"Επώνυµοι" ανάδοχοι γονείς!

Της Ματίνας Σπυροπούλου, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ActionAid.

Nαταλία ∆ραγούµη, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ρένια Λουιζίδου και Μαίρη Συνατσάκη µιλούν για την εµπειρία τους αυτή και τα συναισθήµατά τους, προτρέποντας παράλληλα για ανάληψη αντίστοιχων πρωτοβουλιών από όσο το δυνατόν περισσότερες ελληνικές οικογένειες./pp Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-top: 0px; margin-bottom: 15px; line-height: 21.111112594604492px; text-align: justify;" Στόχος της ActionAid είναι να δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν µε λιγότερο από 1 ευρώ την ηµέρα να ονειρευτούν και να κατακτήσουν ένα καλύτερο µέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Σήµερα, δουλεύει µαζί µε 25 εκατοµµύρια ανθρώπους σε περισσότερες από 40 χώρες σε ολόκληρο τον κόσµο καταπολεµώντας τη φτώχεια και την αδικία. Το πρόγραµµα αναδοχής παιδιού είναι ο βασικός τρόπος που έχει επιλέξει η οργάνωση για να αντιµετωπίζει την απόλυτη φτώχεια, την έλλειψη τροφής, νερού, εκπαίδευσης και περίθαλψης στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη. Σηµειώνεται ότι αναδοχή παιδιού δεν σηµαίνει υιοθεσία, αλλά υποστήριξη ενός παιδιού, της οικογένειάς του και ολόκληρης της κοινότητας µέσα στην οποία µεγαλώνει. br /br /Η ActionAid άρχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα µε την πρωτοβουλία της κυρίας Αλεξάνδρας Μητσοτάκη το 1998 και από τότε όλο και περισσότεροι άνθρωποι τη στηρίζουν και γίνονται ανάδοχοι γονείς. br /br /Ν. ∆ΡΑΓΟΥΜΗ. /pp Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif; margin-top: 0px; margin-bottom: 15px; line-height: 21.111112594604492px; text-align: justify;">Η Ναταλία ∆ραγούµη, µητέρα δύο παιδιών, έγινε ανάδοχος το 2011. Η ίδια µας είπε πως ήταν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει, το είχε στο µυαλό της, απλώς δεν είχε γίνει. Η αφορµή τής δόθηκε από τη νονά του γιου της, που ήταν ήδη ανάδοχος, και έτσι και εκείνη έγινε ανάδοχος στη Λίντα από την Γκάνα. Από τότε η Λίντα έχει γίνει κοµµάτι της ζωής όχι µόνο της ίδιας, αλλά ολόκληρης της οικογένειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον στο σπίτι τους υπάρχει ένας κουµπαράς που ανήκει στη Λίντα... και τα παιδιά της µε χαρά συγκεντρώνουν όσα χρήµατα τους περισσεύουν! Στην ερώτησή µας αν έχει επισκεφθεί τη µικρή Λίντα στη χώρα της, απάντησε πως ναι, πολύ περήφανη και ενθουσιασµένη, και θέλησε να µοιραστεί αυτή τη µοναδική εµπειρία: «Αυτό που έζησα ήταν απίστευτο. Οταν βλέπεις αυτές τις εικόνες από κοντά, νιώθεις πολύ έντονα την ανάγκη να βοηθήσεις. Είναι πράγµατα στοιχειώδη αυτά που δεν υπάρχουν, όπως το νερό, το σχολείο. Είδαµε το παλιό σχολείο, ένα υπόστεγο που χρησιµοποιούσαν πριν η ActionAid φτιάξει το νέο σχολείο. Οταν έβρεχε -και βρέχει εκεί πολύ συχνά-, σταµατούσαν το µάθηµα και πήγαιναν σπίτι τους. Ενιωθα πολύ τη χαρά των παιδιών µέσα στο νέο τους σχολείο. Ετσι όµορφα ένιωσα και όταν είδα τη Λίντα. Στην αρχή ήταν δύσκολη η επικοινωνία µου, ήταν περίπου 7 χρόνων, όµως ήταν τόσο τρυφερή, την είχα µαζί µου σε ό,τι κάναµε και ήθελε συνέχεια να ακουµπάει πάνω µου. Μου έδειξε το σπίτι της, µου γνώρισε τις φίλες της και παίξαµε λάστιχο, γνώρισα την οικογένειά της, πήγαµε στο διπλανό χωριό και παίξαµε µπάλα µε τα παιδιά».

Η ίδια πρόσθεσε: «Πραγµατικά, τα συναισθήµατα που θα µου µείνουν από αυτό το ταξίδι είναι τρυφερότητα και επικοινωνία µε ανθρώπους που φαίνονται τόσο διαφορετικοί, όµως δεν είναι. Και ίσως αυτό που µε σηµάδεψε πιο πολύ και το κουβαλάω ακόµα και σήµερα -δεν νοµίζω να το ξεχάσω ποτέ- είναι η εικόνα ανθρωπιάς που συνάντησα. Φτωχοί άνθρωποι βοηθούσαν πιο φτωχούς, που απλώς είχαν περισσότερη ανάγκη. Η φτώχεια και οι αντικειµενικές δυσκολίες έκαναν τους ανθρώπους καλύτερους, τους έµαθαν να µοιράζονται και αυτό δεν µπορεί παρά να είναι ένα τεράστιο παράδειγµα για όλους µας».

Ρένια Λουιζίδου: “Εχω βάλει φωτογραφίες τους δίπλα στου γιου µου”

Η Ρένiα Λουιζίδου είναι ανάδοχος σε δύο παιδιά, ένα αγοράκι από την Γκάνα και ένα κοριτσάκι από τη Βραζιλία. Το 2000, όταν γεννήθηκε ο γιος της και πια ήταν απόλυτα ευαισθητοποιηµένη γύρω από οτιδήποτε έχει να κάνει µε παιδιά, ενηµερώθηκε για τις δράσεις της οργάνωσης και το έκανε. «Μου φάνηκε πολύ απλό και πολύ όµορφο να µπορώ να βοηθήσω ένα παιδάκι σαν αυτό που κρατούσα στην αγκαλιά µου», µας είπε. Αν και δεν έχει καταφέρει να ταξιδέψει και να επισκεφτεί κανένα από τα δύο παιδιά στα οποία είναι ανάδοχος, θα το ήθελε πολύ και σίγουρα πολύ περισσότερο ο γιος της, που δεν χάνει ευκαιρία να της ζητά να κάνουν αυτό το ταξίδι. Οπως µας ανέφερε: «∆εν έχω δει από κοντά κανένα από τα δύο παιδιά -δυστυχώς, θα το ήθελα πάρα πολύ-, αλλά έχουµε τακτική επικοινωνία µέσω της ActionAid και µαθαίνουµε νέα από την κοινότητά τους. Τα παιδιά µιλούν για την καθηµερινότητά τους, για τα παιχνίδια τους, για το σχολείο τους. Ακόµα έχω στον καθρέφτη µου και σε όλο το σπίτι φωτογραφίες τους, δίπλα στου γιου µου, από τότε που το αγόρι ήταν 7 χρόνων µέχρι σήµερα, που είναι 15. Είναι κατά κάποιον τρόπο µακρινοί συγγενείς, ένα κοµµάτι της ζωής µας».

Αυτό που η ίδια θεωρεί ως την ουσία του όλου πράγµατος είναι ότι τα λεφτά δίνονται έτσι ώστε αυτοί οι άνθρωποι να αλλάξουν την πραγµατικότητά τους ουσιαστικά. Να φτάσουν σε σηµείο ώστε να µη µας χρειάζονται πια καθόλου και όχι απλώς να «βγάλουν» άλλη µια µέρα!

«Με 72 λεπτά την ηµέρα µπορούµε να δώσουµε πίσω το δικαίωµα σε ένα παιδί να ονειρεύεται το µέλλον του και αυτό µας κάνει να αισθανόµαστε πολύ καλά µέσα µας. Είναι ένα έργο υποδοµής, ώστε αύριο αυτά τα παιδιά να µην έχουν την ανάγκη της συνδροµής του δυτικού κόσµου. Είναι τόσο απλό, αλλά τόσο σηµαντικό», µας λέει.

“Θα το βοηθάω όσο µπορώ και όσο µε χρειάζεται”

Η Μαίρη Συνατσάκη µας µίλησε για τη σηµασία του µοιράζεσθαι και µας «γνώρισε» το «παιδί της». Για τη Μαίρη το να γίνει ανάδοχος ήταν κατά κάποιον τρόπο στο DNA της, µεγάλωσε µε αυτό. «Θυµάµαι τη µαµά µου να είναι περήφανη ανάδοχος από τότε που ήµουν στο ∆ηµοτικό. Κάποια Χριστούγεννα µου έδειξε περήφανη την κάρτα που της είχε στείλει το “δικό της παιδί” και θυµάµαι να µην υπάρχει κανένα άλλο τετράδιο στη σχολική µου τσάντα εκτός από αυτά που κυκλοφορούσε κάθε χρόνο η Unicef. ∆εν το λέω για να υπερηφανευτώ, αλλά γιατί όλα παίζουν τον ρόλο τους και φυσικά το περιβάλλον όπου µεγαλώνεις, όπου εκπαιδεύεσαι. ∆ηλαδή, όταν άρχισα να έχω τα δικά µου χρήµατα, µου φάνηκε αυτονόητο ότι θα γινόµουν κι εγώ ανάδοχος», µας είπε.

Η Μαίρη λοιπόν άνοιξε την αγκαλιά της στον Musi το 2010. Είναι ένα αγοράκι 8 ετών, που έχει άλλα 6 αδέρφια.

«Ο Musi πηγαίνει σχολείο. Το σπίτι του είναι φτιαγµένο µε τούβλα και άχυρα. Η οικογένειά του εκτρέφει ζώα για να επιβιώσει. Η γλώσσα που µιλάει είναι η Ντέµπελε και η κοντινότερη πηγή καθαρού πόσιµου νερού βρίσκεται µακριά από το σπίτι της οικογένειας. Χρειάζεται να περπατάει µεγάλες αποστάσεις για να βρει νερό. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που εύχοµαι να αλλάξουν σύντοµα. ∆υστυχώς, αν και το θέλω πολύ, δεν τον έχω δει από κοντά µέχρι στιγµής, αλλά είναι το “παιδί µου” και θα το βοηθάω όσο µπορώ και όσο µε χρειάζεται!», καταλήγει.