Στο νυχάκι της Μελίνας

Η επίσκεψη της κ. Αμάλ Αλαμουντίν Κλούνεϊ επισκίασε σχεδόν ακόμα και το ίδιο το θέμα. Όμορφη, διάσημη και με πρόσφατες τις εικόνες από τον γάμο της με τον σταρ Τζώρτζ Κλούνεϊ ήταν λογικό να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας και να λειτουργήσει ως ο βασιλικός που για χάρη του ποτίζεται κι η γλάστρα.

Εν κατακλείδι, η επίσκεψη της διάσημης δικηγόρου, καλό έκανε, κακό δεν έκανε στην υπόθεσή μας. Την υπόθεση των γλυπτών του Παρθενώνα που ξεριζώθηκαν και εκλάπησαν από τον λόρδο Έλγιν, με χρυσόβουλο του Σουλτάνου από την υπόδουλη τότε

Ελλάδα. Λογικό επίσης ήταν με όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα στην κ. Αλαμουντίν, να την υποδεχθούν οι αρμόδιοι υπουργοί Πολιτισμού και Τουρισμού κ.κ. Τασούλας και Κεφαλογιάννη. Κατανοητό δε απολύτως το γεγονός πως οι πολιτικοί μας θέλησαν να εκμεταλλευθούν το προβεβλημένο γεγονός και να φωτογραφηθούν μαζί της.

Η υπουργός Τουρισμού της χώρας κ. Όλγα Κεφαλογιάννη, στο χρόνο της δημοσιότητας που της αναλογεί και γεμάτη εθνική περηφάνια δήλωσε πως «είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε σοβαρά με τα μάρμαρα…». Μέσα στην υπερβολή και τη χαρά της δημοσιότητας, η υπουργός Τουρισμού της χώρας, σχεδόν δήλωσε πως δεν διαθέτει τη στοιχειώδη ιστορική μνήμη και αντιλαμβάνεται την έννοια της εθνικής προσπάθειας μόνον εφόσον αφορά την ίδια και την κυβέρνησή της.

Δυστυχώς για την υπουργό Τουρισμού, ευτυχώς για τη χώρα, πέρασε από δω η Μελίνα Μερκούρη. Λαμπερή, σταρ από μόνη της, διεθνούς ακτινοβολίας με πάθος και όραμα και σκοπό ζωής την επιστροφή των μαρμάρων. Το 1980 έθεσε το ζήτημα για πρώτη φορά σε συνέντευξή της στο BBC, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων και το 1986 έδωσε μια διάλεξη στην Οξφόρδη όπου για πρώτη φορά ξεκαθάρισε πως τα μάρμαρα δεν ονομάζονται «ελγίνεια».
Ξεκίνησε την ομιλία εκείνη λέγοντας:

Κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη, Κυρίες και Κύριοι

Καταρχήν επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω την OXFORD UNION που έφερε το θέμα αυτό για συζήτηση και ευχαριστώ που με προσκαλέσατε. Νομίζω ότι θα ήταν καλό αυτό το βράδυ ν΄ ακουστεί μια ελληνική φωνή. Μια φωνή έστω με τη φτωχή μου προφορά. Την ακούω και μορφάζω. Θυμάμαι εκείνο που είπε κάποτε ο Brendan Behan για κάποιο εκφωνητή "Μιλάει σαν να ΄χει τα Ελγίνεια Μάρμαρα στο στόμα του."
Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης το μεγάλο αριθμό Βρετανών πολιτών που συνηγόρησαν υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης με τα αξιότιμα μέλη και των δύο σωμάτων του κοινοβουλίου που εκδήλωσαν ενδιαφέρον και συμπάθεια για το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων. Και βεβαίως εκφράζω τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου στη Βρετανική Επιτροπή για την Eπιστροφή των Mαρμάρων του Παρθενώνα, για τις προσπάθειες της να αποκαλύψει την αλήθεια στο βρετανικό λαό. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα.
Υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. ΄Οπως
υπάρχει ο Δαβίδ του Michael Angelo
υπάρχει η Αφροδίτη του Da Vinci
υπάρχει ο Ερμής του Πραξιτέλη
υπάρχουν οι Ψαράδες στη θάλασσα του Turner
υπάρχει η Capella Sixtina…»
Η Μελίνα που ακτινοβολούσε Ελλάδα, η Μελίνα του Ντασέν που συνεργάσθηκε ακομπλεξάριστα με τον «δεξιό» Χατζηδάκη κι έκαναν παγκόσμιες επιτυχίες, η Μελίνα υπουργός Πολιτισμού 16 χρόνια επί ΠΑΣΟΚ, πούλησε μέσα απ’ το όνομά της, τη φήμη και την αίγλη μιας πραγματικής σταρ, το πάθος της για τα Μάρμαρα. Η Μελίνα που πρωτομίλησε για την ανάγκη κατασκευής ενός Μουσείου της Ακρόπολης. Η Μελίνα έκανε πολιτική υψηλότατου επιπέδου, θέτοντας την Μελίνα σταρ στην υπηρεσία της υπουργού Μελίνας. Μιας υπουργού αλλιώτικης, που δεν μπήκε σε κλισέ, δεν μιλούσε «υπουργικά», μιλούσε με πάθος γοητεύοντας τους συνομιλητές της ακόμα κι αν διαφωνούσαν μαζί της.

Η Μελίνα ήταν μία και μοναδική. Μια προσωπικότητα αξεπέραστη. Θα αδικούσαμε την κ. Κεφαλογιάννη αν τη συγκρίναμε με τη Μελίνα. Όμως η ίδια αδίκησε περισσότερο τον εαυτό της …αγνοώντας τη Μελίνα. Ενας διορατικός πολιτικός που ασχολείται με τον πολιτισμό και τον τουρισμό, θα έπρεπε να έχει κάνει σημαία τη Μελίνα και τον αγώνα της για την επιστροφή των μαρμάρων. Θα έπρεπε να έχει ετοιμάσει μια μικρή ταινία γεμάτη Μελίνα, με αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις της, από την ομιλία της στην Οξφόρδη, με φωτογραφίες της στον Παρθενώνα, με την ερώτησή της «ξέρετε πολλούς Παρθενώνες στον κόσμο όλο;» και να την προβάλλει στην είσοδο του Μουσείου της Ακρόπολης. Θα έπρεπε να έχουν φτιάξει μια κενή αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» στο Μουσείο της Ακρόπολης που να υποδέχεται τους επισκέπτες με τη φράση «θέλω πίσω τα Μάρμαρά μου». Ένας διορατικός πολιτικός θα έπρεπε σε υποθέσεις τέτοιες, να ξεχνά ποιάς κυβέρνησης είναι υπουργός. Να ταχθεί και να ηγηθεί μιας πανεθνικής προσπάθειας με ιστορική συνέχεια κερδίζοντας πρώτα όλους τους Έλληνες και μετά τους ξένους. Ένας διορατικός πολιτικός θα γνώριζε και θα αναγνώριζε τη Μελίνα Μερκούρη πάνω από το ευκαιριακό marketing που προσφέρει η επίσκεψη της κυρίας Κλούνεϊ.
Ένας διορατικός πολιτικός θα καταλάβαινε ότι θα μείνει στην ιστορία αν μπορέσει να πάρει στην πλάτη του μια υπόθεση, θα την υπερασπιστεί με πάθος θα ταχθεί σ’ αυτή έως εμμονής, θα την πιστέψει, θα πολεμήσει, θα ματώσει και δεν θα υποχωρήσει όσες ήττες και να υποστεί. Όπως ακριβώς η Μελίνα που περιμένει (μαζί της και πολλοί Έλληνες) να ξαναγεννηθεί όταν επιστρέψουν τα Μάρμαρα. Αυτό θα ήταν εθνικό marketing, για να μιλήσουμε και λίγο τη γλώσσα της μοντέρνας επικοινωνίας. Άλλο όμως το marketing του συρμού κι άλλο η επικοινωνία. Η επικοινωνία προϋποθέτει περιεχόμενο. Το marketing μπορεί να πουλήσει το ευτελές ως πανάκριβο. Περιεχόμενο όμως δεν μπορεί να του προσδώσει.
Μετά από τόσες δεκαετίες, όσο παραμένουν ανιστόρητοι και πολιτικά συμπλεγματικοί τελικά ούτε στο νυχάκι της Μελίνας δεν μπορούν να φτάσουν. Κρίμα !

Blogger Κλεοπάτρα Κοντονίκα