Το εργαστήρι της μνήμης

Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η κριτική επανεξέταση του παρελθόντος, ευδοκίμησε στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς η πτώση του ανατολικού κόσμου επέβαλε μια διαδικασία ενδοσκόπησης, ελέγχου και αναθεώρησης δοξασιών που φάνταζαν να έχουν ισχύ αιώνια. Η ελληνική ιδιαιτερότητα -και εδώ- έγκειται σε μια κατάσταση που ορθώνεται ως απαίτηση αμνησίας. O χρόνος αμβλύνει τα πάθη, λειαίνει τις αιχμές της μνήμης, τροφοδοτεί μια συγκαταβατική ανοχή, η οποία επιτρέπει στη ζωή να προχωρήσει παρακάτω. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να ζει διαρκώς στη μεθόριο της μνησικακίας δίχως να κινδυνεύει να αλλοτριωθεί ριζικά, να συντριβεί από τις μυλόπετρες ενός άσβεστου μίσους, που μετατρέπει τους χθεσινούς και σημερινούς θύτες σε αυριανά θύματα.