"Οι απολύσεις στο Δημόσιο"

Του Νίκου Σίμου

Μία από τις επώδυνες αποφάσεις, επειδή συνεπάγεται αύξηση της ανεργίας είναι ασφαλώς η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Με άλλα λόγια οι απολύσεις στην κρατική μηχανή. Όσο και αν είναι οδυνηρό να απολύεται κόσμος, ο περιορισμός του δημοσίου τομέα έχει δύο σημαντικές αναγνώσεις: Η πρώτη είναι ότι αποκαλύπτεται πλέον απροκαλύπτως αυτό που ήταν γνωστό επί χρόνια αλλά εντέχνως απεσιωπείτο από κόμματα και κυβερνήσεις, επειδή ο πυρήνας της δεξαμενής των ψηφοφόρων τους ήταν το Δημόσιο. Τι ήταν γνωστό επί χρόνια; Ότι η Ελλάδα

είχε χαμηλή ανεργία επειδή πολύς κόσμος διοριζόταν στο δημόσιο και όχι διότι η χώρα είχε μία ανεπτυγμένη παραγωγική δραστηριότητα η οποία εξασφάλιζε θέσεις εργασίας.

Η δεύτερη ανάγνωση έχει σχέση και με το πως έμπαινε κανείς στο Δημόσιο, εκτός από τη νόμιμη οδό. Διότι, για να στοιβαχθεί κόσμος στην κρατική μηχανή για τον βασικό λόγο που προαναφερθηκε, και ο Νόμος Πεπονή περί ΑΣΕΠ υπονομεύτηκε αλλά και γίνονταν «στραβά μάτια» σε περιπτώσεις παρατυπιών. Ένα παράδειγμα. Ανέθετε σε ένα ΤΕΙ μία ιδιωτική εταιρία ένα συγκεκριμένο ερευνητικό έργο, το οποίο το πλήρωνε η εταιρία. Συνεκροτείτο η ομάδα, με ερευνητές και απ’ έξω από τη Σχολή, οι οποίοι εντάσσονταν προσωρινώς σε αυτήν. Υπήρχε και η επιβλέπουσα αρχή της Σχολής. Άρχιζε η ομάδα το ερευνητικό της έργο, το οποίο παρετείνετο έως και μία διετία, συντελούντων και των μηνών του θέρους που έκλειναν οι Σχολές. Με λεφτά βεβαίως του εντολέως. Όταν συμπληρωνόταν η διετία αυτοί που είχαν προσληφθεί προσωρινώς ως ερευνητές, βάσει Νόμου που είχε ψηφισθεί –στο πλαίσιο της φαλκίδευσης του Νόμου Πεπονή- είχαν δικαίωμα ως εργασθέντες στην ίδια Σχολή επί διετία να μονιμοποιηθούν!

Αυτό γινόταν επι σειράν ετών. Και αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα για το πως αυξανόταν συνεχώς το προσωπικό του Δημοσίου, το οποίο τώρα πρέπει να περιορισθεί.