Αϊ σιχτίρ, Ταγίπ…

Σε µια συγκυρία εξαιρετικά κρίσιµη στο εσωτερικό της χώρας, λόγω των εξελίξεων µε τη Χρυσή Αυγή, αλλά και στο εξωτερικό, ενόψει διαπραγµατεύσεων µε τους δανειστές µας, οι «φίλοι και γείτονες» Τούρκοι δείχνουν ξεδιάντροπα το αληθινό πρόσωπό τους.

Με πρώτο και καλύτερο τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και µε όλο τον συρφετό των Ισλαµιστών, ξετυλίγουν τη διεκδικητική τους ατζέντα, επιχειρώντας να µετατρέψουν ένα ευρωτουρκικό ζήτηµα, όπως η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, σε ελληνοτουρκική

διαφορά.

Τα «θέλω» τους δεν έχουν τελειωµό. Ζητούν όχι µόνο να επαναλειτουργήσουν, αλλά και να περάσουν στα χέρια τους τα τζαµιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Απαιτούν εκλογή των µουφτήδων στη Θράκη. Ζητούν την άµεση λειτουργία µουσουλµανικού νεκροταφείου στην Αττική και δυνατότητα να αναφέρονται ως «τουρκικοί» οι µουσουλµανικοί σύλλογοι της Θράκης.

Θέτουν ως προϋπόθεση να συµβούν όλα αυτά προκειµένου να ξανανοίξει η Χάλκη. Κι ο τρόπος που το ζητούν κάνει το σύνολο των απαιτήσεων αυτών να ακούγεται ακόµα πιο προκλητικό. Οπως ήταν και υπουργός τους, που επισκέφθηκε τη Θράκη για να «ευλογήσει» και πάλι το τοπικό προξενείο µε τους προσκυνηµένους στην Αγκυρα ντόπιους πράκτορές του.

∆υστυχώς, απέναντι σε αυτή την προκλητικότητα, η Αθήνα δεν απάντησε στους τόνους που θα έπρεπε. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, προτίµησε να χρησιµοποιήσει εξαιρετικά χαµηλούς τόνους. «Η θέση της Ελλάδας», είπε, «είναι σαφής και ξεκάθαρη, σύµφωνη µε το ∆ιεθνές ∆ίκαιο, και έχει εκφραστεί επανειληµµένως. Οποιαδήποτε περαιτέρω δηµόσια συζήτηση επί του θέµατος καθίσταται αντιπαραγωγική». Με αυτές τις λίγες λέξεις αντέδρασε ο κ. Βενιζέλος στο µισαλλόδοξο κρεσέντο της Αγκυρας. Αντί να βγει και να πει δηµοσίως ότι «για θέµατα που αφορούν την Ελλάδα δεν δεχόµαστε υποδείξεις, ειδικά από σκληρούς Ισλαµιστές, που οδηγούν τις κοινωνίες τους δεκαετίες πίσω»… Κι έτσι, την ίδια µέρα, η φρεγάτα τους µε το όνοµα «Χάλκη» έφτασε να κόβει βόλτες στα χωρικά µας ύδατα, δίπλα στην Κύθνο.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως το επόµενο διάστηµα οι Τούρκοι θα επιµείνουν σε αυτή την πολιτική. Αλλωστε, είναι ένας καλός τρόπος για να αποπροσανατολίζεται ο πληθυσµός τους από τα ουκ ολίγα εσωτερικά προβλήµατα της χώρας τους. Το ζητούµενο είναι η Αθήνα να παραµείνει µεν ψύχραιµη, αλλά να µην επιτρέψει στον Ερντογάν, τον Νταβούτογλου και τον υπόλοιπο ισλαµικό συρφετό να συµπεριφέρονται µε αυτό τον τρόπο, χωρίς να παίρνουν δηµοσίως απαντήσεις.

Γιατί αν εξακολουθούµε να κάνουµε τους ευγενείς και να απαντάµε µε το… γάντι, τότε ο λύκος εκεί απέναντι, που χαίρεται στην αναµπουµπούλα, θα συνεχίσει να γρυλλίζει και να µας δείχνει τα κοφτερά του δόντια. Παρά τις ψευδαισθήσεις κάποιων συµπατριωτών µας ότι µπορεί κάποτε στον αιώνα των αιώνων να γίνει πραγµατικός µας φίλος…