Άννα Βαγενά – Γιασεμί Κηλαηδόνη: «Τον Λουκιανό τον νιώθουμε κοντά μας κάθε μέρα»

Μπαίνοντας στο θέατρο Μεταξουργείο αντικρίζεις μια μηχανή να βγάζει ζεστό καφέ, μια κεραμιδόγατα να κάνει το μπάνιο της, πολλές θεατρικές αφίσες, έναν τοίχο γεμάτο με φωτογραφίες από τις δυο τους πάνω στη σκηνή, μυρωδιές και χρώματα, την Τζίνα στο ταμείο να μιλάει στο τηλέφωνο. «Τα βλέπεις αυτά τα 250 τετραγωνικά; Αυτή είναι όλη μου η ζωή» λέει η Άννα Βαγενά μπαίνοντας στον χώρο και γεμίζοντάς τον με την πληθωρική παρουσία της. Πίσω της, η κόρη της και ηθοποιός, Γιασεμί Κηλαηδόνη.

– Είστε η καλλιτεχνική οικογένεια της γειτονιάς;

Άννα Βαγενά: Άλλες καλλιτεχνικές οικογένειες δεν υπάρχουν εδώ πέρα, αλλά υπάρχουν πολλοί θίασοι και θέατρα. Το Μεταξουργείο ήταν η πρώτη θεατρική γειτονιά που δημιουργήθηκε μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους. Είναι θεατρικογειτονιά, με ωραία εστιατόρια, μπαράκια και χώρους αναψυχής. Θα έλεγα πως η γειτονιά μας είναι η εναλλακτική λύση για όσους θέλουν να επισκεφτούν το κέντρο της Αθήνας, αλλά όχι τις τουριστικές περιοχές, όπως του Ψυρρή ή το Γκάζι. Όσοι ψάχνουν κάτι πιο γνήσιο έρχονται εδώ.

Γιασεμί Κηλαηδόνη: To θέατρό μας ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1999 και στο Μεταξουργείο ζούμε από το 2003. Αγαπώ το Κέντρο και τη γειτονιά του Μεταξουργείου. Πιο παλιά μέναμε στο Παλαιό Ψυχικό σε μια μονοκατοικία με κήπο και ακόμη παλαιότερα στη Λάρισα, όπου γεννήθηκα.

Άννα: Το θέατρο Μεταξουργείο κλείνει φέτος είκοσι χρόνια. Είναι το απόσταγμα μιας ζωής. Χωρίς επιχορηγήσεις, το τονίζω αυτό. Και εδώ δίπλα το εστιατόριό μας, που λειτουργεί ως «after theater». Πάνω, το στούντιο του Λουκιανού, όπως το άφησε. Δεν έχουμε αλλάξει τίποτα. Και πιο πάνω οι κατοικίες μας. Γι’ αυτό σου είπα ότι εδώ μέσα, σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά, είναι συγκεντρωμένη όλη μας η ζωή. Βγαίνω κάθε μέρα έξω, καθαρίζω τον δρόμο, ποτίζω τα λουλούδια. Ό,τι έκανε η μάνα μου στη Λάρισα κάνω κι εγώ τώρα στο σπίτι μου στο Μεταξουργείο.

– Γιασεμί, είσαι η πρωτότοκη κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά. Και έχεις ένα πραγματικά όμορφο και ασυνήθιστο όνομα, το οποίο πώς προέκυψε;

Γιασεμί: Έτσι έλεγαν τη μητέρα του μπαμπά μου. Το κανονικό όνομα είναι «Ιάσμη» και έχει ρίζες από τη Μικρά Ασία. Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει την ορθογραφία του ονόματος και το γράφω με «γιώτα», όπως ακριβώς το λουλούδι.Άννα: Το γιασεμί ήταν το αγαπημένο λουλούδι του μπαμπά της, του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Θυμάμαι όταν πρωτογνωριστήκαμε, πίσω στο 1972, μου ετοίμαζε σε κάθε ραντεβού μας ένα μπουκετάκι από γιασεμιά, τα οποία περνούσε ένα ένα σε πευκοβελόνες. Με τον Λουκιανό έζησα έναν φοβερό έρωτα! Και τον ζω ακόμη δηλαδή.

– Πώς το εννοείτε αυτό;

Άννα: Είμαι ακόμη μια ερωτευμένη γυναίκα. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με απατά και ζηλεύω. Τον αισθάνομαι κάθε μέρα κοντά μου. Τέλος πάντων. Από αυτό τον έρωτα γεννήθηκε η Γιασεμί. Το «Γιασεμάκι» μας. Και πέντε χρόνια μετά η Μαρία μας, που είναι μουσικός. Συνέπεσε να λένε «Γιασεμή» και τη μητέρα του Λουκιανού. Το τραγούδι που μου χάρισε ο Λουκιανός το πρώτο βράδυ γνωριμίας μας ήταν το «Σπίτι μου με τ’ άσπρα σου γιασεμιά», άρα με έναν τρόπο το «γιασεμί» ήταν πάντα στη ζωή μου.

Και αυτή τη στιγμή έχουμε εδώ ένα «γιασεμί» που ανθίζει στο Μεταξουργείο, την κόρη μου, που είναι μια υπέροχη ηθοποιός. Και το λέω εγώ αυτό, ως έμπειρη και παλιά ηθοποιός. Όπως βέβαια το λέω και για άλλα παιδιά της γενιάς της. Είμαι περήφανη για το ελληνικό μας θέατρο, έχουμε καλό θέατρο και εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς. Μας παραμυθιάζουν με διάφορους εισαγόμενους του εξωτερικού, από τους οποίους πραγματικά δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα. 

– Αν η Γιασεμί δεν έκανε για ηθοποιός, θα της το λέγατε ευθέως;

Άννα: Εγώ πρώτη θα την απέτρεπα και θα την έβγαζα από το θέατρο. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να είσαι ατάλαντος και αποτυχημένος, οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνεις. Άρα ναι, θα προφύλασσα το παιδί μου.

– Από την άλλη, είναι κάπως σκληρό να πεις σε ένα παιδί «Δεν κάνεις για αυτή τη δουλειά».

Άννα: Θα το έλεγα πάντως, δεν θα την άφηνα να βγει στο επάγγελμα. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ ούτε ο πατέρας της είχαμε καταλάβει την κλίση της στο θέατρο. Αντιθέτως, ξέραμε ότι επρόκειτο να δώσει εξετάσεις για δημοσιογράφος.

Γιασεμί: Ήθελα να δώσω στα ΜΜΕ, στο Πάντειο. Δεν ήμουν από τα παιδιά που είχαν εκδηλώσει την επιθυμία για το θέατρο.

Άννα: Αυτό που λένε κάποιες μητέρες «Εμένα το παιδί μου από μικρό έπαιζε σε σχολικές παραστάσεις» εμείς δεν το είχαμε με τη Γιασεμί. Όταν μας ανακοίνωσε την πρόθεσή της, είπαμε με τον πατέρα της «Βεβαίως, να το δοκιμάσεις». Είχαμε όμως μεγάλη αγωνία αν κάνει γι’ αυτό. Μέχρι τη στιγμή που την είδαμε στις τελικές εξετάσεις της σχολής.Γιασεμί: Ήμουν στη σχολή του Κώστα Καζάκου και θα ανεβάζαμε στο τρίτο έτος το Γλυκό Πουλί της Νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς.

Άννα: Βγήκε η Γιασεμί στη σκηνή και δεν την καταλάβαμε. Τόσο πολύ μεταμορφώθηκε! Αφότου πέρασε κανένα πεντάλεπτο, μου λέει ο Λουκιανός «Βρε Αννάκι, η Γιασεμί είναι αυτή; Νόμισα ότι είναι η Μελίνα Μερκούρη, τόσο τεράστια φαίνεται πάνω στη σκηνή». Για να μην τα πολυλογώ, εκεί αντιληφθήκαμε για πρώτη φορά ότι το παιδί μας έχει ταλέντο. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος που χρειάζεται να διανύσεις είναι τεράστιος. Αλλά τουλάχιστον, αν έχεις ταλέντο, έχεις κάπου να πατήσεις.

– Γιασεμί, ποιες είναι οι πρώτες σου μνήμες από το θέατρο;

Γιασεμί: Λόγω της μητέρας μου, είχα ζήσει από νωρίς την αγωνία και το άγχος τού να βιώνεις μια παράσταση από μέσα. Οι πρώτες μου μνήμες έρχονται από τη Λάρισα και το Θεσσαλικό Θέατρο, στο οποίο η μητέρα μου υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη. Δηλαδή περίπου στην ηλικία των 5-6 ετών.

Άννα: Αφού πήγαινε στο σχολείο και τα τετράδια τα έλεγε «πρόγραμμα». (γέλια)

– Άκουσες στις αρχές τουλάχιστον κάποιες πικρόχολες ατάκες;

Γιασεμί: Ακόμη τις ακούω αυτές τις ατάκες! Πάντα θα υπάρχει αυτή η επιφύλαξη λόγω του ονόματος των γονιών μου, όσο καλή ηθοποιός και να αποδείξω πως είμαι.

– Τη μητέρα σου πώς τη φωνάζεις συνήθως;

Γιασεμί: Ανάλογα με τα κέφια! Στο σπίτι τη λέω «μαμά». Μπροστά σε τρίτους «Άννα».Άννα: Πέρα από το «μαμά», το ωραιότερο που έχω ακούσει είναι το «γιαγιά». Έχω τρελαθεί με τα εγγόνια μου!

– Γιασεμί, από τότε που έγινες και εσύ μητέρα, έχεις μια κόρη 3 χρόνων, τη Μαρίνα, κατάλαβες ενδεχομένως περισσότερο τη δική σου μητέρα; Ήρθατε πιο κοντά;

Γιασεμί: Δεν γινόταν να έρθουμε πιο κοντά, ήμασταν ήδη αυτοκόλλητες. Σίγουρα όμως κατανοείς αλλιώς κάποια πράγματα όταν από κόρη γίνεσαι μαμά. Πας από τον έναν ρόλο στον άλλο, χωρίς να χάσεις τον προηγούμενο.

Άννα: Δεν χρειάζεται να τα κατανοήσουν και όλα. Αλίμονο αν δεν κάνουν τα δικά τους λάθη!

– Στο θέατρο Μεταξουργείο ανεβάζετε αυτή την περίοδο ένα σπουδαίο έργο, το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν.

Άννα & Γιασεμί: Πρόκειται πράγματι για σπουδαίο έργο. Η ιστορία του διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο, τέλη του 19ου αιώνα, όπου ένα βρέφος σε ηλικία 19 μηνών, η Έλεν Κέλλερ, μένει τυφλή και κωφή. Η επιφανής οικογένειά της απευθύνεται σε ένα ίδρυμα της Βοστώνης, το ίδρυμα Perkins, που λειτουργεί ακόμη και σήμερα. Το συγκεκριμένο ίδρυμα τους έστειλε τότε μια νεαρή κοπέλα, την Άννυ Σάλιβαν, για να εκπαιδεύσει αυτό το παιδί, το οποίο είχε φτάσει πλέον σε ηλικία 7 ετών. Ένα άγριο και δύσκολο παιδί, βυθισμένο στο σκοτάδι. Το έργο λοιπόν περιγράφει μόνο τον πρώτο μήνα. Τι κατάφερε αυτή η γυναίκα σε έναν μόλις μήνα εκπαίδευσης, όπου με απίστευτη επιμονή, θέληση και δικές της καινοτόμες ιδέες έκανε αυτό το κορίτσι να μιλήσει και να συνδέσει την έννοια των λέξεων με τα αντικείμενα. Αυτές οι δύο γυναίκες έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής τους(!) Όπως λέει και το έργο, «στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα. Τα θαύματα τα δημιουργούμε μόνοι μας». Ένα από αυτά ήταν το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν.

Άννα Βαγενά: «Ο Λουκιανός έζησε για δέκα ζωές. Και έζησε με τον τρόπο που ήθελε»!

«Ο Λουκιανός είναι φευγάτος από τη ζωή αυτή. Για εμάς, την οικογένειά του, είναι παρών. Μπορώ να πω πως τώρα είναι ακόμη πιο παρών απ’ όταν ζούσε. Αισθάνομαι την παρουσία του, όπως και της μητέρας μου, που έχει φύγει είκοσι χρόνια τώρα και δεν υπάρχει μέρα που να μην τη σκεφτώ. Ο Λουκιανός έζησε για δέκα ζωές και έζησε με τον τρόπο που ήθελε. Τελευταία λόγια δεν υπήρξαν. Σε όλη του τη ζωή έλεγε λόγια όπως το “Όποιος πίνει νερό, βγάζει ψείρες”. Εννοούσε ότι είναι προτιμότερο να πίνεις ουίσκι ή κρασί. Μέχρι το τέλος δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα φύγει. Γι’ αυτό και δεν αποχαιρετιστήκαμε. Αντιμετώπιζε για χρόνια σοβαρά θέματα με την καρδιά του…

Τα είχε όλα ο Λουκιανός. Καταρχάς, ήταν πάρα πολύ όμορφος. Ήταν πανέμορφος. Επίσης, ήταν ταλαντούχος, έξυπνος, με χιούμορ. Ένα αστέρι ήταν ο Λουκιανός και αν ζούσε στην Αμερική, θα ήταν σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Ήταν όμως και δύσκολος άνθρωπος. Τελειομανής, πολύ κλειστός χαρακτήρας 
–Καρκίνος στο ζώδιο, βλέπεις–, απαιτητικός με τους συνεργάτες και την οικογένειά του…

Καθ’ όλη τη διάρκεια της κοινής μας ζωής, σεβαστήκαμε πολύ ο ένας τον άλλο. Είχα την τύχη, ή μάλλον την εξυπνάδα, να μη μείνω στη σκιά του Λουκιανού ως πολύ ερωτευμένη γυναίκα, αλλά να κάνω παράλληλα τη δική μου προσωπική καριέρα. Και αυτό συμβουλεύω τα νέα κορίτσια: “Μην αρκεστείτε στην οικογένεια”. Η οικογένεια είναι εξαιρετική υπόθεση και τη διαφύλαξα με νύχια και δόντια. Αλλά για να έχεις μια καλή οικογένεια, πρέπει να έχεις και μια καλή προσωπική ζωή και καριέρα, γιατί αλλιώς γίνεται απωθημένο και στρέφεται εναντίον σου».

Γιασεμί Κηλαηδόνη: «Χρειάστηκαν χρόνια για να μην είμαι απλά “η κόρη του Λουκιανού και της Άννας”»!

«Για κάποιους έχω ταυτιστεί με το θέατρο Μεταξουργείο. Τα τελευταία χρόνια έχω συνεργαστεί και με το Εθνικό Θέατρο αλλά σίγουρα υπάρχει αυτή η ταύτιση και καλώς υπάρχει, αν με ρωτάς, γιατί πρόκειται για έναν δικό μας, οικογενειακό χώρο, που τον πονάω.

Κουβαλάω το όνομα και των δύο γονιών μου κι αυτό ορισμένες φορές είναι πρόβλημα. Κάποια στιγμή με έπιασε ένας θεατής στο θέατρο, που ήταν δικηγόρος, και μου είπε πως “Εσείς, έχετε ένα δυσμενές προνόμιο”. Μου το είπε με όρους Νομικής, αλλά νομίζω ότι η φράση αυτή συνοψίζει πολύ ωραία την όλη κατάσταση. Εξαιτίας του ονόματός σου, χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος και κόπος για να αποδείξεις στους ανθρώπους του χώρου ότι αξίζεις. Ένα κορίτσι με το όνομα“Μαρία Παπαδοπούλου”, μητέρα τραπεζική υπάλληλο και πατέρα φαρμακοποιό, βγαίνοντας στον χώρο δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Τη Γιασεμί Κηλαηδόνη όμως για πολλά χρόνια θα συνεχίσει να την ακολουθεί το “η κόρη του Λουκιανού και της Άννας”.

Προσωπικά νιώθω ότι κέρδισα την εκτίμηση και την αποδοχή του χώρου δέκα χρόνια αφότου βγήκα από τη σχολή και έκανα μια μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία, τον μονόλογο Μαράν Αθά. Βρισκόμουν δυόμισι ώρες πάνω στη σκηνή και υποδυόμουν είκοσι ρόλους, με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο να γράφει για έναν “υποκριτικό άθλο”. Χρειάστηκαν χρόνια δηλαδή για να μην είμαι απλά “η κόρη του Λουκιανού και της Άννας” και να αρχίσω να καταξιώνομαι στη συνείδηση του χώρου, που είναι πάντα πιο δύσπιστος απέναντι στα παιδιά των επωνύμων. Οι θεατές, πάλι, θα κρίνουν καθαρά, από αυτό που βλέπουν στη σκηνή».

INFO 1

Το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν, του William Gibson, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, παίζεται κάθε Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στο θέατρο Μεταξουργείο. Η παράσταση ανεβαίνει σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τη Γιασεμί Κηλαηδόνη.

INFO 2

Στις 14 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής θα παρουσιαστεί η μουσική παράσταση Ο Λουκιανός των Παιδιών με τραγούδια που είχε γράψει ο ίδιος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης για τα παιδιά.

Πηγή: People