Γιάννης Σαββιδάκης: «Πάντα έκανα δύο πράγματα συνέχεια: τραγουδούσα και έτρεχα»

Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια και βάλε, σε έναν γάμο συγγενικού μου προσώπου. Έκανε συνέχεια πλάκα, με απώτερο σκοπό να προσφέρει γέλιο. Κάτι που στην πράξη θυμάμαι πως το κατάφερε με επιτυχία. Και εξακολουθεί να το καταφέρνει, καθώς πρόκειται για έναν ατακαδόρο, εύστροφο και έξυπνο άνθρωπο. Εξάλλου, γεννήθηκε πρωταπριλιά, μια ημερομηνία που από μόνη της σε βάζει σε κωμική διάθεση, με τις πλάκες και τις φάρσες που γίνονται.

«Γεννήθηκα στην περιοχή του Ζωγράφου. Λίγα χρόνια μετά, μετακομίσαμε με του γονείς και τις αδελφές μου στην περιοχή του Χαλανδρίου,

σε ένα σπίτι που ακόμα και σήμερα όταν περνάω απέξω και το βλέπω βουρκώνω. Με ένα μεγάλο κήπο και 65 δέντρα. Έχω αναμνήσεις από ατελείωτο παιχνίδι σε αυτό το σπίτι, αλλά και να τρώω το σάντουιτς πάνω σε μια συγκεκριμένη βερικοκιά» περιγράφει στο People.

«Αν και ήμουν ατίθασο παιδί, δεν έκανα αηδίες»

Στο σχολείο ήταν από τους καλούς και επιμελείς μαθητές. Ωστόσο, δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε λαχταρίσει τη μητέρα του. «Πήγαινα στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς. Τα μεσημέρια δεν γύριζα στο σπίτι, με αποτέλεσμα η μητέρα μου, που ήταν δασκάλα στο Αρσάκειο, να επιστρέφει από το σχολείο και να μη με βρίσκει στο σπίτι. Με έψαχνε στις γειτονιές κοντά στο νοσοκομείο Υγεία και στους γύρω δρόμους. Αν και ήμουν ατίθασο παιδί, δεν έκανα αηδίες. Απλώς είχα κάτι το απείθαρχο και ανένταχτο, στοιχεία που έχω ακόμα και σήμερα στην επαγγελματική μου ζωή».

Σε αντίθεση με τη μητέρα του, ο πατέρας του Γιάννη ήταν ένας αυστηρός κύριος που εργαζόταν στην εταιρεία υδάτων ΟΥΛΕΝ, η οποία αργότερα ονομάστηκε ΕΥΔΑΠ. «Ήταν βαρύς, αλλά πολύ καλός άνθρωπος και καθόλου παράλογος. Ως οικογένεια, μας χαρακτήριζε μια εξωστρέφεια. Ήμουν όλη μέρα στον δρόμο και έπαιζα ποδόσφαιρο και μετέπειτα μπάσκετ».

Μολονότι ήταν καλός αθλητής, πάντα του άρεσε η μουσική και το τραγούδι. «Από μωρό τραγουδούσα. Είχα μάλλον κληρονομήσει το γονίδιο από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Να φανταστείς πως η δασκάλα μου με ανέβαζε πάνω στην έδρα για να τραγουδήσω. Στο σχολείο με φώναζαν ‘’μαέστρο’’. Ήξερα πολλά τραγούδια απέξω, κάτι που έκανε εντύπωση τόσο στους συμμαθητές μου όσο και στους δασκάλους μου. Στη ζωή μου πάντα έκανα δύο πράγματα συνέχεια: τραγουδούσα και έτρεχα.

Δηλαδή, όταν με έστελνε η μητέρα μου ή ο πατέρας μου κάπου, πήγαινα τρέχοντας. Και γύριζα τρέχοντας. Μάλλον γιατί βαριόμουν. Γενικά έκανα πράγματα που δεν τα έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Πηδούσα από μεγάλα ύψη, έκανα ακρότητες. Θυμάμαι πως για τρία χρόνια σερί, κάθε 28η Οκτωβρίου ήμουν στο νοσοκομείο Παίδων. Ήταν σύμπτωση, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. Έβλεπα τα τανκς που έβγαιναν από το Γουδή για την παρέλαση από το παράθυρο του νοσοκομείου» λέει γελώντας.

«Για ένα διάστημα έκανα μόντελινγκ και συμμετείχα σε διαφημίσεις»

Σε ηλικία 12 ετών ξεκινάει μαθήματα κιθάρας και βιολιού σε ωδείο. Παράλληλα με τη μουσική, είναι αθλητής στίβου στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων. Ως μαθητής θα κατακτήσει σημαντικές διακρίσεις, οι οποίες θα του δώσουν και το εισιτήριο για τη Γυμναστική Ακαδημία. «Σε ηλικία 17 ετών και 4 μηνών είχα μπει στη Γυμναστική Ακαδημία. Ήμουν ο πιο νέος φοιτητής. Οπτικά, φαινόμουν ακόμα πιο μικρός, λες και ήμουν μαθητής γυμνασίου. Αυτούς που χαιρόμουν περισσότερο, όμως, ήταν οι συμφοιτητές μου που είχαν έρθει από άλλα μέρη της Ελλάδας για να σπουδάσουν στην Αθήνα. Εγώ έμενα ακόμα στο πατρικό μου και το μεσημέρι πήγαινα στη μητέρα μου για φαγητό.

Σε αντίθεση με εμένα, υπήρχαν παιδιά που ήταν μόνα τους στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να αναλάβουν ορισμένες ευθύνες που τους έκαναν να ωριμάσουν πιο γρήγορα σε σχέση με τους υπόλοιπους Αθηναίους φοιτητές». Όντας τεταρτοετής φοιτητής γνωρίζει κάποιους μουσικούς οι οποίοι σπούδαζαν στο Berkley και αποφασίζει να πάει στις ΗΠΑ.

«Αυτά τα παιδιά είχαν εκτιμήσει τις δυνατότητές μου στο τραγούδι και μου πρότειναν να φτιάξουμε μια μπάντα. Στα 21 μου λοιπόν πούλησα τη μηχανή μου και έφυγα για την Αμερική με 250 δολάρια στην τσέπη. Αρχικά πήγα στη Βοστώνη, όπου έμεινα με αυτά τα παιδιά. Στην πορεία είδα πως αυτή η προσπάθεια δεν προχωρούσε. Εντωμεταξύ είχα κάνει μια γνωριμία με μια κοπέλα. Εκείνη ήταν 32, εγώ 21 και με κάλεσε να πάω στη Μινεάπολη της Μινεσότα. Πήγα εκεί, αλλά δούλευα κιόλας.

Έχτιζα καμινάδες, τοποθετούσα τζάκια και τις Κυριακές έφτιαχνα cheesecake. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν πως η γυναίκα που μας καθάριζε το σπίτι, με πήρε βοηθό της και καθαρίζαμε μαζί σπίτια. Επίσης για ένα διάστημα έκανα μόντελινγκ και συμμετείχα σε κάποιες διαφημίσεις. Μια μεγάλη αλυσίδα fast food με είχε επιλέξει ανάμεσα σε πάρα πολλά άτομα για να πρωταγωνιστήσω στη διαφήμισή τους που θα παιζόταν σε όλη την Αμερική.

Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να βγάλουν την επίσημη άδεια ώστε να εργαστώ νόμιμα και τελικά δεν με πήραν. Πέρα από τη μεγάλη αμοιβή για την εποχή, που ήταν γύρω στα 20 χιλιάδες δολάρια, έχασα τη δουλειά αλλά και την ευκαιρία να μείνω εκεί. Μάλιστα ο σκηνοθέτης μου είχε πει τότε “Σ@@τα, πρέπει να πάμε μέχρι την Ελλάδα για να βρούμε το αμερικανικό look;”. Εντέλει δεν μετανιώνω, διότι αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, ίσως να μην είχα αυτή την υπέροχη οικογένεια που έχω σήμερα».

«Είχα πάρει υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση»

Ύστερα από δύο μήνες στη Βοστώνη και δέκα στην Μινεσότα, επιστρέφει στην Ελλάδα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του, ενώ αμέσως μετά πηγαίνει στο California State University στο Σαν Μπερναρντίνο. «Όταν τελείωσε το εξάμηνο και γύρισα στην Ελλάδα για διακοπές με ενημέρωσαν πως είχα πάρει υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση. Αποποιήθηκα, όμως, την υποτροφία διότι οι συνθήκες του μεταπτυχιακού φοιτητή ήταν τόσο δύσκολες που δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω.

Και για να είμαι ειλικρινής, στην Αμερική ήθελα να είμαι με ένα νόμιμο άλλοθι, που στη δική μου περίπτωση ήταν μόνο οι σπουδές. Εγώ επιθυμούσα να είμαι στην Αμερική για να τραγουδάω» εξομολογείται. Ύστερα από το μεταπτυχιακό του στις ΗΠΑ, μαζί με τον φίλο και μουσικό Κώστα Μπαλταζάνη δημιουργούν το συγκρότημα Just Us και πηγαίνουν στην Ολλανδία, όπου πραγματοποιούν εμφανίσεις.

«Το συγκρότημα πήγαινε πολύ καλά. Ο Κώστας, όμως, ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αμερική και να πάει στον στρατό, οπότε επέστρεψα στην Ελλάδα» εξηγεί. Το 1989 μαζί με την Φανή Πολυμέρη εκπροσωπούν την Κύπρο στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision και παίρνουν την 11η θέση με το τραγούδι «Απόψε ας βρεθούμε».

Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και ο πρώτος του προσωπικός δίσκος με τίτλο Γιάννης Σαββιδάκης. Παράλληλα κάνει το ντεμπούτο του ως ηθοποιός στη σειρά της ΕΡΤ1 Μικροί Μεγάλοι, της Μιρέλλας Παπαϊκονόμου, ενώ το 1991 συνεργάζεται ξανά με τη σεναριογράφο, αυτή τη φορά στη σειρά Γυναίκες στο Mega. To 1993 εμφανίζεται με τον Μίμη Πλέσσα στο νυχτερινό κέντρο Ζυγός. Είναι η χρονιά που θα υπηρετήσει και τη θητεία του στο ναυτικό αλλά και η χρονιά που ο Γιάννης Μπέζος θα του προτείνει ένα ρόλο στο σίριαλ Της Ελλάδος τα Παιδιά. Έναν ρόλο σταθμό στην καριέρα του…

«Δεν είναι όλα τα τραγούδια βιωματικά»

Η σειρά Της Ελλάδος τα Παιδιά» παιζόταν στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 από το 1993 έως το 1995. Συνολικά προβλήθηκαν 54 επεισόδια, ενώ ακόμα και σήμερα οι χαρακτήρες της κάνουν αίσθηση. Στον δρόμο, πολλές φορές τον αποκαλούν «Ντάλας» (σ.σ. ο σμηνίτης Τζιοβάνι Ντάλας, που υποδυόταν στη σειρά) και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι κάτι που τον ενοχλεί.

«Καθόλου δεν με ενοχλεί. Αν και αρκετοί έχουν την εντύπωση πως η σειρά είχε μεγάλη διάρκεια, η αλήθεια είναι πως διήρκεσε μόνο μιάμιση τηλεοπτική σεζόν. Ούτε καν δύο. Κάποια στιγμή, ο Γιάννης Μπέζος αποφάσισε να το κόψει για να κάνει τη σειρά Εκείνες και Εγώ. Μας το ανακοίνωσε και δεν καταλάβαμε ποτέ το γιατί, μιας και ο κόσμος το είχε αγαπήσει πολύ το συγκεκριμένο σίριαλ. Ακόμα και σήμερα ζητάει ένα remake, κάτι που φυσικά δεν γίνεται, μιας και ο Κώστας Ευριπιώτης δεν είναι πια στη ζωή.

Θεωρώ, όμως, πως δεν “στιγματίστηκα” από τον συγκεκριμένο ρόλο, διότι παράλληλα με την πορεία που είχα ως ηθοποιός, ήμουν και τραγουδιστής» τονίζει. Τραγούδια όπως το «Δέκα μάγισσες», το «Έχεις τον τρόπο», το «Πίστεψέ με» αλλά και «Το κορίτσι μου κοιμάται» ακούγονται ακόμα και σήμερα και έχουν αγαπηθεί δυνατά. Ειδικά για το τραγούδι «Το κορίτσι μου κοιμάται» ο Γιάννης έχει να μοιραστεί μια όμορφη ιστορία.

«Το 1994 ήμουν σε περιοδεία με τον Μίμη Πλέσσα στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Κάναμε sound check και πάνω στη σκηνή υπήρχε μόνο το πιάνο του Πλέσσα. Έκατσα στο πιάνο και αμέσως μου ήρθε το κουπλέ και το ρεφρέν. Έτσι το έγραψα. Δεν είναι όλα τα τραγούδια βιωματικά. Απλώς μέσω των τραγουδιών βιώνουμε και καταστάσεις άλλων ανθρώπων».

«Δεν μου αρέσει η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας»

Ύστερα από τη σειρά Της Ελλάδος τα Παιδιά, ασχολήθηκε περισσότερο με τη μουσική. Έκτοτε του έγιναν αρκετές προτάσεις για να συμμετάσχει σε σειρές. Παρ’ όλα αυτά, αν δεν άναβε μέσα του ένα κόκκινο λαμπάκι, η απάντηση ήταν αρνητική. Και όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αυτό το κόκκινο λαμπάκι άναψε μετρημένες φορές.

«Το είδος του ηθοποιού που γινόμουν στη σειρά Της Ελλάδος τα Παιδιά λέγεται jeune comique. Δηλαδή, ο νόστιμος κωμικός, δεν υπήρχε τότε στη χώρα μας και θεωρώ πως ούτε τώρα υπάρχει. Δεν είναι εύκολο πράγμα να αυτοσαρκάζεσαι. Αυτό ουσιαστικά έκανα και το 2014 στο Your Face Sounds Familiar στον ΑΝΤ1. Όταν μου έκαναν την πρόταση, άναψε αυτό το κόκκινο λαμπάκι που σου έλεγα προηγουμένως. Έβλεπα τους υπόλοιπους συμμετέχοντες να είναι ώρες ατελείωτες με τα ακουστικά τους απέναντι από ένα καθρέφτη. Εγώ έκανα ελάχιστες πρόβες πριν από την κάθε μου εμφάνιση. Αισθανόμουν πως βρίσκομαι σε ένα τεράστιο γήπεδο, με μια ολοκαίνουρια μπάλα και έπρεπε να παίξω καλά. Αυτό ήταν για μένα το YFSF» εξηγεί, ενώ το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πανηγυρικά, μια και ήταν ο νικητής του τέταρτου κύκλου του show μεταμφιέσεων.

«Ύστερα από το YFSF μου έγιναν αρκετές προτάσεις, αλλά δεν μου άναψαν τα λαμπάκια» λέει γελώντας. Όση ώρα κουβεντιάζουμε, αντιλαμβάνομαι πως έχω απέναντί μου έναν ωραίο τύπο, με σωστά δομημένο λόγο και ειρμό στη σκέψη του. Έχω, όμως, απέναντί μου και έναν στοργικό πατέρα δύο αγοριών, 11 και 8 ετών, που μόλις τελειώσει η συνέντευξή μας θα τους πάει στις δραστηριότητές τους.

«Υπήρχε μια σοβαρή συμβατότητα με τη σύντροφό μου και ένιωσα πολύ όμορφα μαζί της. Όταν έγινα πατέρας, έβγαλα πράγματα τα οποία είχα μέσα μου και δεν το ήξερα. Κινήθηκα και κινούμαι στην συχνότητα του πατέρα, άλλαξα κανάλι και μπήκα σε μια παράλληλη κατάσταση. Επιπλέον, άρχισα να προσέχω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, ώστε να μπορώ να είμαι παρών σε όλα». Έχει, άραγε, άγχος όσον αφορά το μεγάλωμά τους;

«Βέβαια και έχω άγχος. Δεν μου αρέσει η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Η Ελλάδα είναι μια Βαβυλωνία και δυστυχώς δεν υπάρχει σημείο αναφοράς. Τα παιδιά μας πρέπει να έχουν σημείο αναφοράς, διότι αυτό είναι που μας πάει παρακάτω. Αυτό που συμβουλεύω τα παιδιά μου είναι να γίνουν αυτοδύναμοι, να μην ανήκουν στην αυλή κάποιου και να συμβιβαστούν με πολύ λιγότερα από αυτά με τα οποία συμβιβαστήκαμε εμείς».

Πηγή: People

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

Instafeed