Τα φθηνά άλλοθι της τρομοκρατίας

του Νίκου Σίμου

Η αντίδραση της ΝΔ στο βιβλίο ενός τρομοκράτη, εγκλείστου στις φυλακές, είναι δικαιολογημένη και ιστορικά σωστή.

Είναι δικαιολογημένη διότι, είτε στελέχη της είτε άτομα που ασπάζονταν την ιδεολογία και τις πολιτικές της θέσεις, ήσαν τα κύρια θύματα της 17ης Νοέμβρη. Στον χώρο αυτό ανήκαν τα περισσότερα θύματα της εγχώριας τρομοκρατίας της εποχής εκείνης.

Είναι ιστορικά σωστή, διότι όπως λ.χ. προβάλλεται ότι οι απαιτήσεις για ενημέρωση γύρω από

γεγονότα μιας συγκεκριμένης εποχής δικαιολογούν την έκδοση τέτοιων βιβλίων, άλλο τόσο επιβάλλεται η αντίδραση μιας θυματοποιημένης παράταξης, ειδικώς μάλιστα όταν ένα πολιτικό κόμμα, σε μία ενέργεια που αντιφάσκει με την λογική, δίνει, έστω και έμμεσα, την πολιτική νομιμοποίηση σε πράξεις που κατά τα άλλα καταδικάζει!

Η μεγάθυμη Δημοκρατία –που λόγω της μεγαθυμίας της δίνει με κάθε τρόπο και συχνά την ευκαιρία στους εχθρούς της να την υπονομεύουν- επιτρέπει, στο πλαίσιο των πλουραλιστικών της αντιλήψεων και της πληθωρικής ενημέρωσης του λαού, την έκδοση και βιβλίων ακόμη και από δολοφόνους. Είναι επικίνδυνο λάθος όμως να χρεωθεί στη Δημοκρατία και στην στήριξη από αυτήν της ... διάδοσης ιδεών, η έκδοση απάντων για στυγνές δολοφονίες, που επιχείρησαν ορισμένοι να αποποινικοποιήσουν τον χαρακτήρα τους, βαπτίζοντάς τις «πολιτικές πράξεις». Μπορεί να αποτελεί βολικό άλλοθι, ακόμη και από ψηφισμένους από το λαό πολιτικούς να επικαλούνται τη δημοκρατική νομιμότητα για την προβολή ακόμη και εγκλημάτων, πλην όμως αν η Δημοκρατία επιτρέπει και επιβάλλει την διάδοση των ιδεών, εντούτοις δεν εντάσσει στις Ιδέες την εκθείαση της τυφλής τρομοκρατίας.

Η επίκληση, ειδικώς από πολιτικό προσωπικό, των «δεσμεύσεων» της Δημοκρατίας για την ακώλυτη διάδοση ακόμη και των αντιλήψεων, περί κράτους και κοινωνίας, των τρομοκρατών, θυμίζει την προ ετών υστερία στη χώρα μας, κατά του τότε σχεδίου Νόμου, ο οποίος είχε αποκληθεί από τους όψιμους δημοκράτες «τρομονόμος», επειδή απαγόρευε τη δημοσίευση των προκηρύξεων των τρομοκρατικών οργανώσεων στις εφημερίδες! Κάτι που είχε γίνει στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Και όσοι

είχαν αντιταχθεί στην απαγόρευση των δημοσιεύσεων αυτών –μεταξύ των «αντιστασιακών» και διευθυντές κάποιων εφημερίδων που επιχειρούσαν έτσι να ηρωποιηθούν ή να λάβουν δημοκρατικά εύσημα- επικαλούντο το Σύνταγμα που απαγορεύει την παρακώλυση της διάδοσης ιδεών σκέψεων και πληροφοριών.Λες και ο συνταγματικός νομοθέτης ήθελε να συμπεριλάβει μεταξύ των ιδεών που πρέπει να διαδίδονται και τις απόψεις των τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες, μάλιστα, δεν προηγούνταν της εγκληματικής πράξης αλλά έπονταν ως απολογία για τον φόνο που είχε διαπραχθεί!!

Προφανώς η Δημοκρατία για ορισμένους είναι ακκορντεόν. Βολική στην ερμηνεία της, αλλά απεχθής για τους κανόνες που υπαγορεύει...