Φωκάς Ευαγγελινός: Η πορεία του προς την επιτυχία μέσα από τα δικά του λόγια

Από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων στην Κρατική Σχολή Χορού. Κι από εκεί στα πιο μεγάλα θέατρα, την τηλεόραση, τα νυχτερινά μαγαζιά, τη Eurovision, το Εθνικό Θέατρο αλλά και τη σχολή χορού που φέρει την υπογραφή του. Είναι υπερβολή αν υποστηρίξει κανείς πως ό,τι πιάνει στα χέρια του o Φωκάς Ευαγγελινός γίνεται χρυσός; Η συνέντευξη που ακολουθεί μπορεί να σας δώσει την απάντηση.

Το Δικό μας Σινεμά

Τo θέατρο

Άλσος –αν και καθημερινή– είναι ασφυκτικά γεμάτο. Απόδειξη ότι το αθηναϊκό κοινό διψάει για ωραία θεάματα. Και δικαιώνεται. Το Δικό μας Σινεμά είναι μια υπέροχη παράσταση, αναδρομή σε ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια της ζωής μας, αυτό με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές, τον ελληνικό κινηματογράφο, που φέρει την υπογραφή των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, αλλά και τη φρέσκια σκηνοθετική και χορογραφική ματιά του Φωκά Ευαγγελινού. Άλλωστε, η σκηνοθεσία είναι το νέο του στοίχημα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και δεν υπάρχει κανείς που φεύγοντας να μη σχολιάσει το εντυπωσιακό μπαλέτο και τις χορογραφίες, που κλέβουν την παράσταση με τις γρήγορες εναλλαγές και οι οποίες δίνουν μια άλλη, πολύχρωμη πνοή σε μια άψογα καλοκουρδισμένη παράσταση με τους καλύτερους πρωταγωνιστές του θεάτρου.

Ο Φωκάς είναι πάντα χαμογελαστός και ήρεμος. Πάντα γλυκός. Πάντα θετικός. Συναντιόμαστε στη σχολή χορού που διευθύνει στην Κυψέλη. Και μου κάνει εντύπωση πως, κόντρα στους καιρούς που θέλουν οι συνεργασίες στον καλλιτεχνικό κόσμο να μην αντέχουν, ο Φωκάς είναι μια φωτεινή εξαίρεση, αφού οι συνεργάτες του και δάσκαλοί του στη σχολή μετρούν πάνω από 20 χρόνια. «Έχω ένα ελάττωμα ή προτέρημα, δεν έχω αποφασίσει ακόμα» μου λέει ο ίδιος. «Είναι η εμπιστοσύνη που δείχνω στους ανθρώπους. Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μου που τους έχω εμπιστευτεί και τους γνωρίζω από πολύ μικρή ηλικία. Σκέψου πως όταν ξεκίνησα χορό η Βάλια Μπαρτσούλη και η Τόνια Θεοδοσιάδου ήταν συμφοιτήτριές μου και έπειτα από 25 χρόνια που έχω τη σχολή μου είναι όλα αυτά τα χρόνια καθηγήτριες, ενώ η Βάλια είναι και καλλιτεχνική διευθύντρια. Δεν αλλάζω εύκολα τους συνεργάτες μου, εκτός αν επιλέξουν αυτοί να φύγουν ή αν με προδώσουν για κάποιο λόγο. Ακόμα κι αυτό το τελευταίο, ναι, έχει συμβεί. Μπορεί να με στενοχωρεί, αλλά κοιτάζω μπροστά. Ξέρεις, οι πράξεις των ανθρώπων δηλώνουν το μέγεθός τους. Οπότε αυτό είναι ή πιο επίπονο ή πιο ανάλαφρο ως προς το να το διαχειριστείς, δηλαδή ανάλογα με την πράξη του κάποιος σου δηλώνει και τι χαρακτήρας είναι, αν δεν το έχεις καταλάβει μέχρι τότε».

Ακόμα και με τους τραγουδιστές με τους οποίους έχει συνεργαστεί δεν υπήρξε ποτέ απογοήτευση ή πικρία; «Ό,τι κάνω το κάνω με αγάπη, για μένα είναι μια λευκή σελίδα που γράφω. Κάποια στιγμή, βάζεις τελεία στη σελίδα. Η νύχτα ήταν μεγάλο κεφάλαιο στη δουλειά και δεν την υποτιμώ καθόλου, γιατί έδινα την ψυχή μου και ήθελα να παρουσιάζω κάτι όμορφο στον κόσμο, άσχετα με ποιον καλλιτέχνη ήμουν. Κάποια στιγμή αυτό το κεφάλαιο έκλεισε. Έκλεισε λόγω κρίσης, έκλεισε γιατί οι κύκλοι ολοκληρώνονται. Όμως υπάρχουν καλλιτέχνες που διατηρώ ακόμα σχέσεις. Η Δέσποινα Βανδή είναι φίλη μου και τον Σάκη Ρουβά τον εκτιμώ».

Έβγαλε χρήματα από εκείνη την περίοδο; «Ναι, μου απέφερε χρήματα και ήμουν από τους τυχερούς. Στη δουλειά, όμως, δεν πιστεύω στα χρήματα, πιστεύω στις ιδέες. Υπάρχουν δουλειές που έχω κάνει και δείχνουν πολύ ακριβές αλλά ήταν οικονομικές, αλλά και πολύ ακριβές που δεν έδειχναν τα χρήματά τους».

Τα πέτρινα χρόνια

Ο Φωκάς μεγάλωσε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου σε μια οικογένεια που δεν ήταν πλούσια. Και η ζωή του ήταν προγραμματισμένη. Θα σπούδαζε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, μια δουλειά που θα του εξασφάλιζε σταθερότητα και σιγουριά. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Όλα ξεκίνησαν όταν στο δεύτερο έτος της σχολής άρχισε μαθήματα χορού. Τότε, οι δασκάλες του –η Κική Μανιάτη και η Σάσα Ντάριο– του πρότειναν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό. Χρήματα όμως δεν υπήρχαν και οι γονείς του δεν θα στήριζαν αυτή την επιλογή.

«Είχα άγνοια κινδύνου και έτσι είπα το “Ναι”. Πέρασα στην Κρατική Σχολή. Ήρθα σε ρήξη με την οικογένειά μου και δεν είχα να φάω, αφού ο πατέρας μου μου έκοψε το μηνιάτικο. Μου είπε: “Θέλεις να γίνεις χορευτής; Κάν’ το μόνο σου”. Δούλευα σε τέσσερις δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Το πρωί πήγαινα στη σχολή, μέχρι τις 8.00 το βράδυ, και μετά κατευθείαν στο θέατρο Ορφέας, με πρωταγωνιστή τον Χάρρυ Κλυνν. Στις 12.30, που τελείωνε η παράσταση, ανέβαινα σε ένα μηχανάκι και δούλευα σε ένα πιάνο μπαρ μέχρι τις 4.30 τα ξημερώματα και μετά πάλι το πρωί στην Κρατική Σχολή για μάθημα».

Όμως, δεν κράτησε ποτέ κακία στους γονείς του. «Με είδαν πρώτη φορά στο θέατρο έπειτα από αρκετά χρόνια, ήταν η δεύτερή μου θεατρική δουλειά, σε μια επιθεώρηση στο Ακροπόλ, και δεν είχα τρακ. Μόνο χαρά που ήταν εκεί. Ποτέ δεν τους κράτησα κακία, μη σου πω ότι αυτό με έκανε δυνατό άνθρωπο και πήρα τη ζωή στα χέρια μου από πολύ νωρίς, καθώς δεν είχα την πολυτέλεια της στήριξης των γονιών μου. Θα μου πεις αυτό δεν σε πικραίνει; Όχι, γιατί όταν είσαι 21 χρόνων είναι σαν όνειρο όλο αυτό. Τώρα είμαι 56 κι ακόμη δεν βλέπω τίποτα το σκοτεινό ή το δυσάρεστο σε εκείνη την περίοδο. Είναι κι ο χαρακτήρας μου έτσι. Μπορεί να βλέπω κτίριο να πέφτει και να λέω “Δεν πειράζει, θα το χτίσουμε πάλι”. Άλλωστε, ότι τα κατάφερα μόνος μου είναι μια απόδειξη πως μπορώ».

Κεφάλαιο «Ρούλα Κορομηλά»

Ο πρώτος που εμπιστεύτηκε τον Φωκά να χορογραφήσει στο θέατρο ήταν ο Γιώργος Κιμούλης. Τον είχε προτείνει ο Σπύρος Παπαδόπουλος για την παράσταση Άρτζι, Μπούρτζι και… Ελλάς το 1991 στο θέατρο Παρκ. Έκανε το τηλεοπτικό ντεμπούτο του στο εορταστικό των Απαράδεκτων και όταν πήγε να παρουσιάσει την τότε θεατρική δουλειά του, μια επιθεώρηση στο Βέμπο, βρέθηκε στο πλατό της Ρούλας Κορομηλά. Η συνάντηση αποδείχτηκε καθοριστική, αφού η συνεργασία τους σφράγισε τα μεγαλύτερα σόου της ελληνικής τηλεόρασης και έχρισε τον Φωκά τον νεότερο και ανερχόμενο χορογράφο, ο οποίος με το χαμόγελό του –σήμα κατατεθέν του, άλλωστε– έγινε αμέσως αγαπητός στον κόσμο.

«Το μεγαλύτερο σχολείο ήταν με τη Ρούλα στην τηλεόραση» εξηγεί «Οι ταχύτητες ήταν τέτοιες που δεν σου άφηναν περιθώριο να ονειρευτείς πολύ, έπρεπε να ονειρευτείς, αλλά γρήγορα. Αυτό με έκανε στη δουλειά τόσο έμπειρο και γρήγορο στις αποφάσεις μου, που δεν μπορείς να φανταστείς τι πείρα και εφόδια μου έδωσε για να προχωρήσω. Έβγαζα χρήματα και τα χάλαγα όλα για να πάω στο εξωτερικό να δω παραστάσεις, να αντλήσω ιδέες. Με τη Ρούλα έχουμε ακόμα πολύ καλή σχέση, δεν ξεχνάω εύκολα τους ανθρώπους και νιώθω ευγνώμων για ό,τι μου έχει συμβεί. Γιατί πιστεύω ότι χωρίς κάποιους ανθρώπους, όσο ταλέντο και να έχεις, μπορεί να εξαφανιστείς».

Η ζωή του σήμερα

Το μοτίβο της δουλειάς του δεν έχει αλλάξει από τότε που ήταν 21 ετών. Δουλεύει το ίδιο ασταμάτητα. «Δουλεύω πάντα σε αυτούς τους ρυθμούς και πάντα αφιερώνω ένα δίμηνο να αδειάσει το κεφάλι μου. Αν κάτσω πέντε μέρες να ξεκουραστώ, μετά λέω μέσα μου “Τι έγινε; Ποιο είναι το επόμενο βήμα;”».

Αισθάνεται καλύτερος χορευτής ή χορογράφος; «Χορογράφος. Ως χορευτής δεν ήμουν τεχνικά ο καλύτερος που θα μπορούσε να υπάρχει και το ήξερα από την αρχή. Άλλωστε, ξεκίνησα χορό μεγάλος, 21 χρόνων, όταν άλλοι σε αυτή την ηλικία έχουν κάνει καριέρες. Αλλά όταν ανέβαινα στη σκηνή, έλεγα “Είμαι βασιλιάς”. Και το πίστευα».

Καλύτερος χορογράφος ή σκηνοθέτης; «Η σκηνοθεσία στο θέατρο είναι κάτι καινούριο για μένα. Με πήγε η δουλειά προς τα εκεί. Ξεκίνησα με την παράσταση Θα Σε Πάρω Να Φύγουμε στο θέατρο Badminton και μετά ακολούθησε το Θα Περάσει Κι Αυτό, που είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία». Η Πρισίλα, το μιούζικαλ που ακολούθησε, ήταν talk of the town, ενώ το Μάνα Θα Πάω Στο Hollywood, της Δήμητρας Παπαδοπούλου, είχε σπάσει ταμεία για δύο συνεχόμενες σεζόν. «Ρισκάρω με τη σκηνοθεσία, αλλά αυτό με προκαλεί και με αναζωογονεί».

Και ο φόβος της αποτυχίας; Υπήρχε ποτέ; «Βεβαίως και υπήρξε. Στη σκηνοθεσία, αν και το ένιωσα το αποτέλεσμα της δουλειάς, με δικαίωσε αμέσως. Στο χορογραφικό κομμάτι δεν το είχα ποτέ. Απέκτησα τέτοια σιγουριά με την τηλεόραση, που ακούω ένα κομμάτι και μου έρχονται στο μυαλό αμέσως εικόνες».

Eurovision

Έχει κατακτήσει δύο φορές την πρώτη θέση στη Eurovision με την Έλενα Παπαρίζου και τον Dima Bilan, δύο τη δεύτερη θέση και τρεις φορές την τρίτη. Χώρες όπως η Ρωσία, η Ισπανία, το Αζερμπαϊτζάν, η Λευκορωσία και η Μολδαβία τον έχουν προτιμήσει ανάμεσα σε αμέτρητους σκηνοθέτες – χορογράφους για την εμφάνισή τους στον διαγωνισμό κι όχι άδικα, αφού κατέκτησαν πολύ καλές θέσεις. «Όταν μου έρχεται μια ιδέα, ξέρω πού θα είναι στον πίνακα κατάταξης» μου λέει.

«Η Έλενα Παπαρίζου ήθελα να είναι πρώτη, το άξιζε. Δεν θα ξεχάσω το πρώτο 20λεπτο που ήμασταν τελευταίοι στον πίνακα και είπα “Θεέ μου, τι βλακεία έχω κάνει; Αφού δεν το αποδέχονται οι άλλες χώρες, δεν θα είναι καλό”. Είμαι άνθρωπος που παίρνω την ευθύνη. Όσο όμως πέρναγε η ώρα και ανεβαίναμε στον πίνακα της κατάταξης, δεν πίστευα αυτό που έβλεπα».

Πάντα νιώθει τόσο σίγουρος για τον εαυτό του; «Έχω ένα καλό: Σε κάτι που δημιουργώ, μπορώ να κάνω τον εαυτό μου θεατή. Βλέπω σε ποια σημεία βαριέμαι και διορθώνω». Δίπλα του, βέβαια, είναι πάντα ο πιο στενός του άνθρωπος, η Πίτσα Κουτουφά, με την οποία μοιράζονται 25 χρόνια κοινής ζωής. «Εμπιστεύομαι την Πίτσα απόλυτα, είναι ο άνθρωπος που έρχεται και συμπληρώνει κάτι πάνω στη δουλειά μου. Επειδή είναι πολύ αυστηρή, πάντα προσέχει να μην επαναληφθώ και με επαναφέρει στο δημιουργικό κομμάτι».

Άλλωστε, ήταν εκείνη που τον στήριξε και στις μεγάλες οικονομικές του δυσκολίες. «Όταν έφτιαξα τη σχολή, πολλές φορές δεν είχα να πληρώσω το δάνειο στην τράπεζα. Έλεγα σε έναν φίλο μου “Πάρε ένα δάνειο για μένα και θα σ’ το ξεχρεώσω σιγά σιγά”. Ήταν η περίοδος που είχα φύγει από τη Ρούλα και δεν είχα δουλειά. Τότε είπα στην Πίτσα “Ή θα πάω φυλακή ή θα το προσπαθήσουμε”. Και μου λέει “Θα το προσπαθήσουμε”. Έτσι κι έγινε».

Ένας καλλιτέχνης που έχει κάνει τα πάντα, μετράει ακόμα όνειρα; «Θα ήθελα να σκηνοθετήσω πράγματα που θαυμάζω, όπως αρχαία κωμωδία. Οι Όρνιθες είναι το όνειρό μου, σαν να το οφείλω στον εαυτό μου. Τόσες προτάσεις κατατίθενται, ας είναι και μία η δική μου. Αλλά ξέρω βαθιά μέσα μου ότι κάποια στιγμή θα το κάνω…».

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος 

Πηγή: People