Ωρα για µια δηµιουργική ∆εξιά

Κακά τα ψέµατα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο εντός της ευρωζώνης. Ο ίδιος ο κλειστός πυρήνας της Ευρώπης εκπέµπει τη χρεοκοπία του µε το χάσµα ανάµεσα στην ηπειρωτική Ευρώπη, µε κέντρο τη Γερµανία, και τη µεσογειακή Ευρώπη, που δεν έχει διαπραγµατευτική συνοχή για να δηµιουργήσει χρηµατοπιστωτικά αναχώµατα στην εφοδεία του βορρά, παρά την ύπαρξη της ισχυρής Ιταλίας και της Ισπανίας στους κόλπους της.

Στη χώρα µας συνηθίζουµε

να µιλάµε για τις απαιτήσεις των δανειστών µας, εννοώντας τους εταίρους µας στην Ενωση. Με τον τρόπο αυτό χάνουµε τη µεγάλη εικόνα. Αυτήν που πολύ συχνά περιγράφει µε ιδιαίτερα συγκεκριµένο τρόπο ο ισχυρός άντρας της γερµανικής οικονοµίας, ο κ. Β. Σόιµπλε.

Για παράδειγµα, µιλά για Μνηµόνια σε όλες τις χώρες του ευρώ, άσχετα µε τα δηµοσιονοµικά τους στοιχεία, αφού η οικονοµία του ευρώ θα είναι κεντρικά σχεδιασµένη στο µέλλον από το Βερολίνο. Επίσης, αναφέρεται στο ποιος θα πληρώνει το κόστος των τραπεζών που θα βρεθούν σε δύσκολη θέση και δεν θα είναι άλλος από τους καταθέτες τους.

Η ευρωπαϊκή Γερµανία χτίζει µια δοµή και λειτουργία στα µέτρα της, που θα της επιτρέψει να είναι περιφερειακή υπερδύναµη απέναντι στις ΗΠΑ στη ∆ύση, στη Ρωσία στον Βορρά και στην Κίνα στην Ανατολή. Ο κόσµος όµως που επιχειρεί να δηµιουργήσει η Γερµανία, µια καθαρά εξαγωγική οικονοµική δύναµη, δεν λαµβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των άλλων, ούτε καν την ανάγκη του δικού της λαού για περισσότερη ευηµερία.

Η Ευρώπη για την οποία συζητάµε και στην οποία η πολιτική, οικονοµική και τραπεζική µας ελληνική ολιγαρχία είναι έτοιµη να θυσιάσει τα πάντα από το δηµόσιο συµφέρον και την εθνική κυριαρχία, εννοείται, αλλά όχι τον κλειστό πυρήνα των ιδιωτικών συµφερόντων της, δεν αφορά την εξέλιξη των Ελλήνων, ούτε την ανάπτυξή τους, ούτε τη δηµιουργικότητά τους, πολύ περισσότερο την ευηµερία τους, την αλληλεγγύη τους, την οµορφιά της ζωής, τη δηµοκρατική τους λειτουργία. Η Ευρώπη, µια νοµισµατική και δηµοσιονοµική ένωση, που απέτυχε καταλήγοντας στον γνωστό εφιάλτη της γερµανικής υπερδοµής, κανονικά δεν µπορεί να µας αφορά.

Εχοντας µέσα σε µία δεκαετία χάσει το 40% του εισοδήµατός µας, µε το δηµόσιο χρέος µας να κινείται στη ζώνη του 170% του ΑΕΠ, την ανεργία να πλησιάζει το 30%, τη δηµόσια περιουσία και τις υποδοµές να έχουν υποθηκευθεί και να βρίσκονται ήδη υπό ξένο έλεγχο, µέσω του ΤΑΙΠΕ∆, και τις ιδιωτικές περιουσίες, ειδικά στο επίπεδο των ακινήτων, να έχουν υποβαθµισθεί ως προς την αξία τους, ενώ µέσα στους επόµενους µήνες το πιθανότερο είναι να χαθούν µέσω µαζικών πλειστηριασµών, η πραγµατικότητά µας απειλείται από µια εµµονή σε ένα νόµισµα.

Η παραγωγική βάση της χώρας αποσαθρώνεται µέσω της φορολογίας, των Μνηµονίων, των κοινοτικών κανονισµών και των αποφάσεων της Επιτροπής Ανταγωνισµού που ελέγχουν οι βόρειοι, µε τις τράπεζες, την ανακεφαλαιοποίηση των οποίων έχει χρεωθεί ο Ελληνας φορολογούµενος, να βρίσκονται µέσω ΤΧΣ υπό τον έλεγχο της Κοµισιόν. Απέναντι στην πραγµατικότητα αυτή το πολιτικό σύστηµα, σε πλήρη χρεοκοπία και αποδροµή, στέκει αµήχανο, συντονίζοντας τη δοµική καταστροφή σε ό,τι υφίσταται, εκτελώντας εντολές γραφειοκρατών ξένων οργανισµών και προτεραιότητες ξένων κυβερνήσεων, µε µια διάχυτη κρίση ταυτότητας να διαπερνά την καθηµερινότητα των Ελλήνων.

Η ελληνική ολιγαρχία, αποτέλεσµα της κλεπτοκρατίας, της µιντιοκρατίας, της επιβολής ιδιωτικών συµφερόντων των επιχειρηµατικών οµίλων, της διαπλοκής στις κυβερνητικές στρατηγικές, επιλογές και αποφάσεις, συντονίζει τη διαµόρφωση ενός τοπίου επιφανειακής σταθερότητας από κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού-πολιτικού κέντρου, που η µία µετά την άλλη εκχωρούν την Ελλάδα, µε τη µορφή αποικίας χρέους, στην ευρωπαϊκή υπερδοµή.

Οι παλαιότεροι πόλοι της εξουσίας, ο δικοµµατισµός της µεταπολίτευσης, έχουν συγχωνευθεί σε συγκυβερνήσεις Ν.∆.-ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας την περαιτέρω ενίσχυσή τους µέσα από µια αριστερή συνισταµένη, από τη σύγκλιση ∆ΗΜ.ΑΡ.-ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι πιθανότητες εξόδου από τον φαύλο κύκλο της ευρωζώνης να ελαχιστοποιηθούν στην κρίσιµη επόµενη πενταετία.

Από εκεί και πέρα, η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή, το παλαιοκοµµουνιστικό ΚΚΕ και οι ασυντόνιστοι ΑΝ.ΕΛ. δεν µπορούν να δηµιουργήσουν ρεύµα αναστροφής στην πορεία εκποίησης της χώρας και του έθνους των Ελλήνων.

Οι επόµενοι µήνες θα είναι ταραχώδεις. Από τη βία των δρόµων, που στοίχισε τη ζωή στον Π. Φύσσα, στην οργανωµένη τροµοκρατία, που εκτέλεσε τα µέλη της Χρυσής Αυγής Φουντούλη και Καπελώνη, η προοπτική φαντάζει εκτός πλαισίου. Οχι στο επίπεδο κάποιου εµφυλίου, όπου το σύστηµα της ευρωζώνης «σπεκουλάρει», αλλά στην αντίληψη της πλήρους αποσάθρωσης των δοµών του κράτους, όχι µόνον σε επίπεδο παιδείας, υγείας, εργασιακών δικαιωµάτων, αλλά και του σκληρού πυρήνα. Αυτού της δηµόσιας τάξης και ασφάλειας, αλλά και της εθνικής άµυνας.

Στην παρούσα φάση πλέον η Ελλάδα ως συγκρότηση παύει να υπάρχει. Εξαρτάται σε απόλυτο βαθµό από τις προθέσεις και τα συµφέροντα ξένων δυνάµεων, ευρωπαϊκών ή µη. Υπάρχει ελάχιστος χρόνος, µερικοί µήνες, για να συγκροτηθεί εθνική αστική τάξη στη µορφή νέας «Φιλικής Εταιρείας» και να παρουσιασθεί µια νέα δηµιουργική ∆εξιά στο πολιτικό σύστηµα, που να αναγγείλει την πλήρη απεξάρτηση από το ευρώ και τη συνολική συγκρότηση ενός νέου κράτους, µιας δυναµικής εθνικής οικονοµίας, µιας επόµενης Ελληνικής ∆ηµοκρατίας µέσα από Συντακτική Συνέλευση, που θα καταργήσει τα δεδοµένα όχι µόνον της µεταπολίτευσης, αλλά και της κοµµατοκρατίας και της κλεπτοκρατίας.