Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετανιώνει...

του Νίκου Σίμου

Τα δημοσκοπικά πρωτεία του ΣΥΡΙΖΑ, τελευταίως, έστω και με περιθώριο στατιστικού λάθους, είναι φυσικό να κάνουν τα στελέχη του κ. Τσίπρα να ορέγονται εξουσία και, κυρίως, να αντιλαμβάνονται ότι δεν πρέπει να τρομάζει ο...ξενοδόχος. Δηλαδή οι ψηφοφόροι. Έτσι έχει αρχίσει εδώ και καιρό μία αλλαγή στην πολιτική ρητορεία του κόμματος, χωρίς να είναι πειστική, βεβαίως, διότι ..το αίμα νερό δεν γίνεται. Κι έτσι ξεφεύγουν

και ορισμένες από τις εκτός πραγματικότητος μπούρδες που κατά καιρούς έχουν εκστομίσει είτε ο αρχηγός είτε τα στελέχη του.
Στο πλαίσιο αυτό του καθησυχασμού –της αποκοίμισης ίσως είναι η πιο εύστοχη έκφραση- της κοινωνίας είναι και η έκρηξη εσωκομματικής αγανάκτησης για όσα ειλικρινή είπε ο βουλευτής του κόμματος Πέτρος Τατσόπουλος, που έχει το προσόν να μη κρύβεται. Προφανώς διότι η πολιτική του σταδιοδρομία είναι συγκυριακή και προσωρινή και γι’ αυτό δεν έχει ανάγκη και τους συντρόφους του, οπότε, ούτε μασάει ούτε μετράει τα λόγια του.

Είπε λοιπόν αυτό που γνωρίζουμε όλοι επί χρόνια. Ότι υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι που αναγνωρίζουν ιδεολογικό υπόβαθρο και πολιτικό στόχο στη δράση της εγχώριας τρομοκρατίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρακτηρίζουν οι απόψεις αυτές το κόμμα στο σύνολό του, είτε ότι αυτό δεν αποδοκιμάζει τη χρήση ένοπλης βίας.
Θύελλα αντιδράσεων εντός του κόμματος και επικείμενη διαγραφή Τατσόπουλου. Γιατί; Διότι όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Ορθώς λοιπόν η εκπρόσωπος της ΝΔ έβγαλε, με ανακοίνωση, στη φόρα ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσει ως μάρτυρες υπεράσπισης των καλόπαιδων της 17Ν.
Μπορούμε επίσης να υπενθυμίσουμε ότι σε όλες τις εκδηλώσεις βίας και όχι μόνο της τρομοκρατίας, ακόμη και σε εγκλήματα λαθραίων μεταναστών το συγκεκριμένο κόμμα της Αριστεράς ουδέποτε είχε μία ξεκάθαρη γλώσσα αποδοκιμασίας. Υπάρχουν δε πολλά περιστατικά επί προεδρίας Αλαβάνου, όπου μέσα στον οίστρο μιας δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας, οι ενέργειες βίας, ενώ θα έπρεπε να αποδοκιμάζονται χωρίς «άνω τελείες και ναι μεν, αλλά», εν τούτοις περιβάλλονταν από την φρασεοολογία «της ολίγον εγκύου», που είναι φυσικό να δημιουργεί από δυσπιστία έως υποψίες σε κάθε νομοταγή πολίτη και, εν πάση περιπτώσει σε κάθε άνθρωπο που αποδοκιμαζει απροκάλυπτα την βία, πόσο μάλλον την τρομοκρατία.
Βαρύ μάλλον το παρελθόν της συγκεκριμένης Αριστεράς τα στελέχη της οποίας τώρα αντιλαμβάνονται ότι κάποτε, θα ήταν προτιμότερο... να μασούν αντί μιλούν!