Προς τη μοιραία σύγκρουση

Τελικά η εμμονή των πιστωτών να ξεχειλώσουν τις διαπραγματεύσεις μέχρι το τέλος μπορεί να εξελιχθεί σε καταλύτη των εξελίξεων, σε ένα πολύ σκληρό κρας τεστ για την οικονομία. Και αυτό γιατί το αδιαφιλονίκητο φαβορί της εναλλακτικής πορείας, ο ΣΥΡΙΖΑ, μπαίνει στην τελική ευθεία με ανάποδο τιμόνι, όπως φάνηκε από τις παρουσιάσεις των στελεχών του στο Λονδίνο.

Την ίδια ώρα, οι πιστωτές εμφανίζονται ανελαστικοί απέναντι στους πολιτικούς ελιγμούς οποιασδήποτε παράταξης

της ελληνικής πλευράς, γνωρίζοντας ότι ελέγχουν τις ροές κεφαλαίων προς το ελληνικό κράτος και το τραπεζικό σύστημα. Ετσι, μοιραία οδηγούμαστε στο ζύγισμα μιας συμφωνίας με πολύ σκληρές πολιτικές επιπτώσεις για το κυβερνητικό στρατόπεδο, όπου όλα τα ενδεχόμενα δείχνουν ανοιχτά.

Αν η κυβέρνηση δεν μπορέσει να επιβιώσει, η εναλλακτική λύση δείχνει να περιλαμβάνει τόσες αβεβαιότητες που μια σύγκρουση με άγνωστες συνέπειες φαντάζει αναπόφευκτη. Κι αυτή η γραμμή, όμως, έχει τους υποστηρικτές της είτε γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους χαμένους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είτε γιατί ελπίζουν ότι μπορεί να επιβάλουν πράγματα που οι πιστωτές δεν τα συζητούν.

Ετσι, η πορεία προς το άγνωστο δεν είναι πια καθόλου απίθανη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Αν όμως κοιτάξει κανείς την οικονομική συγκυρία, αντιλαμβάνεται ότι χάνεται μια ευκαιρία να προωθηθούν διάφορα ζητήματα από ελληνικής πλευράς, καθώς:

■ Στην Ευρώπη ξεκινά η προετοιμασία για τη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων με μεθοδικότητα και στόχευση.
■ Η ΕΚΤ θα φτάσει μέχρι και την αγορά κρατικών ομολόγων για να τονώσει την ευρωπαϊκή οικονομία.

Την ίδια ώρα η Ελλάδα κινδυνεύει για πολλοστή φορά να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό, μπαίνοντας σε μια περιπέτεια, όπου δεν αποκλείεται να δούμε φαινόμενα αντίστοιχα της Κύπρου.

Γι’ αυτή την κατάσταση, πάντως, υπάρχουν αιτίες, καθώς η ελληνική κοινωνία, που βρίσκεται σε μεγάλη δοκιμασία μετά την εφαρμογή του προγράμματος και με τις κοινωνικές ανισότητες να έχουν την έχουν πάει 30-40 χρόνια πίσω, αρνείται να ακολουθήσει περαιτέρω τη μνημονιακή λογική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει πολύ μεγάλες ευθύνες και θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι η πολιτική σπέκουλα μπορεί να αποδειχτεί επιζήμια. Τόσο η «Wall Street Journal» όσο και οι «Financial Times», που κριτικάρουν την αποτυχία του μνημονίου σε κάθε ευκαιρία, προειδοποιούν τώρα για μπλόκο στη χρηματοδότηση των τραπεζών αλλά και ανακίνηση του ζητήματος παραμονής στο ευρώ.

Την ίδια ώρα ο Ζιν, που είχε αρχίσει να υιοθετεί τη διαγραφή του χρέους, επαναφέρει κι αυτός την πρόταση για προσωρινή έξοδο από το ευρώ. Συμπερασματικά, τέσσερα χρόνια μετά από το αδιάκοπο «ξύλο» του μνημονίου, πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, ένα μεγάλο μέρος της οποίας ρέπει προς τον κρατισμό, δεν αλλάζουν. Και αν αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο, τότε θα πρέπει όλοι να ξαναδούμε τα πράγματα μέσα από ένα άλλο πρίσμα.

Καθώς μάλιστα κανείς δεν θέλει να βάλει νερό στο κρασί του και οι πιστωτές παρουσιάζονται αυταρχικοί και σκληροί, δεν μπορεί να αποκλειστεί πια το ατύχημα που αποφύγαμε τόσον καιρό.

Στο Λονδίνο ο Γιάννης Μηλιός όρισε ως πεδίο μάχης το τραπεζικό σύστημα. Το ερώτημα είναι πώς θα αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις διοικήσεις, όταν το ΤΧΣ δεν έχει δικαίωμα ψήφου και η ΕΚΤ είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του τραπεζικού συστήματος.Ενός συστήματος που έρχεται σταδιακά στο σημείο επανεκκίνισης της οικονομίας, με αργούς όμως ρυθμούς. Και το μεγάλο πολιτικό, ηθικό και νομικό ζήτημα είναι ποιανού είναι τα τα κεφάλαια του ΤΧΣ. Του ΕΣΜ, δηλαδή των πιστωτών; Είναι δάνεια του ελληνικού κράτους ή μήπως έχουν κρατικοποιηθεί με το τίμημα των θυσιών του προγράμματος;

Ολα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να αποσαφηνίσει πάρα πολλά θέματα -από τη φορολογία μέχρι τη χρηματοπιστωτική πολιτική της- αν θέλει να απαντήσει πραγματικά στη μεγάλη πρόκληση και στην ανθρωπιστική κρίση, ξεφεύγοντας από δογματισμούς και κλισέ που θα έχουν πολύ αμφίβολη κατάληξη.

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης