Ο Σαμαράς ψηφίζει δαγκωτό "ναι" στη συμφωνία

Και από την (κανονική) δημοσκόπηση της Metron Analysis για τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» προκύπτει αυτό που έχουμε κουραστεί να επισημαίνουμε από τα τέλη του Γενάρη. Το γεγονός ότι η απαξίωση του Αντώνη Σαμαρά καθιερώνει σταδιακά στη χώρα ένα σκηνικό μονοκομματικής δημοκρατίας.

Από όλα σχεδόν τα ευρήματα προκύπτει ότι οι πολίτες, μπροστά στην ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης, επιλέγουν τον ΣΥΡΙΖΑ

και τον Αλέξη Τσίπρα. Και όσο ο αρχηγός της Ν.Δ. επιμένει να συμβουλεύεται ανθρώπους όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν για την ελληνική Κεντροδεξιά.

Κακά τα ψέματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ν.Δ. είναι η έλλειψη στρατηγικής και συγκεκριμένης πολιτικής στόχευσης. Ακόμη και σήμερα, η πλειονότητα της ηγετικής ομάδας κρατά το δάκτυλο στον κρόταφο, στέλνοντας το ανόητο μήνυμα προς τους πολίτες, που δεν είναι άλλο από το πολιτικά κουτό: «Εμείς σας τα λέγαμε». Οι εγκέφαλοι της Συγγρού επιμένουν να μην καταλαβαίνουν ότι η συγκεκριμένη επιλογή καταψηφίστηκε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και ότι τώρα το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένα νέο αφήγημα, που θα δίνει προοπτική στους Ελληνες.

Οπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις, για άλλη μία φορά το ζητούμενο για τον Αντώνη Σαμαρά δεν είναι το πώς θα επανακτήσει η Ν.Δ. τη θέση που της αξίζει, αλλά το πώς ο ίδιος θα εγκλωβίσει την Ντόρα, τον Δένδια και τον Αντώναρο. Γι’ αυτούς νοιάζεται, όπως φάνηκε από την πρόσφατη συνέντευξη του Χρύσανθου Λαζαρίδη.

Επειδή ο πρώην πρωθυπουργός διαχρονικά διέπρεψε ως πολιτευτής και ως πολιτικός ιντριγκαδόρος, θα πρέπει να θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι ο βασικός λόγος που θα υπερψηφίσει μια νέα συμφωνία έχει να κάνει με τον σχεδιασμό του να ακυρώσει τους «βαρόνους» της Ν.Δ. Αυτό σκέφτεται νυχθημερόν ο κ. Σαμαράς. Τι; Θεωρεί ότι από τη στιγμή που θα πει «ναι», δεν θα έχουν κανένα επιχείρημα οι κ.κ. Μπακογιάννη, Δένδιας, Μητσοτάκης, Χατζηδάκης κ.ά.

Οπως, όμως, το 2010, έτσι και τώρα ο αρχηγός της ελληνικής Κεντροδεξιάς αποφεύγει να κοιτάξει το δάσος. Προτιμά το δέντρο. Αλλωστε, το ζητούμενο για τον κ. Σαμαρά, όπως και το 1993, όπως και το 2010, έτσι και τώρα, δεν είναι άλλο από την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Η επιμονή στο λάθος απαξιώνει τη Ν.Δ., κάνει ζημιά στο πολιτικό σύστημα και πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες κυριαρχίας της Αριστεράς σε μια χρεοκοπημένη χώρα.