Rolling Stones: Κι όμως, δεν ήθελαν να κυκλοφορήσουν το Satisfaction!

Την Τρίτη 12 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 49 χρόνια από τη μέρα που το θρυλικό βρετανικό συγκρότημα των Rolling Stones κυκλοφόρησε το τραγούδι με τον στίχο «I can’t get no satisfaction». Ένα τραγούδι που όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε σιγοτραγουδήσει.

Ο συγκεκριμένος στίχος σημαίνει «δεν μπορώ να ικανοποιηθώ με τίποτα». Και η ιστορία

που προηγείται της κυκλοφορίας του δηλώνει αυτό ακριβώς το ανικανοποίητο των δημιουργών του.

Ποιος να φανταζόταν πως το εμβληματικό «ριφ»  της κιθάρας που έχει σημαδεύσει μια ολόκληρη γενιά, δεν έχαιρε της εκτίμησης των μελών του συγκροτήματος. Ούτε καν του Κιθ Ρίτσαρντς, που ήταν και ο δημιουργός του.

Πώς γράφτηκε το εμβληματικό τραγούδι;

Το τραγούδι γράφτηκε τυχαία, όταν μετά από μια συναυλία των Rolling Stones στη Φλόριντα, ο 21χρονος τότε, κιθαρίστας γύρισε στο ξενοδοχείο με μια μελωδία να παίζει συνέχεια στο μυαλό του. Αν και ένιωθε την εξάντληση να τον καταβάλει, δεν μπορούσε με τίποτα να βγάλει αυτή τη μελωδία από το κεφάλι του. Έπρεπε οπωσδήποτε να δουλέψει πάνω σε αυτή. Έτσι και έκανε.

«Το θαύμα ήταν ότι εκείνο το μαγνητόφωνο Philips έμεινε ανοικτό να καταγράφει. Ξαναγύρισα πίσω την ταινία και ήταν δύο λεπτά του κομματιού και μετά άλλα 40′ με εμένα να ροχαλίζω», διηγείται ο ίδιος για εκείνο το βράδυ.

Σαφώς ο νεαρός τότε, Κιθ Ρίτσαρντς, δεν γνώριζε πως μόλις είχε γράψει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών που τους συνοδεύει μέχρι και σήμερα.

Την επόμενη μέρα ο Κιθ, πήγε το κομμάτι στον Μικ Τζάγκερ και εκείνος αν και συμφώνησε να δουλέψουν πάνω σε αυτό χωρίς βέβαια να δείξει τον παραμικρό ενθουσιασμό εξέφρασε τη δυσπιστία του για το μέλλον που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο τραγούδι.

Ο αρχικός στίχος «I don’t get no satisfaction»  αμέσως μετατράπηκε σε «I can’t get no satisfaction». Η μετατροπή αυτή ήταν που έφερε αβίαστα στο μυαλό τους και όλους τους υπόλοιπους στίχους που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Οι στίχοι του τραγουδιού εκφράζουν στον απόλυτο βαθμό αυτό που οι Rolling Stones ήταν εκείνη την εποχή: νεαρά μουσικά ταλέντα με έντονη επαναστατική διάθεση και με τη μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου να καίει μέσα τους.

Ο λόγος που χρησιμοποίησαν στους στίχους τους εκτός από τους ίδιους εξέφραζε και εκατομμύρια νέους εκείνης της εποχής, αφού ήταν πιο άμεσος και σε μερικά σημεία χυδαίος ωστόσο απόλυτα αντιπροσωπευτικός για μια γενιά που αρνείται να υποταχθεί και να συμβιβαστεί με τις επιταγές της κοινωνίας.

Οι στίχοι μπορεί να είχαν ολοκληρωθεί όμως και πάλι κάτι έλειπε αφήνοντας τα μέλη του συγκροτήματος ανικανοποίητα για κόμη μια φορά. Οι τρεις επαναλαμβανόμενες νότες με το ριφ της κιθάρας να ανεβοκατεβαίνει συνεχώς τους ενοχλούσε. Η ηχογράφηση του κομματιού επαναλήφθηκε πολλές φορές, όμως και πάλι το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελαν. Την λύση έφερε άθελά του ο πιανίστας,  Ίαν Στιούαρτ όταν πρότεινε να χρησιμοποιήσουν το Maestro Fuzz-Tone  της Gibson. Ο Ρίτσαρντς, που ποτέ δεν έδειχνε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη σε αυτές τις εφευρέσεις δέχτηκε να το δοκιμάσει και ξαφνικά βρήκε αυτό που έψαχνε για να ολοκληρώσει τη σύνθεσή του.

Το κομμάτι πλέον είχε όσα όλα χρειαζόταν, όχι όμως και την ψήφο εμπιστοσύνης του Ρίτσαρντς και των αδερφών Τζάγκερ που επιμένουν να μην το κυκλοφορήσουν αφού θεωρούν την αποτυχία του δεδομένη. Ο μπασίστας του γκρούπ, Μπράιαν Τζόουνς που στην αρχή είχε αρκετές ενστάσεις για το κομμάτι τελικά δείχνει να πιστεύει σε αυτό. Υπέρ της κυκλοφορίας του ψηφίζουν και τα άλλα δυο μέλη του συγκροτήματος, Μπιλ Γουαιμαν και Τσάρλι Γουότς.

Το κομμάτι τελικά κυκλοφορεί και γίνεται αυτόματα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όχι μόνο του συγκροτήματος αλλά και ολόκληρης της παγκόσμιας βιομηχανίας που συνεχίζει να ακούγεται μέχρι και σήμερα.