Εθνική στρατηγική; Ελάτε τώρα…

Δεν είναι λίγα τα όσα εντυπωσιάζουν(αρνητικά δυστυχώς) στον τρόπο άσκησης της πολιτικής από τα ελληνικά κόμματα .Γνωστές οι μικροκομματικές πρακτικές τους ,οι εγωϊσμοί τους ,τα «κουσούρια»τους και οι στρεβλές αντιλήψεις τους για τα δημόσια πράγματα και την λειτουργία της Δημοκρατίας. Όμως, υπάρχουν κάποια όρια που θα έλεγε κανείς ,ότι κυβέρνηση και κόμματα δεν θα ήθελαν και θα μπορούσαν να ξεπεράσουν. Κι’ αυτά τα όρια τίθενται από καταστάσεις που αφορούν την αντιμετώπιση εξελίξεων σχετικών με μείζονα θέματα εξωτερικής

πολιτικής και με την εθνική ασφάλεια της χώρας. Εντείνεται ,λοιπόν ,σήμερα η πίεση που ασκεί η Τουρκία στην Κύπρο και την Ελλάδα με επιδείξεις ισχύος ,με στρατιωτικά μέσα και με ξεκάθαρη περιφρόνηση κανόνων διεθνούς δικαίου .Ο Ταγίπ Ερντογάν προκαλεί σήμερα όχι μόνο την Αθήνα και τη Λευκωσία με τις «πρακτικές» του ,αλλά και τη διεθνή κοινότητα πλέον .Οσο για το κοινοτικό κεκτημένο ειδικότερα ,ο Τούρκος «σουλτάνος» το γράφει στα παλιά του τα παπούτσια ,προφανώς επειδή δεν υπολογίσει πλέον και στα σοβαρά σε μια ένταξη της χώρας του στην Ευρωπαίκή Ενωση.

Υπάρχει από την Αθήνα κάποια συγκεκριμένη εθνική στρατηγική ,κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης των εξ’ ανατολών πιέσεων και κινδύνων; Υπάρχει διαπιστωμένη πολιτική βούληση για συνεννόηση, μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων, προκειμένου να συμφωνηθεί μια κοινή στάση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα ,που ξεδιπλώνεται από τη Θράκη ,έως το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με πολιτικά και με στρατιωτικά μέσα ,με «πολιτική κανονιοφόρων»; Η απάντηση σ ‘ αυτά είναι μία : Όχι. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η κυβέρνηση ενημερώνει συστηματικά την αντιπολίτευση για κάθε εξέλιξη στα πεδία της Αμυνας και της διπλωματίας; Όχι.Η αξιωματική αντιπολίτευση της ζητά συνεργασία και χάραξη κοινά αποδεκτής εθνικής στρατηγικής ; Όχι. Γιατί συμβαίνουν αυτά τα απαράδεκτα ; Ας βγάλει κάθε πολίτης τα συμπεράσματα του. Και ας πιθανολογεί τα χειρότερα.