Η αξιολόγηση και το πολιτικό σύστημα

Οι αντιδράσεις της ΑΔΕΔΥ στο θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων ήταν σαφώς αναμενόμενες. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό γνώρισμα της συνδικαλιστικής δράσης στο δημόσιο τομέα, να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση απειλεί να ανατρέψει το κατεστημένο, ακόμη κι αν αυτό αναγνωρίζεται από όλους ως προβληματικό.

Δυστυχώς, αναμενόμενη ήταν και η στάση των πολιτικών όλων των κομμάτων. Δεν ήταν μόνο η αντιπολίτευση που έσπευσε να καταδικάσει το μέτρο. Τις περασμένες ημέρες είδαμε βουλευτές της συγκυβέρνησης να αποστασιοποιούνται,

ακόμα και υπουργούς να κωλυσιεργούν σε ένα θέμα στο οποίο η χώρα έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Η περιπτωσιολογία, οι εξαιρέσεις και τα «ναι μεν, αλλά» επιβεβαίωσαν ότι το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να θεωρεί τους εργαζόμενους στο δημόσιο ως δεξαμενή ψηφοφόρων/πελατών.

Σήμερα, όλα δείχνουν ότι θα καταλήξουμε τελικά σε μια ρύθμιση η οποία δεν θα αλλάζει επί της ουσίας τίποτα. Μια ακόμα μεταρρύθμιση θα προχωρήσει προσχηματικά, με σκοπό να καλύψει προαπαιτούμενα της τρόικας και η δημόσια διοίκηση θα συνεχίσει να λειτουργεί με το γνωστό αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό σύστημα, που ισχύει μέχρι σήμερα. Ένα σύστημα που, επιπλέον, αδικεί κατάφωρα τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι προσελήφθησαν αξιοκρατικά, κάνουν τη δουλειά τους ευσυνείδητα και παραγωγικά και προσπαθούν συνεχώς να βελτιώνονται. Σε βάρος αυτών των εργαζομένων – που δεν είναι λίγοι – λειτουργεί η ισοπέδωση και η έλλειψη αξιολόγησης.

Όμως, αυτή η υπέρμετρη ευαισθησία και η προσπάθεια των πολιτικών από όλα τα κόμματα για τη διατήρηση ενός καθεστώτος απόλυτης προστασίας στο δημόσιο τομέα, διαιωνίζει κυρίως το αίσθημα της αδικίας στην ελληνική κοινωνία, επιβεβαιώνοντας ότι στη χώρα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο κατηγοριών. Από τη μια είναι αυτοί που δίνουν καθημερινά «εξετάσεις» στον ιδιωτικό τομέα για να διατηρήσουν τη δουλειά τους και από την άλλη όσοι, πέρα από το προνόμιο της μονιμότητας, έχουν και την πολυτέλεια να αρνούνται κάθε μορφή αξιολόγησης.

Για να μπορέσει η χώρα να κάνει έστω και ένα βήμα μπροστά, θα πρέπει επιτέλους το πολιτικό μας σύστημα να αποφασίσει να συγκρουστεί με την «πελατεία» του, ουσιαστικά με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον τρόπο που είχε μάθει να λειτουργεί ως τώρα. Διαφορετικά, θα είναι αδύνατον να προχωρήσουν ακόμα και τα αυτονόητα.