Του μοιραίου δασκάλου μου

Μιλώ σε πένθος βαρύ συνοπτικά για κείνον μια μέρα πριν τον ενταφιάσουν, ενώ απ’ τον πάτο της μνήμης μου τινάζονται κομμάτια σπαρταριστής ζωής.

Ζωής ιδιωτικής, αβάσταχτα παράφορης και ζωής κοινής, μαζί ή δίπλα σε άλλους, σε πολλούς άλλους, τα χρόνια τα φοιτητικά, τα πολύ νεανικά μας, αμέσως μετά την δικτατορία, όταν στην αναζήτηση της ταυτότητάς μας, κερδίσαμε, οι πιο τυχεροί, και κυρίως οι πιο τολμηροί, μοναδικές, πρωτόγνωρες εμπειρίες στον χώρο των ιδεολογικών ζυμώσεων, στις πολυπληθείς γλεντζέδικες παρέες, στα άγνωστα ακόμη πελάγη του έρωτα.