Τα πιτσιρίκια της καινοτομίας

Αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής παρακολουθώντας τις βραβεύσεις των νικητών του δεύτερου μαραθώνιου ανάπτυξης εφαρμογών NBG i-bank #fintech 2 crowdhackathon με θέμα την ανάπτυξη εφαρμογών στις τεχνολογίες χρηματοοικονομικών υπηρεσιών (fintech) σκέφθηκα για μια ακόμη φορά το σε παράλληλο σύμπαν εξακολουθούν να ζουν τα μέλη του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας; Γενικότητες, θα πείτε – ενδεχομένως και μονομανίες. Ας είναι. Αλλά, αυτή τη φορά το δίκιο είναι με το μέρος αυτών των νέων σπουδαστών και επιστημόνων.

Όταν ο Γιάννης, η Μαρία, ο Μάριος και η Μαρία – Ελένη ανέβηκαν στη σκηνή

για να παραλάβουν την «επιταγή» (χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ με χορηγό την Εθνική Τράπεζα) αναρωτήθηκα αν οι 4 φίλοι σπουδαστές του ΕΜΠ τους είχε απασχολήσει κατά την διάρκεια της επίπονης και επίμονης προσπάθειας να ολοκληρώσουν την εφαρμογή τους το ζήτημα που απασχολούσε τους γονείς, τους θείους ή και τους παππούδες του (και μαζί με εκείνους και τον σημερινό υπουργό Παιδείας ομότιμο καθηγητή Κώστα Γαβρόγλου) δηλαδή το πανεπιστημιακό άσυλο και το ρυθμιστικό του πλαίσιο. Ακόμη, περισσότερο η συμμετοχή και τα ποσοστά συμμετοχής τους στα όργανα διοίκησης του εκπαιδευτικού ιδρύματος…

Μακριά από τις νοσταλγικές συζητήσεις των αμφιθεάτρων της ναφθαλίνης οι πιπσιρικάδες – το όνομα της ομάδας τους, CEOS- έφτιαξαν μια εφαρμογή που αλλάζει τον τρόπο που αγοράζουμε και πληρώνουμε σε ένα φυσικό κατάστημα π.χ ρούχων. Με την εφαρμογή τους όλη η διαδικασία της επιλογής αλλά και της πληρωμής γίνεται μέσα από το κινητό μας τηλέφωνο – από το σκανάρισμα στα καρτελάκια για τα προϊόντα μέχρι και την πληρωμή! Μια εφαρμογή που αποφεύγει το ταμείο!

Και οι 4 παιδιά του σημερινού κόσμου που αναζητούν την ευκαιρία όχι σε μια προκήρυξη διαγωνισμού για μόνιμο προσωπικό στο δημόσιο αλλά στο ανοικτό πεδίο της αγοράς και του ανταγωνισμού. Αλλά, αυτά τα παιδιά – τα δικά μας παιδιά- δεν έχουν ούτε φωνή, ούτε εκπροσώπηση σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Για αυτά τα παιδιά δεν θα έρθει κανένα ειδικό νομοσχέδιο που θα δίνει προτεραιότητα στην αριστεία, στη καινοτομία, στην εξωστρέφεια. Κανένα νομοσχέδιο και καμία διάταξη λόγω της επιτυχίας τους δεν θα δώσει μεγαλύτερο ποσό επιχορήγησης στο Τμήμα που σπουδάζουν, στο εργαστήριο που μόχθησαν και μοχθούν και πάει λέγοντας…

Σε μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς αυτιστικό πολιτικό προσωπικό και στρατιές δημοσίων υπαλλήλων με μόνο εφόδιο την σφραγίδα οι επιτυχίες των σπουδαστών θα μετρούσαν πολλαπλώς για τη ζωή, το μέλλον και την προοπτική τους.