Γιάννης Μετζικώφ: «Είμαι ένας παραστρατημένος καλλιτέχνης»!

Αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Δεν υπάρχει αναγνωρισμένος πρωταγωνιστής που να μην έχει φορέσει έστω μια φορά στην επαγγελματική του ζωή κουστούμι του Μετζικώφ. Ο ίδιος μιλά στη συνέντευξή μας στο περιοδικό People για τις πρώτες του μνήμες αλλά και το πώς μεταπήδησε από το ζωγραφική στη σκηνογραφία.

BEAUTY KILLED THE BEAST

«Βρισκόμαστε σε ένα πλαίσιο διαρκούς διαμαρτυρίας: “Τι άσχημη που είναι η Αθήνα”, “Σε τι βρόμικη πόλη ζούμε” κ.ο.κ. Η διαμαρτυρία έχει γίνει πετσί της καθημερινότητάς μας. Όμως

η πόλη δεν είναι τα τούβλα. Η πόλη είμαστε εμείς. Και όταν εμείς κατοικούμε σε ένα πανέμορφο εσωτερικό σπιτιού και βγαίνοντας έξω φτύνουμε ή πετάμε κάτω τα σκουπίδια μας, δείχνουμε ότι δεν έχουμε συνείδηση πολίτη. Κακώς ψάχνουμε για καλό δήμαρχο. Κανένας δήμαρχος δεν θα εκπληρώσει την ανοησία του να μη νιώθουμε υπεύθυνοι για τον τόπο που ζούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζονται με έναν τελείως απαξιωτικό τρόπο για την Αθήνα. Λένε για παράδειγμα “η τσιμεντούπολη”. Μα, εσύ την έχτισες. Εσύ την περπατάς. Εσύ τη φτύνεις. Εσύ την ομορφαίνεις ή την ασχημαίνεις. Με πόσα κουβαδάκια να τρέξει ένας δήμαρχος αν ο πολίτης έχει μάθει να μετατρέπει την πόλη αυτή σε τριτοκοσμική; Για εμάς τους καλλιτέχνες, το θέμα της ομορφιάς είναι μια ιδεολογία, η οποία δεν μοιάζει με την ιδεολογία των άλλων ανθρώπων. Δεν θεωρούμε την ομορφιά απόκοσμη ή μακρινή, κάτι που πρέπει να χρυσοπληρώσουμε. Η ομορφιά δεν έχει να κάνει μόνο με τα καλλυντικά, την haute couture και τα πανάκριβα υφάσματα. Όμορφο είναι το ότι στάθηκα και έκοψα ένα γιασεμί και το κράτησα για λίγο στη χούφτα μου σήμερα το πρωί. Όμορφο είναι που με θυμήθηκε μια φίλη και μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Όμορφος είναι ο καφές που σου έφερε η μάνα σου και σε χάιδεψε στο κεφάλι και ξαναγύρισε στην κουζίνα της. Η ομορφιά είναι μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης. Ξέρετε τι μπορεί να συγκινήσει έναν καλλιτέχνη; Όλα αυτά που οι άλλοι προσπερνούν».

ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ

«Είμαι ζωγράφος. Μαθητής του Μόραλη. Στην πορεία της ζωής μου πήγα λιγάκι στην άκρη τη ζωγραφική, γιατί με καταγοήτευσε η σκηνογραφία. Είμαι ένας παραστρατημένος καλλιτέχνης. Αλλά πώς θα μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό το πράγμα που λέγεται θέατρο; Ένα έργο τέχνης που παράγεται από τόσο διαφορετικών ειδικοτήτων καλλιτέχνες. Όλοι μαζί, σκυμμένοι πάνω στο ίδιο αντικείμενο. Το οποίο αντικείμενο μου ανήκει όσο ανήκει και στον άλλον. Είναι κάτι ερωτικό αυτό, είναι μια αδελφοσύνη. Έχει μεγάλη φιλοφρόνηση το θέατρο. Έρχονται και σου μιλάνε, σου πιάνουν τα χέρια και βλέπεις ακόμα νωπή την υγρασία στα μάτια τους, πέντε λεπτά πριν παρακολουθούσαν την παράσταση και τους συγκίνησες κι εσύ με το έργο σου. Σε χειροκροτούν 10.000 άνθρωποι στα Επιδαύρια, μπορεί ένας ζωγράφος να γεμίσει έναν τέτοιον χώρο; Είναι πιο ελιτίστικη η εργασία του. Ίσως αυτή είναι η αιτία που παραστράτησα από τη ζωγραφική. Αλλά συνεχίζει να λειτουργεί μέσα μου καταλυτικά. Ό,τι κάνω το βλέπω εικαστικά. Θυμάμαι κάποτε ο σκηνοθέτης μιας παράστασης του ΚΘΒΕ μου ζητούσε επίμονα να κάνω κάτι κακόγουστο. Με τα ρούχα, τα παρδαλά πουκάμισα, τις αγκράφες, τα μίνι και τις καμπάνες. Η παράσταση περιέγραφε μια ιστορία του 1970, και προφανώς ο σκηνοθέτης δεν αγαπούσε αυτή τη δεκαετία και επίτηδες ήθελε να δημιουργήσει μια εικόνα που να σου γδέρνει την ψυχή. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ένιωθα ότι έβγαινα από τη γραφή μου. Κάθε φορά που έκανα κάτι καλό έπρεπε μετά να γυρίζω πάλι πίσω και να το ασχημαίνω. Ξέρετε, όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε μια γραφή. Δεν μπορείς να βάλεις έναν καλλιτέχνη να σου κάνει τα πάντα. Θα κινηθεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, ανάλογο με τη γραφή του».

Πηγή: People