Αικατερίνη Λαλαούνη: "Ο Έλληνας πάντα θα αγοράζει κοσμήματα"

Της Σάσας Σταμάτη, εφημερίδα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

Η Αικατερίνη Λαλαούνη είναι η μεγαλύτερη από τις τέσσερις κόρες του αείμνηστου κοσμηματοπώλη Ηλία Λαλαούνη. Λίγο πριν από τον ερχομό του 2015 τη συναντήσαμε στο κατάστημά της και σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μας μίλησε για την οικονομική κρίση, τα επεισόδια στο Κέντρο, την απώλεια του πατέρα της, αλλά και το εγγονάκι της, τον Πάρι, που έχει αλλάξει τη ζωή της.

Κατεβαίνει στο Κέντρο ο κόσμος για τις εορταστικές αγορές;

Επειδή έχω μάθει πάντα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, και όχι μισοάδειο, δεν θέλω να

είμαι απαισιόδοξη. Αυτή η έλλειψη σταθερότητας στη χώρα δεν βοηθάει κανέναν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ούτε τους επενδυτές, οι οποίοι δεν έρχονται, ούτε και τους Ελληνες, οι οποίοι ζουν μέσα στην αβεβαιότητα και δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει την άλλη μέρα. Για αυτό ο κόσμος είναι μαζεμένος. Εμείς, ως εταιρεία, έχουμε καινούργιες συλλογές, οι οποίες είναι και από ασήμι, οπότε οι τιμές είναι πάρα πολύ λογικές.

Η οικονομική κρίση προκάλεσε οικονομικά προβλήματα σε εσάς;

Ολα τα καταστήματα αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες, ειδικά τα καταστήματα του δικού μας κλάδου, που δεν προσφέρει κάτι απαραίτητο στον άνθρωπο. Για αυτό τον λόγο υπάρχει μεγάλη κρίση. Ευτυχώς, οι άνθρωποι συνεχίζουν να παντρεύονται, να αρραβωνιάζονται και να κάνουν βαπτίσεις. Συμβαίνουν ακόμα ευχάριστα γεγονότα, γενέθλια, επέτειοι και όλα αυτά. Και ο Ελληνας έχει τη συνήθεια να παίρνει κοσμήματα σε τέτοιες στιγμές.

Με όλα αυτά τα επεισόδια που έχουν σημειωθεί στο παρελθόν στο Κέντρο κινδύνευσε ποτέ η ζωή σας;

Εγώ ως άνθρωπος δεν φοβάμαι και δεν φοβήθηκα ποτέ τίποτα, αλλά μια μέρα έπεσαν Μολότοφ στο κατάστημα. Ημουν μαζί με μια κυρία στην πόρτα, η οποία είχε έρθει με την κόρη της να πάρει ένα δώρο αρραβώνων για τον γιο της. Είχε την καρδιά της και μου είπε «καλύτερα να ανέβουμε επάνω». Της είπα: «Μην ανησυχείτε, είμαστε ασφαλείς. Θα κλείσουμε τα ρολά και δεν θα υπάρχει κανένα θέμα». Την ώρα που το είπα αυτό έπεσαν τρεις Μολότοφ στη γωνία της πόρτας. Δυστυχώς, η φωτιά επεκτάθηκε στο κατάστημα. Αμέσως τη σβήσαμε. Αυτά που ζήσαμε εκείνες τις μέρες ήταν σοκαριστικά. Ηταν απέξω με βαριοπούλες και έσπαγαν τα πεζοδρόμια και έρχονταν με τους σιδερένιους στύλους κατά πάνω μας. Είπα «θα συνεχίσουμε και θα δουλεύουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν κλείσουμε, τι θα γίνουν όλοι εργαζόμενοι;». Δεν σκέφτηκα ποτέ να μην ανοίξω.

Τελικά, οι ξένοι είναι καλύτεροι πελάτες από τους Ελληνες;

Εμείς δουλεύουμε πολύ με τουρίστες, παρότι το καλοκαίρι δεν είχαμε όσους κατέγραψαν. Δεν ήταν οι ξένοι που ξοδεύουν. Εμείς θέλουμε αυτούς που θα αφήσουν χρήματα.

Ο κόσμος πάει και δίνει τα κοσμήματά του στα ενεχυροδανειστήρια για ένα κομμάτι ψωμί.

Τι να κάνει ο κόσμος; Αν θέλει μετρητά, κάπου πρέπει να τα βρει. Μπορεί να μην πάρεις τα χρήματα που έδωσες για ένα κόσμημα, αλλά θα πάρεις κάτι, γιατί είναι χρυσό.

Πόσο εύκολο είναι να συνεχιστεί η ιστορία της επιχείρησής σας με την απουσία του ιδρυτή, Ηλία Λαλαούνη;

Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Επειδή έχω πολύ βαθιά πίστη, ξέρω ότι βρίσκεται κάπου μαζί μας, σε μια άλλη διάσταση. Απλώς, εμείς δεν τον βλέπουμε. Είναι εδώ και μας βλέπει και μας βοηθάει. Ο πατέρας μου είχε παραδώσει τη σκυτάλη εδώ και αρκετά χρόνια και έτσι συνεχίζουμε αυτά που μας έμαθε. Συνεχίζουμε να κάνουμε συλλογές με πηγή έμπνευσης, γιατί ωραία κοσμήματα υπάρχουν πάρα πολλά και παντού. Το να υπάρχει, όμως, μια ιστορία πίσω από κάθε κόσμημα είναι κάτι άλλο και αυτό έκανε διάσημο τον πατέρα μου. Τα κοσμήματά μας έχουν ψυχή. Ημουν η πρώτη κόρη και βίωσα τον πατέρα μου στη δουλειά πάρα πολλά χρόνια σε σχέση με τις αδελφές μου, που ήταν πιο μικρές. Ημουν η σκιά του για πάρα πολλά χρόνια, όταν ήθελα να μάθω τη δουλειά. Μου λείπει, αλλά όταν έχω μια απορία αμέσως μου έρχεται στο μυαλό τι θα έκανε εκείνος. Είναι πλέον μέσα μου. Πέρσι κλείσαμε τα σαράντα χρόνια. Κάθε χρόνο κάνουμε το γούρι. Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε να κάνει το γούρι. Καταγόταν από τους Δελφούς και για να τον τιμήσουμε επιλέξαμε τον «ομφαλό».

Το εγγονάκι σας, ο Πάρις, νομίζω ότι σας έχει ανανεώσει πλήρως. Πώς τα περνάτε μαζί του;

Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είμαι γιαγιά, παρόλο που είμαι 55 χρόνων. Μου φαίνεται ότι είναι το παιδί μου ο Πάρις. Οι νέες γιαγιάδες είμαστε διαφορετικές. Εχουμε πολλή ενέργεια. Παίρνω τον Πάρι και τον πηγαίνω στον ζωολογικό κήπο γιατί θέλω να αγαπάει τα ζώα. Τον πηγαίνω στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο.

Θα ανεβαίνατε τα σκαλιά της εκκλησίας για τρίτη φορά; Θέλετε κάποιον σύντροφο;

Το πιο βασικό για μένα στον άνθρωπο είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Βλέπω γύρω μου πάρα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι είναι σε σχέση μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να είναι μόνοι τους. Εγώ περνάω πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Εχω άπειρα πράγματα να κάνω και δεν έχω χρόνο. Κοιμάμαι πάρα πολύ αργά, γιατί μελετάω διάφορα θέματα, που δεν έχω χρόνο να τα κάνω μέσα στην ημέρα. Πηγαίνω κάθε χρόνο στο μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη στη Σύμη για διακοπές μόνη μου. Και όταν το λέω μου λένε «αποκλείεται, κάποιον έχεις κρυφά». Πηγαίνω γιατί, με τη δουλειά που κάνω, χρειάζομαι time out. Θέλω να πάω στην εκκλησία να προσευχηθώ.