Ο ανασχηματισμός και οι μεταρρυθμίσεις

Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός μονοπώλησε την ατζέντα των ΜΜΕ τις προηγούμενες ημέρες. Τώρα, που οι νέοι υπουργοί ανέλαβαν τις θέσεις τους, το ζητούμενο είναι αν οι αλλαγές προσώπων θα συνοδευτούν και με αλλαγές πολιτικών.
Με δεδομένο ότι η Ελλάδα βρίσκεται επί πέντε συνεχόμενα έτη σε βαθιά ύφεση, η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να στραφεί στην προώθηση αναπτυξιακών

πολιτικών, βάζοντας ένα οριστικό τέλος στην πολιτική της ακραίας λιτότητας. Η αλλαγή πλεύσης σε μια σειρά από τομείς, με κυριότερους τη φορολογική πολιτική, την ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά και την ενίσχυση των κοινωνικών παροχών είναι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την επιβίωση της σημερινής συγκυβέρνησης.
Η κατάρτιση ενός συνεκτικού «εθνικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης» που θα φέρει την ελληνική, αποκλειστικά, σφραγίδα - τόσο στην επισήμανση των προβλημάτων, όσο και στη διαμόρφωση των καταλληλότερων μεταρρυθμιστικών επιλογών και την κατανομή του σχετικού κόστους - αποτελεί, σήμερα, άμεση προτεραιότητα για τη χώρα. Ταυτόχρονα στις προτεραιότητες της νέας οικονομικής πολιτικής πρέπει να είναι και η διεκδίκηση – διαπραγμάτευση με τους εταίρους, για μέτρα περαιτέρω ελάφρυνσης του χρέους.
Το αίτημα της επιχειρηματικής κοινότητας είναι σαφές: μετατόπιση της οικονομικής πολιτικής από το δόγμα της σκληρής λιτότητας, προς την κατεύθυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και των αναπτυξιακών παρεμβάσεων. «Μεταρρύθμιση», ωστόσο είναι ο οικονομικός όρος που έχει υποστεί, τελευταία, στη χώρα μας, τη μεγαλύτερη κακοποίηση. Αναμφισβήτητα, χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις – δηλαδή νέες δομές και λειτουργίες που επιτρέπουν, με το ίδιο κόστος, να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα ή με μικρότερο κόστος, να έχουμε τα ίδια ή και καλύτερα αποτελέσματα – η επανεκκίνηση της οικονομίας και η μετάβαση στην ανάπτυξη θα καθυστερήσει, ενώ τα όποια θετικά αποτελέσματα παρουσιασθούν, δύσκολα θα παγιωθούν, εάν δεν έχουν εξαφανισθεί παρασιτικές καταστάσεις, συντεχνιακές νοοτροπίες και αντιπαραγωγικές ατομικές συμπεριφορές.
Η επισήμανση της ανάγκης αυτής, ωστόσο, δεν σημαίνει ψευδεπίγραφες μεταρρυθμίσεις που είχαν ως αποκλειστικό σκοπό την κανονική πληρωμή των χρεών μας, ανεξάρτητα των επιπτώσεών τους στην οικονομία. Σημαίνει ουσιαστικές διαρθρωτικές παρεμβάσεις, με στόχο την εξυγίανση της οικονομίας, ώστε να καταστεί εφικτή η, χωρίς δυσμενείς παρενέργειες, πιστή τήρηση των υποχρεώσεων έναντι των δανειστών μας.
Το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων δεν αντιμετωπίζεται με αποσπασματικές και, εν πολλοίς, αντιφατικές, προσεγγίσεις, αλλά με μια κεντρικά σχεδιασμένη συνολική εθνική πρόταση (διοίκηση, εκπαίδευση, φορολογία, ασφαλιστικό, υγεία), με αναπτυξιακή λογική και με δίκαιη κατανομή των αναγκαίων θυσιών.
Η χώρα έχει ανάγκη από μηχανισμούς που ενισχύουν την κρατική αξιοπιστία, δημιουργούν το κατάλληλο επενδυτικό κλίμα, εδραιώνουν την κοινωνική συνοχή, ενθαρρύνουν πρωτοβουλίες οι οποίες στοχεύουν σε διατηρήσιμους ρυθμούς ανάπτυξης και επιβραβεύουν τις δυναμικότερες από αυτές, αλλά και δεν επιτρέπουν στη διαπλοκή, την ασυδοσία και τη σπατάλη να προσθέτει νέα ελλείμματα και χρέη. Σε αυτό ακριβώς το πεδίο θα κριθούν από την αγορά οι επιδόσεις του νέου κυβερνητικού σχήματος.