Μαρία Σολωμού: «Όλοι έχουν άποψη για μένα και όλοι πέφτουν έξω»!

Αμέτρητα! Από τον Ίασμο ακόμη, όταν καθόμασταν σε διπλανά θρανία.

Έχει τη φήμη του δύσκολου συνεργάτη. Ισχύει;

Ξέρεις γιατί έχει αυτή τη φήμη; Γιατί έχει πολλές απαιτήσεις ως σκηνοθέτης. Αν δεις, όμως, τα πράγματα απ’ έξω, ο άνθρωπος ζητάει τα αυτονόητα. Δεν έχει κάποια απαίτηση τρελού, δεν μας βάζει να κάνουμε τρεις τούμπες στον αέρα. Εμένα μου αρέσει ο Νίκος. Ο τρόπος που δουλεύει και το χιούμορ του. Και να σου πω κάτι; Έχω μάθει να μην ακούω τι λένε οι πολλοί. Γιατί και για μένα κυκλοφόρησε κάποια στιγμή μια φήμη ότι είμαι δύσκολη συνεργάτιδα και όταν ρώτησα «Ποιος τα λέει αυτά;» κατάλαβα ότι τα έλεγαν άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ μαζί μου. Πάντα από ανθρώπους που δεν σε ξέρουν βγαίνουν οι βρόμες.

Νομίζω ότι εσύ έχεις κυρίως τη φήμη του νευρικού ανθρώπου…

Έλα όμως που είμαι μια χαρά ήρεμος άνθρωπος. Δεν μπορώ τις εντάσεις και τα νεύρα, όλα αυτά με απορρυθμίζουν. Υπήρξαν φορές που βγήκα εκτός εαυτού και τι κατάφερα; Τίποτα! Τζάμπα τη ζαχαρένια σου χαλάς. Γι’ αυτό έχω επιλέξει να μην μπαίνω σε λογομαχίες. Εκτός αν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που, αν δεν τους «πατήσεις» φωνή, δεν θα βγάλεις άκρη.

Νιώθεις παρεξηγημένο άτομο; Από τον τρόπο που ντύνεσαι μέχρι την άποψη που έχουν οι άλλοι για σένα.

Και ποιος δεν είναι παρεξηγημένος, σήμερα; Όλοι έχουν άποψη για μένα και όλοι πέφτουν έξω. Έχουμε τέτοια άνεση σήμερα να κρίνουμε έναν άνθρωπο, λες και είναι ο κολλητός μας. Κανείς δεν ξέρει κανέναν, παιδιά μου. Και τον εαυτό μας που λέμε ότι ξέρουμε, υπό συζήτηση είναι. Και η persona που επιλέγει ο καθένας μας να βγάλει προς τα έξω σε αυτόν τον χώρο, στο υπογράφω, είναι χιλιόμετρα μακριά από τον πραγματικό άνθρωπο.

Γιατί το κάνουμε αυτό οι άνθρωποι;

Για να είμαστε περισσότερο αρεστοί; Για να έχουμε μεγαλύτερο κοινό; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Προσωπικά, προσπάθησα να μην πέσω σε αυτή την παγίδα. Γι’ αυτό, αν θέλεις, κι όλος αυτός ο χαμός με τις συνεντεύξεις. Βαρέθηκα να ακούω «Μα, πώς τα λέει αυτά η Σολωμού;». Μάλλον, το αυτονόητο θεωρείται ακόμη περίεργο στη χώρα αυτή. Τα φυσιολογικά νιώθω ότι λέω και ύστερα μου «φοριέται» η ταμπέλα της τρελής και της περίεργης. Νομίζω ότι έχει γίνει λίγο καραμέλα πια ότι «Εγώ θα σου πω το τρελό». Δεν ξέρω, πλέον, τι να κάνω. Να λέω τη γνώμη μου ή μια μπούρδα για να μη μου ζαλίζουν τα συκώτια μετά;

Μήπως όλο αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε κάποια πράγματα είμαστε ακόμη βαθιά συντηρητικοί;

Δεν είμαστε συντηρητικοί, παιδιά. Κανένας μας δεν είναι συντηρητικός στο σπίτι του, έξω κάνουμε τους συντηρητικούς και τους κομιλφό. Είναι άτιμο πράγμα, μωρέ, η έκθεση. Αυτό το «εγώ» μας, το πώς θα φανώ, το πώς είμαι και τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Δύσκολο κεφάλαιο το «εγώ» για να το αντιμετωπίσεις. Δεν σου κρύβω ότι τα πρώτα χρόνια με έπιαναν τα κλάματα με όσα άκουγα. Μετά, κάθισα και σκέφτηκα το εξής: Γιατί να με επηρεάζει η γνώμη που έχει η κυρία Κούλα για μένα; Που νιώθει ότι με ξέρει και με μεγάλη σιγουριά, θέλω να σου πω! Ο κόσμος είναι φουλ στα ψυχολογικά και θα ακούσεις πολλές κακίες. Δεν πρέπει να τις λαμβάνεις υπ’ όψιν. Περνάω δίπλα από ανθρώπους και με χαϊδεύουν ή με μουτζώνουν, αντίστοιχα, πώς να το εκλάβω δηλαδή αυτό; Και ειδικά τώρα, στην περιοδεία, θα το ζήσουμε πολύ έντονα.

Έχει τύχει ποτέ να μεταμφιεστείς προκειμένου να αποφύγεις τα παραπάνω;

Έτσι ινκόγκνιτο; Δεν τα καταφέρνω. Η μεταμφίεση προϋποθέτει ότι κάτι θα προσθέσεις. Τι να προσθέσω εγώ σε αυτή την αφάνα; Να βάλω περούκα ή καπέλο; Δεν είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με τα καπέλα εδώ πέρα. Είναι ένας λόγος για να γυρίσουν περισσότερα κεφάλια. Θα πουν «Α, η Σολωμού με καπέλο!». (γέλια)

Ενώ δεν είσαι αυτό που λέμε «πρότυπο θηλυκότητας», σε γουστάρουν πολύ οι άντρες. Αυτό πώς το εξηγείς;

Πιο πολύ από τους άντρες νομίζω ότι με γουστάρουν οι γυναίκες. Το κατάλαβα τώρα που έκανα Instagram και συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί που με «ακολουθούν» είναι 90% γυναίκες και μόλις ένα 10% άντρες. Επίσης, κατάλαβα ότι ο τύπος γυναίκας που είμαι εγώ δεν θεωρείται ακόμη «political correct». Δεν είναι, όμως, όλες οι γυναίκες γατούλες, με γόβα, κραγιόν και ψεύτικες βλεφαρίδες. Μετά τους Singles, νιώθω ότι πολλές γυναίκες ταυτίστηκαν μαζί μου. Μάλλον, τους άρεσε το στιλ μου.

Η αλήθεια είναι πως είναι πιο ξεκούραστο το δικό σου στιλ από το να κάθεσαι το πρωί κολλημένη στον καθρέφτη για να βάλεις τηβλεφαρίδα.

Ξέρεις πόση ώρα μού παίρνει το πρωί να ετοιμαστώ; Τρία λεπτά με το ρολόι. Θα πλύνω το πρόσωπό μου, θα βάλω μια αντηλιακή και θα βγω έξω. Δεν θα φτιάξω μαλλιά, εννοείται. Τα μαλλιά μου είναι μια ζωή αχτένιστα. Αυτό τελείωσε, είναι δικό μου. Ταυτότητα. Συχνά ακούω ότι πάνε στο κομμωτήριο και ζητάνε «Μαλλιά Σολωμού». (γέλια)

Ως μητέρα πώς είσαι; Λες ακόμη «Πάρε ζακέτα πριν βγεις έξω»;

Βεβαίως! Δεν ξέρω πώς μια φυσιολογική γυναίκα μπορεί να ξεφύγει από αυτό που λέμε «κλασική μαμά». Προσωπικά, δεν έχω βρει τον τρόπο. Θεωρώ, επίσης, ότι κάποια πράγματα είναι κοινά σε όλες τις μαμάδες, όπως το «Πάρε ζακέτα πριν βγεις έξω». Και ο διάλογος πάει ως εξής:

– Γιατί να πάρω ζακέτα;

– Γιατί κάνει κρύο έξω.

– Εσύ κρυώνεις.

-Ναι, δεν θα το συζητήσουμε όμως. Πάρ’ την και μη τη βάλεις. Ίσως τη χρειαστείς.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει ελληνικό σπίτι που να μην έχει ακουστεί έστω μια φορά αυτή η στιχομυθία…

Άσ’ τα, πολλές φορές μου θυμίζω τη μάνα μου και παθαίνω μικρά εγκεφαλικά. Βέβαια, δεν θεωρώ ότι θα γίνω η μάνα μου. Νομίζω ότι είμαστε αιώνες μακριά. Αλλά αυτό που λέμε η κλασική, παραδοσιακή μαμά είμαι! Πώς θα γίνει αλλιώς; Δεν θα ήθελα να είμαι κολλητή με τον γιο μου και να ισοπεδωθούν όλα. Έχουμε κρατήσει τις ισορροπίες.

Πόσο χρόνων είναι;

Ο Αλέξανδρος είναι πλέον 14 ετών.

Πώς είναι τώρα στην εφηβεία;

Δύσκολα. Είναι περίεργο πράγμα η εφηβεία, το θυμάμαι και από μένα, που με είχε πιάσει τρέλα. Αυτές οι ορμόνες πια μας έχουν διαλύσει.

Τις αγκαλιές και τα φιλιά τα έχετε ξεχάσει να φανταστώ;

Ποιες αγκαλιές, χρυσή μου; Είσαι καλά; Δεν τολμάμε να τον ακουμπήσουμε. Πολύ βαρύς τύπος.

Ποιο είναι το πιο συχνό παράπονο που σου κάνει;

Μια ατάκα ακούω συνέχεια. «Οχ, παράτα με, με έπρηξες!». Δεν θέλει πολλά πολλά.

Ποιο θα έλεγες πως είναι το «άλφα» και το «ωμέγα» στη σωστή διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού;

Δεν ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Θεωρώ ότι όλες οι μανάδες, όσο και να προσπαθούμε να είμαστε ανεξάρτητες, να κάνουμε ανεξάρτητα παιδιά, να μην επαναλάβουμε τα λάθη των δικών μας γονιών, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό που δεν σκέφτηκαν οι προηγούμενοι, η λούμπα είναι εκεί και μας περιμένει στη γωνία! Θα πέσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση.

Το δικό σου μοντέλο οικογένειας έχει να ζηλέψει σε κάτι από αυτό που μας έχουν «περάσει» ως φυσιολογικό; Δηλαδή, μαμά –μπαμπάς – παιδί, όλοι στο ίδιο σπίτι.

Τίποτα απολύτως! Όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει, αλλά αναρωτιέμαι μήπως ζηλεύουν οι άλλοι το δικό μας. Θα σου πω κάτι: Είμαι αρκετά συμβατική σε αυτό το κομμάτι. Αυτό το «Χώρισα με τον μπαμπά, βρήκα έναν σύντροφο, τον έφερα σπίτι και ζούμε όλοι μαζί στην ίδια στέγη» άργησα πάρα πολύ να το κάνω. Πέρασαν πέντε χρόνια για να μπει άντρας στο σπίτι και μου έλεγαν όλοι ότι «Είναι υπερβολή αυτό που κάνεις». Αλλά δεν ήθελα, γιατί δεν ήξερα πώς θα το «μεταφράσει» το παιδί μου. Από την άλλη, ήμασταν αρκετά τυχεροί –αν θέλεις–, γιατί διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις με τον μπαμπά του Αλέξανδρου και τη σύντροφό του. Θα βρεθούμε όλοι μαζί, θα πάμε διακοπές, θα μιλήσουμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Δεν έχουμε κατάλοιπα, δεύτερες σκέψεις και γκρίνιες.

Και έτσι μεγαλώνετε ένα ευτυχισμένο παιδί…

Καλέ, δεν το συζητώ. Δεν καταλαβαίνω γιατί το δικό μας μοντέλο οικογένειας φαίνεται περίεργο σε κάποιους. Βλέπω γύρω μου «τσακωμένους γονείς» και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Είναι δυνατόν να ακούει το παιδί φωνές ή να αντιλαμβάνεται ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν μιλάνε μεταξύ τους; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, θα είχα διαλύσει το σύμπαν μέσα μου, αλλά το παιδί μου δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Ξέρω ότι το δικό μας μοντέλο οικογένειας δεν είναι σύνηθες. Και να σου πω κάτι; Κακώς!

Το δικό σας μοντέλο, βέβαια, έχει αυξημένες ευθύνες και υποχρεώσεις. Καμιά φορά, επίσης, χρειάζεται να πάρεις και τους δύορόλους…

Με ρωτάς αν είμαι εντάξει με αυτό; Είμαι απόλυτα εντάξει! Δεν ξέρω πώς θα ήταν αλλιώς. Δεν το δοκίμασα. Ουσιαστικά, ο Αλέξανδρος έζησε μαζί μου όλα τα παιδικά του χρόνια και τώρα επέλεξε να μείνει με τον μπαμπά του. Το είχαμε συμφωνήσει εξαρχής με τον Μάριο: «Στην παιδική ηλικία περισσότερο εσύ, στην εφηβεία περισσότερο εγώ». Το συζητήσαμε και με το παιδί και είπε ότι θέλει να μείνει με τον πατέρα του. Το βρήκα απόλυτα φυσιολογικό, γιατί ένα αγόρι στην εφηβεία είναι καλύτερο να μεγαλώνει με το αντρικό πρότυπο. Έτσι, τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι στο σπίτι του μπαμπά του, με τη σύντροφο του μπαμπά του και τις δύο αδελφούλες του. Why not; Μια ωραία, μεγάλη οικογένεια.

Και ζεις πλέον μόνη σου;

Εντελώς! Τα τελευταία δέκα χρόνια μού έχει δημιουργηθεί τεράστια ανάγκη να μένω μόνη μου. Θέλω να εξαφανίζονται όλοι –ή να κοιμούνται όλοι– και να είναι αυτή η δική μου happy hour. Για να διαβάσω; Να κάνω γυμναστική; Να φτιάξω το σπίτι; Να βάλω πλυντήριο; Και όταν τελειώσουν οι δουλειές, να καθίσω και να κοιτάω το ταβάνι.

Η εικόνα τού να είσαι σε ένα απομονωμένο μέρος, ξεκομμένη από όλους και από όλα, τι συναισθήματασου δημιουργεί;

Θα έχει θάλασσα εκεί; Αν, ναι, πάω! Θα πάρω και τον σκύλο μου μαζί! Αυτή η ηρεμία που σου δίνει ένα μπαλκόνι στη θάλασσα, αντί της βαβούρας της πόλης, είναι λυτρωτικό πράγμα. Το δρομολογώ ήδη στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή θα εξαφανιστώ από όλους και από όλα. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα το είχα κάνει δέκα χρόνια πριν. Αυτό που ξαφνικά, μια μέρα, θα αναρωτηθείτε: «Μαλάκα, η Σολωμού πού χάθηκε; Είναι Ελλάδα;».

Budget υπάρχει για το πλάνο αυτό;

Αν υπήρχε budget, πιστεύεις ότι θα ήμουν εδώ και θα κάναμε τώρα αυτή τη συνέντευξη; Δεν πειράζει όμως, έχω αποφασίσει ότι μετά τα 50 θα τα καταφέρω.

Ο Πάνος (σ.σ. Μουζουράκης) τι κάνει;

Καλά είναι! Στην Αμερική!

Όταν έφυγε για Αμερική, πολλοί στοιχημάτιζαν ότι αυτή η σχέση δεν θα αντέξει την απόσταση…

Και τι με νοιάζει εμένα; Λογικό δεν είναι να το πίστευαν οι άνθρωποι;

Αντέξατε όμως…

Κοίταξε να δεις, ο Πάνος λείπει πολύ μακριά αυτή τη στιγμή κι εγώ έχω καταντήσει το γραφείο Τύπου: Τι κάνει, πώς περνάει, τι ετοιμάζει τώρα. Όχι! Είναι στην Αμερική και είμαι στην Ελλάδα. Η ζωή του είναι εκεί, τι να λέμε τώρα;

Υφίσταται ακόμη αυτή η σχέση;

Πάντα θα υπάρχει σχέση με τον Πάνο. Και πολλή αγάπη. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου προκύψει σε αυτή τη ζωή. Κι επειδή είμαι τέτοιος άνθρωπος –σήμερα είμαι εδώ και αύριο αλλού–, δεν μπορώ να προεξοφλήσω τίποτα. Ούτε μπορώ να σου πω ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί. Έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο αποκλειστικότητας; «Μαζί μέχρι να πεθάνουμε»;

Θεωρητικά ωραία τα λες, στην πράξη όμως δεν έφαγες τις φρίκες σου;

Καμία φρίκη! Πες με αναίσθητη, δεν ξέρω. Το περίμενα ότι θα φύγει, γιατί το συζητούσαμε δύο χρόνια. Δεν ξύπνησε ένα ωραίο πρωί και μου ανακοίνωσε «Ξέρεις, φεύγω για Αμερική». Το είχα χωνέψει πια. Τόσο πολύ που του έλεγα «Άντε, ακόμα εδώ είσαι;».

INFO

Η Μαρία Σολωμού πρωταγωνιστεί στη φαρσοκωμωδία Βερβερίτσα, σε κείμενο και σκηνοθεσία Νίκου Μουτσινά. Η καλοκαιρινή τους περιοδεία θα έχει περισσότερους από 40 σταθμούς ανά την Ελλάδα. Τον χειμώνα θα βρίσκεται στο θέατρο Βρετάνια μαζί με τους Λάκη Λαζόπουλο και Πέτρο Φιλιππίδη.