Ο λάκκος και η φάβα

Είναι, πλέον, περισσότερο από οφθαλµοφανές ότι ο κ. Τόµσεν και η παρέα του έχουν «ξεφύγει». Eνας ροµαντικός θα µιλούσε για αµετροέπεια. Eνας ανυποψίαστος για υπεροψία. Eνας «υποψιασµένος» για µια σκληρή παρτίδα πόκερ. Κι ένας συνωµοσιολόγος για συµµαχία της τρόικας µε τα νεφελίµ. Αυτό το τελευταίο, µάλιστα, δεν αποκλείεται καθόλου να το δούµε και να το ακούσουµε σε διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκδοχές. Αν ήδη δεν συµβαίνει την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραµµές.

Eνας απλός και καλόπιστος πολίτης, όµως, σε κάθε περίπτωση θα αναρωτηθεί εύλογα τι ακριβώς µπορεί να συµβαίνει

µε αυτούς τους κυρίους. Με τους ανθρώπους που πολύ πριν ανοίξει το Τριώδιο φόρεσαν τη στολή του βρικόλακα και ζητούν να ξεπληρώσουµε τα δανεικά µε ανθρώπινο αίµα. Την ίδια ακριβώς στιγµή που ένας εκ των προϊσταµένων τους δεν σκοπεύει ν’ ασχοληθεί µαζί µας µέχρι να ολοκληρώσει τα σλάλοµ του στις πίστες των Αλπεων.

Ας το δούµε νηφάλια. Οποιοσδήποτε µπορεί να κατηγορήσει για οτιδήποτε έναν αδίστακτο εντεταλµένο χαρτογιακά, που διαπραγµατεύεται µε έναν αδύναµο, που του ζητάει δανεικά για να επιβιώσει. Για οτιδήποτε εκτός από ανοησία. Μπορεί να στενοχωρεί ορισµένους αυτή η διαπίστωση. Οµως οι άνθρωποι της τρόικας µόνο ανόητοι δεν είναι. Γνωρίζουν άριστα τις συνθήκες τις οποίες βιώνει η ελληνική κοινωνία. Γνωρίζουν ακόµα καλύτερα τους κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης στην περίπτωση που η κυβέρνηση έστω και µόνο διανοηθεί να δηµεύσει την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, όπως -ούτε λίγο ούτε πολύ- αξιώνουν. Γνωρίζουν άριστα ότι οι Ελληνες δεν είναι τόσο ψύχραιµοι όσο οι Ισπανοί για να δεχτούν είτε µοιρολατρικά είτε αυτοτιµωρητικά, πηδώντας από τα µπαλκόνια, την απώλεια του σπιτιού τους, επειδή δεν µπορούν να ξεπληρώσουν δάνεια για λόγους που ουδόλως οι ίδιοι ευθύνονται. Ούτε να χάσουν περιουσίες, γονατισµένοι από παράλογους, υπέρογκους φόρους, την ώρα που η φοροδιαφυγή οργιάζει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να δεχτούν νέα καραβάνια ανέργων, που θα οδηγούνται στη µετανάστευση ή την απόγνωση.

Η υπερ-προσπάθεια που καταβάλλει η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει πλέον σε σηµείο µηδέν. Κι αυτό το γνωρίζουν άριστα οι τροϊκανοί και οι εντολοδόχοι τους. Συνεπώς; Τι ακριβώς συµβαίνει; ∆ιαβάζοντας το ηµερολόγιο της ελληνικής κρίσης και παρατηρώντας τα επερχόµενα µε βάση την αλήθεια των ψυχρών αριθµών, σε δύο λογικά συµπεράσµατα µπορεί να καταλήξει κανείς. Είτε ότι ο πήχης ανεβαίνει στον ουρανό για να αισθανθούµε ανακουφισµένοι όταν κατέβει σε ένα δύσκολο ύψος. Είτε ότι ήδη ξεκίνησαν οι ζυµώσεις (εν γνώσει µας ή µη) για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, που όσο κι αν οι Γερµανοί το αντιµετωπίζουν µε την τακτική του κατενάτσιο, θα κληθούν νοµοτελειακά να το αντιµετωπίσουν µέσα στους επόµενους µήνες. Μπορεί, βέβαια, να συµβαίνουν ταυτόχρονα και τα δύο προαναφερθέντα. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι γνωρίζει και τον λάκκο και τη φάβα. Κι εµφανίζεται αποφασισµένη ν’ αντισταθεί σθεναρά σε παράλογες αξιώσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, παρακαλείται ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα του απέραντου φρενοκοµείου.