Ποτάμι. Το κόμμα του happening

Του Νίκου Σίμου

Τελικώς το Ποτάμι είναι το Κόμμα των Δρώμενων. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα του Happening. Αιφνίδιες πρωτοβουλίες που «αγωνιούν» για πρωτοτυπία, με οράματα και φαντασιώσεις αλλά με ελαχιστοποιημένη τη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Parole Parole Parole όπως τραγουδούσε και η Δαλιδά.

Η νέα έμπνευση του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν μία συνομιλία με τον σύγχρονο Έλληνα φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο σε μία απόπειρα πολιτικής ψυχανάλυσης, υποτίθεται, του επικεφαλής του Ποταμιού που εξελίχθηκε

βεβαίως σε ένα μονόλογο του φιλοσόφου. Με όλο το σεβασμό στον κύριο Ράμφο αυτά που είπε δεν ήταν σοφά αλλά κοινοτοπίες. Την ξέρουμε την παρακμή. Δεν είναι άλλωστε καινούργιο «φρούτο». Όταν λ.χ. καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η παραοικονομία είναι σταθερά κοντά στο 30% του ΑΕΠ, με ό, τι κι αν αυτό σημαίνει για τις νοοτροπίες που υποκρύπτει, δεν μας είπε τίποτε καινούργιο ο κ. Ράμφος για τις νοοτροπίες. Μάλλον δε έκανε κι ένα λάθος αναφέροντας, ως παράδειγμα των νοοτροπιών που επικρατούν, την επιστροφή του ...δικομματισμού. Ωραία η πάσα για το κόμμα του κ. Θεοδωράκη αλλά τι είδους δικομματισμός είναι αυτός που επιστρέφει, όταν τα δύο πρώτα κόμματα είναι το καθένα κάτω από το 30% και οι αυτοδυναμίες είναι «ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι»;;

Όντως τα μαγαζιά που ανοίγουν είναι καφετέριες. Δεν είναι όμως αυτή η αιτία, αυτή η φτηνή διασκέδαση για ένα λαό που 1 στους 3 είναι στο όριο της φτώχειας, που δεν ανασκουμπώνονται οι Έλληνες. Άλλοι είναι οι λόγοι τους οποίους δεν ανέφερε ο φιλόσοφος. Ειλικρινώς δε, δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο αξιοσέβαστος κ. Ράμφος με τη φράση ότι «όλο το παιχνίδι του θανάτου μιας κοινωνίας παίζεται ακριβώς στη δυνατότητα να δημιουργούμε χρόνο. Ο αποκλεισμός του μέλλοντος φέρνει μνημόνια. Και όταν επικρατεί ο γεωλογικός χρόνος, παύει να έχει ηθικό χαρακτήρα ο χρόνος». Τα μνημόνια τα έφερε άλλο πράγμα και όχι ο αποκλεισμός του μέλλοντος που προκύπτει μάλλον από ανωτέρα βία, παρά πρόθεση. Τα λόγια τα μεγάλα χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματικότητα παραμένουν δυστυχώς κενά...

Στο νέο, που φιλοδοξεί να φέρει στο πολιτικό προσκήνιο το Ποτάμι και όσοι πλέουν μέσα σ’αυτό, διαπιστώνεται μία έλλειψη ουσιαστική. Το ρεαλιστικό. Το να περιγράφεις μία πραγματικότητα που όλοι την ξέρουμε είναι μία διαπιστωτική πράξη στην οποία διολισθαίνουν όλοι οι πολιτικοί υπεύθυνοι, ως και αν παρακολουθούν τις ίδιες τους τις πράξεις από το Διάστημα. Διαπιστώνουν αλλά δεν πράττουν. Κι έτσι το κακό έργο συνεχίζεται. Για μία ακόμη φορά δεν ακούσαμε μία πρόταση ρεαλιστική, εφαρμόσιμη και αποτελεσματική.

Κατά τα άλλα το πολυπληθές ακροατήριο που προφανώς αποτελείται από θαυμαστές του κ. Θεοδωράκη, ήταν λίαν συμπαθές, απόλυτα βολεμένο, και αποτελούσε, όπως λέει και μία ψυχή, το κόμμα του Dolce –σήμερα Φίλιον- της οδού Σκουφά, όπου μεταξύ ενός εσπρέσσο μακιάτο ή λούνγκο, λύονται τα ανυπέρβλητα σημερινά εθνικά προβλήματα και όλοι στη συνέχεια πηγαίνουν στο κονάκι τους για μία καλή μερίδα παστίτσιο...