Σκόρπιες σημειώσεις ενός αποκαλόκαιρου

Χτύπησε το κουδούνι το πρωί, το κάτω, και στην αρχή δεν ξεκουνήθηκα να πάω να ανοίξω. Συνήθως είναι άσχετοι που χτυπάνε για να αφήσουν ένα γράμμα ή το συνεργείο καθαρισμού για να μπει, και πάντα κάποιος άλλος τους ανοίγει. Επέμεινε όμως, η Αγγελική μου είπε με ύφος «καλά δε θα ανοίξεις;», οπότε σηκώθηκα, πήγα στο θυροτηλέφωνο και ρώτησα ποιος είναι. Μια ανδρική φωνή πολύ συνομωτικά μου απάντησε «όλα είναι πεθαμένα». ΤΙ, φώναξα αυθόρμητα, «κύριε μου, τι λέτε, δε σας ακούω καλά», ακούστηκε η κυρία από τον 3ο, «είναι όλα πεθαμένα σου λέω, το λένε οι τελευταίες σελίδες». Ήταν αλλόκοτο, απροσδόκητο και κάπως αστείο, έκλεισα το θυροτηλέφωνο και γύρισα στον καναπέ. Ποιος ήταν, με ρώτησε η Αγγελική, κανένας, ήταν λάθος, της απάντησα, τώρα μας χτυπάνε και τα κουδούνια οι τρελοί, σκέφτηκα.