Ζούμε στην εποχή των άνεργων Ραγκούσηδων...

Ήταν λίγο πριν το 2000 που πρόσεξα τον πρώτο άστεγο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Ήταν χτυπημένος και με όλη την αφέλεια της ηλικίας μου προσφέθηκα να τον βοηθήσω, αλλά εκείνος αντέδρασε σαν αγρίμι. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Πέρασαν κοντά 15 χρόνια και οι άστεγοι γέμισαν την Αθήνα, την Ελλάδα, την Ευρώπη ολόκληρη. Αυτό που ονόμασαν κάποτε ελεύθερη αγορά δημιούργησε ευκαιρίες, αλλά

και... ασυδοσίες. Γιατί κάποιοι θησαύρισαν στις πλάτες των πολλών.

Δεν περνάει μέρα που να μη διαβάσουμε για "επιτυχημένους μάνατζερ", για πανίσχυρους επιχειρηματίες, για πολιτικούς που μέσα σε λίγα χρόνια έκαναν περιουσίες ατράνταχτες και φορολογικές δηλώσεις πείνας. Διαβάζουμε για τον τρόπο ζωής τους και σίγουρα πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε: "εγώ τι κάνω λάθος;". Κυκλοφορούν με πανάκριβα αυτοκίνητα, διασκεδάζουν κάθε βράδυ, κλείνουν "πρώτη σειρά ξαπλώστρα"στη Ψαρού με 300 ευρώ, νοικιάζουν τις υπερπολυτελείς βίλες τους που έχτισαν με...δάνειο από τον ΟΕΚ για 2000 ευρώ την ημέρα γιατί τώρα που δεν είναι στη Βουλή "είναι άνεργοι" και πρέπει κάπως να βιοποριστούν. Και γύρευε πόσοι ακόμα πρώην και νυν επαγγελματίες της πολιτικής θα βγει τις επόμενες ημέρες ότι έκαναν ακριβώς το ίδιο με τον κ. Ραγκούση...

Καλώς ή κακώς τα χαίρονται τα λεφτά τους(;), μόνο που όλα αυτά τα πληρώνουν άλλοι. Αυτοί που τόσα χρόνια πίστευαν πως θα τρώμε με χρυσά κουτάλια εις τον αιώνα τον άπαντα. Και μετά κατάλαβαν ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και μετά ήρθε η τρόικα. Άλλοι εξοργίστηκαν με αυτό, κάποιοι άλλοι το είδαν σαν την ευκαιρία να φύγει αυτό το σάπιο, "να το διώξουν οι ξένοι, αφού δεν μπορούμε μόνοι μας". Δυστυχώς, πέντε χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει κάτι. Τα λαμόγια εξακολουθούν να είναι τέτοια και να κυκλοφορούν ελεύθερα και με την υπεροψία της βεβαιότητας ότι τίποτα δεν τα αγγίζει. Ούτε οι ξένοι...

Αυτό που βιώνουμε είναι η φτωχοποίηση μιας ολόκληρης ηπείρου. Η μετατροπή της Ευρώπης σε Ινδία: από τη μια οι υπερπλούσιοι, από την άλλη οι υπερφτωχοί. Και ιστορικά να το δει κανείς, έτσι ήταν πάντα, αν και όχι πάντα με τέτοια εξόφθαλμη απόκλιση. Μόνο που τώρα ήρθε απότομα, βεβιασμένα και είμαστε άμαθοι σε αυτό. Τακτοποιήσαμε τη ζωή μας με τρόπο ακριβό και είναι δύσκολο να ξεμάθουμε. Σε αυτό μάλλον ποντάρει και η επόμενη επίδοξη κυβέρνηση της χώρας που εξακολουθεί να τάζει επιστροφή στα παλιά χωρίς να εξηγεί πως το μόνο που θα κάνει θα είναι να κρύψει προσωρινά κάτω από το χαλί το χάλι μας.

Blogger Χριστίνα Ρωμηού