμο δικά τους παιδιά αξίζουν και με το παραπάνω την αγάπη, χρόνια πολλά και σ' εσάς πατεράδες που μεγαλώνετε μόνοι τα παιδιά σας και παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε στην αρχή είστε ακόμα εδώ.

Χρόνια πολλά κόσμε. Χρόνια πολλά στα «μεταξωτά» σου παιδιά. Ένας λόγος παραπάνω για να σε αγαπώ.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.