Οι 10 καλύτερες τελευταίες σεζόν σειρών

Οι τελευταίες σεζόν σειρών μπορούν να είναι σπουδαίες με διάφορους τρόπους. Μπορεί να ολοκληρώνουν με πίστη και συνέπεια και ένταση κάτι που μια σειρά χτίζει επί χρόνια, τα “Breaking Bad” και τα “Shield” μας δηλαδή. Μπορεί να αντιστρέφουν απρόσμενα μια κατηφορική διαδρομή και να καταφέρνουν να παραδώσουν έναν τελευταία μεγάλο αποχαιρετισμό. Μπορεί να επανεφευρίσκουν τη σειρά με εντελώς ριζικό τρόπο, φέρνοντάς μας κάτι εντελώς διαφορετικό, πάνω στην ώρα για το αντίο.

Συχνότερα πάντως, οι τελευταίες σεζόν σειρών είναι μέσα στις πιο μέτριές τους. Συνήθως αυτό έχει να κάνει με τη διάρκεια που κάτι μένει στον αέρα, δηλαδή έχει ξεπέσει τόσο πολύ που μέχρι να έρθει το τέλος εύχεσαι πια να τελειώσει. Δε χρειάζεται καν να πούμε παραδείγματα, όλοι θα σκέφτεστε αυτοί τη στιγμή 5-6 ο καθένας. Πολλά από αυτά θα είναι και τα ίδια. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό το θέμα.

Σήμερα όμως είμαστε εδώ για να υμνήσουμε τη σπουδαιότητα. Το “Banshee” ξεκίνησε την τελευταία σεζόν του, την ώρα που το “The Good Wife” ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τη δική του. (Επίσης μόλις χθες τελείωσε και το “American Idol”. Δεν ήθελα να βάλω ριάλιτι στη λίστα, όμως η τελευταία του σεζόν ήταν πραγματικά εξαιρετική.) Είναι νωρίς για να βάλουμε αυτές τις δύο σειρές σε αυτή τη συζήτηση επειδή δεν έχουμε δει ακόμα πώς τελειώνουν, όμως με αφορμή αυτά τα δύο κλεισίματα, είπαμε να θυμηθούμε άλλα σαν αυτά. Τελευταίες σεζόν δηλαδή είτε μονίμως σπουδαίων σειρών που κλείνουν όσο θαυμάσια τους αξίζει, είτε σειρές που επέστρεψαν από μια μεγάλη πτώση ποιότητας και μας θύμισαν την τελευταία τους χρονιά γιατί τις είχαμε εξαρχής αγαπήσει.

Δεν σημαίνει πως όποια τελευταία σεζόν δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη δεκάδα δεν ήταν καλή, απλώς προτιμήσαμε να τιμήσουμε κάποιες πιο αξιοσημείωτες αντιστροφές ποιότητας. Για να το πω αλλιώς, όχι, η 4η σεζόν “O.C.” δεν είναι καλύτερη από την 5η σεζόν του “Wire”, αλλά το “O.C.” επανεφηύρε τον εαυτό του τελευταία στιγμή, ενώ το δράμα του Ντέιβιντ Σάιμον έκλεισε με την λιγότερο καλή σεζόν του. Οπότε, για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, μας ενδιαφέρει η πρώτη περίπτωση. Ειδική αναφορά ακόμα στα "Friday Night Lights" και "West Wing" που μετά από κακές σεζόν έφτασαν πάλι την κορυφή αλλά οι προτελευταίες σεζόν τους είναι καλύτερες από τις τελευταίες. Και τέλος μια ακόμα ειδική αναφορά στο "Louie" το οποίο παιδιά αρχίζω να πιστεύω ότι έχει παίξει την τελευταία του σεζόν και θα το μάθουμε πολύ αργότερα, αλλά τι τα θες, δεν έρχονται όλα προγραμματισμένα στη ζωή.

Όπως πάντα φυσικά, περιμένουμε συνεισφορές στα σχόλια.

“THE SOPRANOS”

Πολύς κόσμος είχε ψιλοτσαντιστεί με την προτελευταία σεζόν και κάπως δικαιολογημένα κιόλας. Το "Sopranos" έγινε η πρώτη εξέχουσα περίπτωση σειράς που κατόπιν επιθυμίας του δικτύου φούσκωσε και μετά έκοψε σε δύο μέρη την τελευταία σεζόν, απλώς για να κρατήσει το πανηγυράκι λίγο παραπάνω. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετό ανούσιο storytelling εκεί στο τελευταίο 1/3 της σειράς, όμως όταν φτάσαμε στην τελική ευθεία ο Τσέις απαλλαγμένος από κάθε άλλη υποχρέωση, άρχισε να πυροβολά ασταμάτητα. Όλη η τελευταία σεζόν είναι μια άσκηση νεύρων και αντοχής, καθώς η σειρά ξεπαστρεύει κόσμο, βυθίζει τον Τόνι ακόμα βαθύτερα στο σκοτάδι (αυτή τη φορά μάλιστα το τέρας έχει και συναίσθηση του εαυτού του, ευχαριστούμε, ψυχολογία!) και τελικά τον αφήνει σε μια αέναη κατάσταση διαρκούς αβέβαιης κόλασης.

Καλύτερο επεισόδιο: "Kennedy and Heidi", εκείνο όπου ο Τόνι κι ο Κρίστοφερ εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικό. Ουπς.

Το φινάλε: Μόνο το διασημότερο και πιο πολυσυζητημένο φινάλε της τελευταίας 30ετίας. Έχουμε μιλήσει πολύ αναλυτικότερα για αυτό.

“THE O.C.”

Αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη σειρά. Ένα από τα φετινά μου πρότζεκτ θα είναι να την ξαναδώ στη διάρκεια του καλοκαιριού, επειδή ως γνωστόν είναι η #1 καλοκαιρινή σειρά. Επίσης αποτελεί ένα αληθινό (και σχετικά ξεχασμένο) μάθημα τηλεοπτικής ιστορίας, γιατί πέρασε από όλα τα στάδια και το έκανε τόσο γρήγορα, σαν ένα σεμινάριο πάνω στη δημιουργία μιας επιτυχημένης σειράς που κάποιος έχει βάλει στο fast forward. Ξεκίνησε με μερικά επεισόδια μες στο καλοκαίρι που έσπασαν κοντέρ, επέστρεψε τσάκα τσάκα για μια πρώτη σεζόν που το έκανε φαινόμενο, ακολούθησε με μια 2η σεζόν που το είχε στην κορυφή των κουλ, χιπ συζητήσεων αλλά το είδε να ξεμένει από ιστορία, στην 3η σεζόν έπεσε απόλυτη δημιουργική ξηρασία, οι θεατές ξέχασαν εν μια νυκτί την ύπαρξή του, στο τέλος της 3ης ο δημιουργός σκότωσε έναν από τους βασικούς χαρακτήρες σε απεγνωσμένη ανάγκη επανεφεύρεσης, και στην 4η κόπηκε καταφέρνοντας όμως πρώτα να ξαναγίνει γλυκιά και όμορφη τηλεόραση έστω την τελευταία στιγμή. (Νά'ναι καλά η Autumn Reeser, βασικά.) Θυμάστε τον Ρος σε ένα επεισόδιο του "Friends" που πάει τουαλέτα και μέχρι να βγει έχουν φύγει οι πάντες και η Ρέιτσελ έχει κλείσει τα φώτα κι εκείνος ρωτάει "how long was I in there?". Το "OC" είναι αυτό ακριβώς το πράγμα, από την κάθε σεζόν στην επόμενη.

Καλύτερο επεισόδιο: "The Night Moves", το προτελευταίο, υπέροχο επεισόδιο, που ύστερα από έναν σωστό καλιφορνέζικο σεισμό, όλοι οι χαρακτήρες εξερευνούν σιωπηλά και νηφάλια τις σχέσεις τους και τους εαυτούς τους.

Το φινάλε: Εντάξει, κλείνει με τον Ράιαν να κοιτάζει έναν πιτσιρικά που ψάχνει βοήθεια, όπως εκείνος στον πιλότο. Τέλειο.

“BREAKING BAD”

Το παράδειγμα της σειράς που λέγαμε στην εισαγωγή πως δε σταμάτησε ποτέ να είναι εξαιρετική, έχτιζε από σεζόν σε σεζόν φτάνοντας σε ένα σωστά υπολογισμένο φινάλε. Δεν ήταν η τελευταία αισθητά καλύτερη από τις προηγούμενες, γενικότερα η σειρά δεν είχε τρομερές διακυμάνσεις. Ήταν καλή από την αρχή ως το τέλος, κι αυτό σημαίνει πως η ένταση αυτών των τελευταίων επεισοδίων (με τον Γουώλτ να έρχεται πια σε ευθεία σύγκρουση με την οικογένειά του) βάζει αυτή την τελευταία σεζόν στο πάνθεον.

Καλύτερο επεισόδιο: "Ozymandias". Jesus.

Το φινάλε: Πολύ καλό! Λίγο-πολύ αυτό που περιμέναμε φυσικά, όχι κάποια συνταρακτική έκπληξη. Αν και μου αρέσει μια ανάγνωσή του, κατά την οποία ο Γουώλτ πεθαίνει στο αυτοκίνητο, παγωμένος, νικημένος.

“PARKS AND RECREATION”

Η μόνη κωμωδία εδώ μέσα, και δικαιωματικά. Αν και μπορεί να γίνει ένας λόγος για το "How I Met Your Mother", που πειραματίστηκε εξίσου φιλόδοξα στο τέλος, εν τέλει το "Parks" είναι που τα έκανε όλα τέλεια. Μεταφέρει την ιστορία ένα τσικ στο μέλλον, προσφέροντάς μας μια αναπάντεχα sci-fi εκδοχή του feelgood σίτκομ που αγαπήσαμε, εξερευνώντας την αντοχή αυτών των δεσμών στο χρόνο. Αυτή η διαχρονική του έκταση είναι που το κάνει να ξεχωριζει από κάθε άλλο όμοιό του, είτε βλέπουμε έναν τιτάνα της τεχνολογίας να ξεκληρίζει την αθωότητα του Πώνι, είτε τον Ρον Σουάνσον να καταρρίπτει drones σαν καταδικασμένος ήρωας κάποιου θρίλερ. Απλά φανταστική σεζόν, που έκλεισε το βιβλίο αυτής της σειράς με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο από όσο έδειχναν οι αμέσως προηγούμενες 2-3 σεζόν.

Καλύτερο επεισόδιο: "Leslie and Ron", ίσως το καλύτερο όλης της σειράς. 20 λεπτά με τους δύο λατρεμένους χαρακτήρες κλεισμένους μέσα σε ένα χώρο, ψάχνοντας για μια ολόκληρη νύχτα να ανακαλύψουν από την αρχή τι ήταν αυτό που πάντα αγαπούσαν ο ένας στον άλλο.

Το φινάλε: Μια "Six Feet Under"-ική διαδρομή στο μέλλον του κάθε χαρακτήρα. Συγκίνηση.

“THE SHIELD”

Περίπτωση "Breaking Bad" κι εδώ. Η προσωπική μου αγαπημένη από όλες τις αντι-ηρωικές saga της Χρυσής Εποχής της τηλεόρασης, ένα στρεβλό υπερηρωικό στόρι που πήρε έγκλημα, τιμωρία και Σαίξπηρ και τα τύλιξε με ακραία αστυνομική βία. Αυτή η τελευταία σεζόν ανατινάζει πια οριστικά το concept της σειράς, αποκαλύπτει κάθε ένοχο μυστικό, (η στιγμή που ο Σέιν αποχωρεί από το αστυνομικό τμήμα ξέροντας τι θα ακολουθήσει είναι από εκείνες που σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις για μια ζωή) και φέρνει τον Βικ σε σύγκρουση με τους πάντες. Κάθε επεισόδιο παίρνει τα νεύρα σου, τα κάνει άρπα και παίζει heavy metal.

Καλύτερο επεισόδιο: "Possible Kill Screen". Το υπαρξιακό ξεφύσημα του Βικ Μάκι.

Το φινάλε: Μόνο το καλύτερο ever.

“ANGEL”

H αγαπημένη μου τελευταία σεζόν! Το "Angel" έτσι κι αλλιώς ήταν μια σειρά που μεταμορφωνόταν από την κάθε σεζόν στην επόμενη επειδή ποτέ δεν είχε τόσο σαφή ταυτότητα, όμως στην καρδιά της ήταν πάντα η απέλπιδα, ηθική μάχη απέναντι στις δυνάμεις του κακού που, ναι, είναι αναπόφευκτο να κυριαρχήσουν (επειδή η κόλαση είναι εδώ) αλλά και τι άλλο να κάνεις κιόλας. Η τελευταία σεζον της σειράς ήταν η πιο απαραίτητη ματιά σε αυτή την ιδέα, βάζοντας κουστούμια στους outsider ήρωες και δίνοντάς τους τον έλεγχο της ίδιας της μηχανής που ως τώρα πολεμούσαν. Μια εκπληκτική ματιά στην 'πολεμώ το σύστημα από μέσα' προσέγγιση γεμάτη θριάμβους, τραγωδίες, συμβιβασμούς, επαναστάσεις, και οργισμένους προαιώνιους θεούς που θρηνούν σαν πληγωμένοι άνθρωποι. Η 5η σεζόν του "Angel" είναι η ιδανική ενσάρκωση του τι μπορεί να είναι μια σπουδαία τελευταία σεζόν.

Καλύτερο επεισόδιο: "A Hole in the World". Το στομάχι μου γίνεται κόμπος και μόνο που το σκέφτομαι.

Το φινάλε: Επίσης μέσα στα καλύτερα ever. Το τέλειο μη-cliffhanger ακόμα και πριν το μαύρο των "Sopranos".

“DEADWOOD”

Αυτό είναι εδώ κατά λάθος, γιατί ποτέ δεν επρόκειτο να είναι τελευταία σεζόν. Για την ακρίβεια ως τελευταία σεζόν δεν είναι ιδιαίτερα καλή, δεν κάνει πολλά κρεσεντοειδή πράγματα, αντιθέτως εισάγει ένα σωρό πράγματα που δεν καταλήγουν πουθενά, επειδή πάντα επρόκειτο να υπάρξει και 4η. Ξέρετε τι; Δεν έχει σημασία, γι'αυτό το βάζω εδώ. Ο Ντέιβιντς Μιλτς σκεφτόταν διαρκώς πράγματα επί τόπου, ακόμα και στο σετ, δεν έφτιαχνε ποτέ τελικό πλάνο, οπότε πραγματικά οποιαδήποτε σεζόν θα μπορούσε να είναι τελευταία ή, ξερωγώ, πρώτη. Εξάλλου εδώ ήταν που στην πόλη ήρθε η θεατρική ομάδα του Μπράιαν Κοξ (προσφέροντάς μας ένα πιο καλλιτεχνικό πλαίσιο για τα τεκταινόμενα, συν μπόλικους απολαυστικά θεατρικούς μονολόγους) καθώς και ο βίαιος βιομηχανικός πολιτισμός του Χερστ, δίνοντας έστω και από σπόντα ένα ταιριαστικό αποχαιρετισμό στην Αμερική της Άγριας Δύσης.

Καλύτερο επεισόδιο: "A Two-Headed Beast". Γιατί πίσω από τον πολιτισμό, πάντα κρύβονταν άνθρωποι που πάλευαν μέχρι θανάτου σε ένα λάκο με λάσπες.

Το φινάλε: Αθέλητα τέλειο. Ο Αλ σφουγγαρίζει τα αίματα από το πολιτισμένος χάος που έφερε στην πόλη ο Χερστ. Καλό νέο φυσικά ότι το "Deadwood" θα επιστρέψει για το 'σωστό' φινάλε του, όμως αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει να είναι καλύτερο από αυτό.

“MAD MEN”

Πολλοί θα διαφωνήσουν, επειδή σε επίπεδο πλοκής η σειρά είχε κορυφωθεί στην 5η σεζόν, όμως προσωπικά λάτρεψα αυτές τις 2 τελευταίες σεζόν του "Mad Men" όσο λίγη τηλεόραση ποτέ μου. Ο Γουάινερ πλέον έκανε ελεύθερο στοχασμό παρά συμβατική τηλεόραση, ειδικά στην 7η σεζόν είχε απελευθερωθεί τελείως από τα δεσμά της τηλεοπτικής αφήγησης. Απλά έστελνε τους χαρακτήρες σε όλο και πιο εσωτερικά ταξίδια αναζήτησης. Ένα επεισόδιο θα μπορούσε να είναι η Πέγκι κι ο Ρότζερ να λένε μεθυσμένες ιστορίες σε ένα άδειο γραφείο. Τι να πω, το βρήκα απελευθερωτικό.

Καλύτερο επεισόδιο: "Lost Horizon", δηλαδή το προαναφερθέν επεισόδιο. Εκείνο που η Πέγκι ξεκινά στη νέα της δουλειά έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.

Το φινάλε: Ο Ντον Ντρέιπερ είναι, επιτέλους, ελεύθερος.

“HOUSE”

Αυτό με παίδεψε λίγο. Όλοι ξέρουμε πως η ιδιοφυής σεζόν της σειράς είναι η 4η, γνωστή και ως "Survivor: Princeton-Plainsboro", όμως η τελευταία είναι σχετικά υποτιμημένη. Ξεκινά με τον Χάουζ στη φυλακή, τον βλέπει επιτέλους μακριά από ένα will-they-won't-they που σχεδόν κατέστρεψε τη σειρά, εισάγει ένα περίεργο φρέσκο καστ (Σαρλιν Γι! Οντέτ Ανάμπλ!), δίνει μπόλικο focus στον Τάουμπ που ήταν πάντα από τους πιο ενδιαφέροντες β' χαρακτήρες της σειράς, και κορυφώνεται σε ένα φανταστικό τελικό σερί επεισοδίων γύρω από τη φιλία του Χάουζ με τον Γουίλσον. Δεν ήταν τέλειο, αλλά σάμπως πότε ήταν τέλεια αυτή η σειρά. Ωραία σεζόν.

Καλύτερο επεισόδιο: Το φινάλε.

Το φινάλε: "Everybody Dies". Εκείνο που εμφανίζονται όλοι οι παλιοί και νέοι άνθρωποι στη ζωή του Χάουζ πριν τελικά λύσει το μεγαλύτερο γρίφο της ζωής του, καταφέρνοντας να κάνει τον εαυτό του να ενδιαφερθεί αρκετά, και αποδρώντας με τον κολλητό του, πάνω σε μια μηχανή, για την τελευταία μεγάλη περιπέτεια.

“BEAUTY AND THE BEAST”

Παιδιά, όχι, σοβαρά. Ως φαν της αλλαγής γενικώς, νομίζω αυτή η 3η και τελευταία σεζόν του θρυλικού ρομάντζου είναι όχι απλά η καλύτερη της σειράς αλλά και γενικότερα ιστορικά αδικημένη τηλεόραση. Η Λίντα Χάμιλτον έφυγε και η σειρά επανασχηματίστηκε ως μια ρομαντικής απόγνωσης συνωμοσία που είχε να κάνει με χαμένους κόσμους και παιδιά-εκλεκτούς, με τον Βίνσεντ στο επίκεντρο να ενώνει τα κομμάτια επισκεπτόμενος εκ νέου κάθε σημαντικό πρόσωπο από το παρελθόν της σειράς. Επίσης, όλοι οι μπόνους πόντοι για τη Νταϊάνα της Τζο Άντερσον, μια σκληροτράχηλη, συναισθηματικά αποκομμένη ντετέκτιβ που θα ταίριαζε τέλεια σε κάθε αστυνομική σειρά των τελευταίων 20 χρόνων.

Καλύτερο επεισόδιο: "Invictus". Αν πρέπει να διαλέξω ένα επεισόδιο από το arc της 3ης σεζόν, ας είναι εκείνο που η Νταϊάνα επιτέλους επισκέπτεται τον κόσμο του Βίνσεντ.

Το φινάλε: Δυστυχώς τίποτα κοντά σε κανονικό φινάλε. Μετά το τέλος του arc που έπιασε σχεδόν όλη την 3η σεζόν, οι σεναριογράφοι θέλησαν να προχωρήσουν με μια μεμονωμένη ιστορία που θα έδινε τον τόνο για το νέο status quo της σειράς, όμως μετά από 2 επεισόδια η σειρά κόπηκε. Θα έχουμε για πάντα το πείραμα.

Ποιες τελευταίες σεζόν σειρών είναι οι δικές σας αγαπημένες;

του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Πηγή: Oneman.gr

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.