«Η έλλειψη της αγάπης σε κάνει αόρατο...»

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δέος που μου είχε προκληθεί την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στις Μυκήνες. Θες η ερημιά, έτυχε να μην έχει καθόλου κόσμο όταν πήγα, θες τα ερείπια του μεγάλου Παλατιού του Αγαμέμνωνα, μέσα στα βράχια και τα ξερόχορτα, με την επιβλητική Πύλη των Λεόντων, θες ο μύθος των Ατρειδών με τα πολλά του πάθη που μου είχε εξάψει την φαντασία, όλα, τέλος πάντων, είχαν συντελέσει στην σπάνια εκείνη αίσθηση ότι ο χρόνος αναιρείται, ότι το τότε και το τώρα συνυπάρχουν.