Η καταδίκη

Η καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου στέλνει ένα μήνυμα στον πολιτικό κόσμο ενώ συγχρόνως αποκαλύπτει το ποιόν της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης. Της Ελλάδας βεβαίως που φρόντισε να διαπαιδαγωγήσει το ΠΑΣΟΚ με τις κυβερνητικές του θητείες, την ισχύ

του και την επιρροή του στην κοινωνία, μέσω αυτής της ισχύος.

Το μήνυμα ότι ο πολιτικός κόσμος δεν μένει στο απυρόβλητο είναι σαφές. Με δύο παρατηρήσεις βεβαίως. Ότι η κάθαρση των φαύλων ετών του πολιτικού συστήματος δεν εξαντλείται στον παρ’ ολίγον και πρωθυπουργό Άκη. Η ουρά είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη όσο και η δικαιολογημένη αμφιβολία για τη συνέχιση αυτού του είδους της κάθαρσης. Είτε για δικονομικούς είτε ακόμη και για πολιτικούς λόγους. Λ.χ. Οι μεταφορείς βαλιτσών που έδρασαν ως εισπράκτορες κόμματος, κατά δική τους ομολογία δεν έχουν θιγεί. Ίσως δεν θιγούν καν.

Η άλλη παρατήρηση έχει να κάνει με την εγκληματική αμέλεια ή δόλο του ίδιου του πολιτικού συστήματος, διαχρονικώς, καθώς δεν φρόντισε να μη σπαταληθούν αλλά να αξιοποιηθούν τα δισεκατομμύρια των κοινοτικών κονδυλίων τα οποία εισέρρεαν και τα οποία θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μία σύγχρονη και ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Ο στόχος όμως ήταν του επιπέδου «άρτος και θεάματα» για το πόπολο και την εξαγορά έτσι της παραμονής στην εξουσία. Έτσι η Ελλάδα είναι σήμερα η Κολομβία της Ευρώπης. Όμως για το έγκλημα αυτό κανείς δεν πρόκειται ποτέ να δικασθεί. Απλώς το τέλμα αυτό της χώρας το πληρώνουμε τώρα εμείς.