Ανεξέλεγκτος καλπασμός…

Η περίπτωση του κ.Βενιζέλου είναι στ’ αλήθεια μοναδική .Παρ ότι δεν στερείται σπουδών, επιστημονικού τίτλου, κοινοβουλευτικής παρουσίας ετών και υπουργικών θητειών ,παρ’ ότι τα πράγματα τον έφεραν ακόμα και στη θέση αρχηγού κόμματος με μακρά ιστορία ,ο άνθρωπος αυτός μετά πάθους μεγάλου επαινεί τον…εαυτό του! Και καλεί ,ή μάλλον απαιτεί, και μάλιστα με επιθετικό ύφος ,από τους συμπολίτες του να του αναγνωρίζουν τον τεράστιο ,ιστορικών διαστάσεων ρόλο του στην ελληνική πολιτική !

Θλίψη προκαλούν κάποια

σημεία της ομιλίας του. Καταπλήσσεται κανείς και εντέλει αισθάνεται αμηχανία μπροστά στην περίπτωση του κ.Βενιζέλου ,που προφανώς αβοήθητος από συνεργάτες και φίλους, εμφανίζεται στη δημόσια σκηνή ως «τρελαμένη» πολιτική φιγούρα με αυτή την ανεξέλεγκτη εγωπάθεια που ξεπερνά τα όρια των άρρητων συμβάσεων ανοχής φαινομένων πολιτικού εγωϊσμού προσώπων ,τα οποία απασχολούν με πομπώδεις ρητορείες τους την κοινή γνώμη. Αυτά που είπε προ ημερών στη συνέντευξη Τύπου ο κ. Βενιζέλος για τον εαυτό του ,προκαλούν όχι μόνο τεράστια εντύπωση ,αλλά και κάποια μελαγχολία .Είναι απίστευτο το πόσο πολύ ένας δημόσιος άνδρας μπορεί να αδικεί και να κακοποιεί τον εαυτό του ,θύμα μίας χωρίς όρια, αχαλίνωτης εγωπάθειας του. Και βέβαια εγείρονται πλέον ερωτήματα για το πόσο σωστή μπορεί να είναι κρίση του για το ένα ή το άλλο κυβερνητικό ζήτημα. Αλλά ,στη φάση αυτή δεν φαίνεται πιθανό να αλλάξει κάτι σχετικά με την περίπτωση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρου της κυβέρνησης. Ο κ,Βενιζέλος καλπάζει ανεξέλεγκτος προς άγνωστη κατεύθυνση ,ίσως ελπίζοντας ότι κάπου θα συναντηθεί με την Ιστορία. Όμως ,μάλλον το πράγμα δεν είναι πλέον καθόλου αστείο….