Γιώργος Μαυρωτάς: "Στον Υδραϊκό φτιάξαμε μία… old Dream Team!"

Στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ FM 90,1» και στην εκπομπή «Μπάλα στα Παραπολιτικά», με στους Γιώργο Μανιάτη και Γιάννη Φραγκουλόπουλο, μίλησε ο Γιώργος Μαυρωτάς, για την επιλογή του να επιστρέψει στην ενεργό δράση και να συμμετάσχει, στα 47 του χρόνια, με τον Υδραϊκό στο πρωτάθλημα της Α1 πόλο ανδρών, καθώς και για τα τεκταινόμενα στην Εθνική ομάδα.

Αναλυτικά όσα είπε:

Για το μεγάλο come back: «Το θέμα είναι να ξεγελάσεις λίγο τα κύτταρά σου. Αν τα ξεγελάσεις, το καταφέρνεις… Το βασικό μας κίνητρο είναι

η παρέα. Αθλητισμός δεν σημαίνει μόνο νίκες, πρωταθλήματα και μετάλλια. Αυτά τα ζήσαμε στην προηγούμενη… αθλητική μας ζωή! Τώρα ζούμε ένα άλλο κομμάτι του αθλητισμού, που έχει να κάνει με την παρέα και τη συντροφικότητα. Το να βλέπεις δίπλα σου φάτσες, με τις οποίες έζησες πράγματα μαζί και να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος γυρνάει πίσω ή έχει σταματήσει. Αυτό είναι το ζητούμενο για εμάς. Παίζουμε με 25χρονα παιδιά και για μία ώρα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε συνομήλικοι… Διαπιστώνω πάντως ότι το σώμα έχει μνήμη. Κι έπειτα από μία περίοδο προπονήσεων, αρχίζω να αισθάνομαι όπως όταν έπαιζα πριν από είκοσι χρόνια, ως ένα βαθμό…».

Για την απόφαση να μαζευτούν τόσοι θρύλοι του αθλήματος (Καϊάφας, Βλοντάκης, Κοκκινάκης κ.α.) στον Υδραϊκό: «Ξεκινήσαμε από την τέταρτη κατηγορία και ανεβήκαμε μέχρι την πρώτη. Στην αρχή, βέβαια, η σύνθεση ήταν διαφορετική. Εγώ πήγα στην ομάδα μαζί με τον Χρήστο Δήμου, που ήμασταν συμπαίκτες πριν από 30 χρόνια! Παλιά παίζαμε για να φέρνουμε τα παιδιά στις πισίνες, τώρα για να σηκώσουμε τους μπαμπάδες απ’ τον καναπέ και να τους φέρουμε στην πισίνα!
Μέχρι φέτος δεν χρειαζόταν να κάνουμε τόση προπόνηση. Πλέον έχουμε μπει σ’ ένα άλλο «τριπάκι». Για να μπορέσεις να σταθείς σ’ αυτό το επίπεδο, πρέπει να κάνεις προπόνηση. Τα παιχνίδια, λοιπόν, δίνουν το κίνητρο για να προπονούμαστε και να βρισκόμαστε όλοι μαζί, προσφέροντας σ’ έναν 45άρη ό,τι ακριβώς δίνει η βαλβίδα στη χύτρα! Διώχνει όλη την πίεση της ημέρας…».

Για το ενδεχόμενο να τεθεί αντίπαλος με τον γιο του την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος: «Δε νομίζω ότι θα συμβεί αυτό. Δεν θα το τολμήσω μάλλον, διότι δεν μπορώ να μπω στη σύγκριση με παιδιά 18 χρόνων. Νοιώθω, όμως, λίγο περήφανος που τα παιδιά με βλέπουν ακόμα να παίζω και να προσπαθώ να είμαι ανταγωνιστικός, να προσελκύω και κόσμο στην πισίνα, διότι όπως και να το κάνουμε, όλοι εμείς που έχουμε μαζευτεί στον Υδραϊκό είμαστε και κάτι αξιοπερίεργο για το άθλημα. Μία… old Dream Team!».

Για την Εθνική ομάδα: «Είμαστε τυχεροί που έχουμε μία πολύ καλή φουρνιά αθλητών, με δυνατότητες να κάνει κάτι καλό στο Ρίο. Το έχω ξαναπεί, η Εθνική ομάδα πρέπει να είναι οικογένεια. Όλα τα προβλήματα να λύνονται εντός. Ο προπονητής, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Χρήστου Αφρουδάκη, θα έπρεπε να διατηρεί επαφή μαζί του, αν τον έχει στα πλάνα του. Δεν είναι μία επιχείρηση, όπου δεν μιλάει με τους υπαλλήλους του. Είναι μία Εθνική ομάδα, έχουν ταξιδέψει μαζί, έχουν περάσει ώρες μαζί και θα έπρεπε να έχουν επαφή. Αυτό νομίζω ότι πυροδότησε την έκρηξη του Χρήστου και το θέμα έπρεπε να λήξει εν τη γενέσει του. Τώρα που έχει πάρει διαστάσεις, ελπίζω να μην έχει σπάσει τελείως το γυαλί. Ο Χρήστος και ο Μυλωνάκης είναι κατά τη γνώμη μου δύο απ’ τους καλύτερους πολίστες παγκοσμίως, αλλά και συνολικά η ομάδα έχει μεγάλη δυναμική και προοπτική. Θα είναι κρίμα αυτή η ομάδα να διαλυθεί από κάποιες παρεξηγήσεις… Όσο για τη δήλωση του κ. Διαθεσόπουλου («και ποιος είναι ο αρχηγός της Εθνικής για ν’ ασχοληθώ μαζί του;»), που με πείραξε πιο πολύ, έχω να πω πως ήταν άστοχη και πιστεύω πως το ‘χει καταλάβει κι ο ίδιος, διότι είναι έξυπνος άνθρωπος. Το γεγονός ότι είναι 30 χρόνια πρόεδρος της Ομοσπονδίας και έχει διεθνείς θέσεις ή πηγαίνει στο Προεδρικό Μέγαρο μετά τις επιτυχίες, το οφείλει πρωτίστως στους αθλητές και δεν μπορεί να μιλάει απαξιωτικά γι’ αυτούς».

Για τα νέα παιδιά που ασχολούνται με το πόλο: «Νομίζω ότι μας ταιριάζει το άθλημα και κάθε γενιά βάζει το δικό της λιθαράκι. Θα συμβούλευα τα νέα παιδιά να ασχοληθούν, δίχως ενδοιασμούς, και θα τους έλεγα ότι χρειάζεται δουλειά, δουλειά και δουλειά. Το πόλο, όπως και τα υπόλοιπα αθλήματα, διαπλάθει χαρακτήρα, αλλά κανένα παιδί δεν πρέπει να βάζει παρωπίδες και ν’ αφήνει τους υπόλοιπους τομείς της ζωής του. Το πόλο δεν θα είναι όλη του η ζωή, αλλά θα είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι αυτής. Το σχολείο και ο αθλητισμός είναι δύο πράγματα συμπληρωματικά, όχι ανταγωνιστικά».