Τρίτο πακέτο “διάσωσης” ή εξάρτησης;

Έναν τρόπο να γίνει η αναγκαία ελάφρυνση χρέους και να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας, χωρίς όμως η χώρα να ελευθερωθεί από την πολιτική και οικονομική εξάρτηση των δανειστών αναζητούν στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
Αυτή είναι η ουσία της συζήτησης για το τρίτο πακέτο διάσωσης αλλά και για την επιμήκυνση των δανείων που έχει λάβει

Οι σκληροπυρηνικοί της Ευρώπης και κυρίως η συντηρητική σημερινή ηγεσία της Γερμανίας, θεωρούν ότι εάν το ελληνικό χρέος μειωθεί και γίνει “βιώσιμο” επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκδώσει νέα ομόλογα για να δανειστεί, η χώρα θα ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο και την εξάρτηση, η οποία επιτρέπει στους δανειστές να επιβάλλουν τις επιλογές τους σε όλα τα πεδία.
Φοβούνται ότι εάν λυθεί το ζήτημα του χρέους, η Ελλάδα θα μπορέσει να δανειστεί από μόνη της και να διαμορφώσει δική της, ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, ενώ δίχως την απειλή της “καταστροφής” θα είναι αδύνατον να σταθεί μια κυβέρνηση “μνημονιακή” και οι εταίροι δεν θα μπορούν να επιβάλλουν τη βούλησή τους με εκβιασμούς.
Γιαυτό και οι Γερμανοί έχουν ξεκόψει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει “κούρεμα”, δηλαδή μείωση του κεφαλαίου που οφείλει η Ελλάδα, αλλά ελάφρυνση με άλλους τρόπους, δηλαδή χρονική παράταση των δανείων και μείωση επιτοκίων.
Για τον ίδιο λόγο, επίσης, ξεκίνησε και η συζήτηση για τρίτο δάνειο προς τη χώρα, με νέους όρους, νέο μνημόνιο και νέες δεσμεύσεις.
Με την επιμήκυνση, μπορεί μεν το χρέος να παραμείνει υψηλό ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος (ΑΕΠ), αλλά το κόστος εξυπηρέτησής του θα μειωθεί και θα πάρει, έτσι, μιαν “ανάσα” ο ελληνικός προϋπολογισμός.
Γιαυτό και ορισμένες από τις λύσεις που προβάλλονται προβλέπουν να υπαχθεί πλήρως η Ελλάδα υπό τον έλεγχο του νέου ταμείου διάσωσης, του ESM, ο οποίος στο πλαίσιο αυτό θα αναλάβει τη χρηματοδότηση της χώρας για τα επόμενα χρόνια, αλλά και τα παλιά δάνεια, τον έλεγχο της κρατικής περιουσίας και, βέβαια, την πλήρη εποπτεία της οικονομικής πολιτικής, επιβάλλοντας ένα είδος “διαρκούς μνημονίου”.
Η λύση αυτή, εφόσον τελικά προχωρήσει θα εξυπηρετήσει και δύο άλλες σκοπιμότητες: Αφενός θα “φύγει από τη μέση” το ΔΝΤ, ενώ θα γίνει και το πρώτο “πείραμα” για τη λετιουργία του ESM ως “ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών”, το οποίο θα αναλάβει τη χρηματοδότηση αλλά και την οικονομική διακυβέρνηση των χωρών, ξεκινώντας από εκείνες που έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.