Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, μια φορά σπάει!

Όταν πριν ένα χρόνο έγινε η σύνθεση της τρικομματικής κυβέρνησης, υπήρχαν πολλές επιφυλάξεις στην κοινή γνώμη, επειδή στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, δεν υπήρχε η κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας μακράς πνοής.

Ένα χρόνο μετά και με βάση την εμπειρία που αποκτήσαμε όλοι, διαπιστώνουμε ότι ο μόνος συνδετικός κρίκος των τριών κομμάτων είναι ο φόβος των εκλογών.

Φόβος για τη Ν.Δ αλλά πανικός για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Κι αυτό τον

πανικό δοκιμάζει με κάθε ευκαιρία ο πρωθυπουργός, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα σε μια σειρά από θέματα, αγνοώντας στην πράξη ανοικ΄τα και απροκάλυπτα, τις θέσεις και τις απόψεις των εταίρων του.

Μοιάζει δηλαδή να λειτουργεί ως ισχυρός μονοκομματικός πρωθυπουργός εισπράττοντας μόνος τα όποια πολιτικά και κομματικά οφέλη και συρρικνώνοντας τα δημοσκοπικά ποσοστά των εταίρων του.

Όμως ρισκάρει κατά γενική ομολογία πολύ. Κι αν ρισκάριζε για το προσωπικό και κομματικό του μέλλον, δικαίωμα του και εντέλει μικρό το κακό.

Τι γίνεται όμως όταν κάθε τόσο ρίχνει μια ζαριά για την πτώση της κυβέρνησης, σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη καμπή για τη χώρα κι όταν τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί και δεν έχει σταθεροποιηθεί και το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας αλλά και της εξόδου από το ευρώ, είναι ακόμα πάνω στο τραπέζι;

Πρέπει να ρισκάρει συνεχώς; Γιατί πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά μια φορά σπάει!

Και θάναι το χειρότερο απ’ όλα αν πάμε τώρα σε εκλογές κι αυτό μπορεί να το αντιληφθεί κάθε εχέφρων πολίτης.

Προς τι λοιπόν οι κόντρες και οι σκιαμαχίες για θέματα ήσσονος σημασίας όπως το ρατσιστικό νομοσχέδιο και μια σειρά άλλων ζητημάτων κρίσιμων για τον δοκιμαζόμενο κόσμο όπως η άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας;

Λύθηκαν μήπως όλα τα άλλα ζητήματα και ζούμε στα αλήθεια κάποιο success story και δεν το καταλάβαμε;

Είδαμε με τα μάτια μας όλοι που πήγε η αισιοδοξία και τα καλά σενάρια, μόλις μαθεύτηκε η απόδραση των Ρώσων από την ΔΕΠΑ.

Αλλά και στο θέμα των ημερών και το λουκέτο της ΕΡΤ πείθεται κανείς ότι δεν έγινε για λόγους αντιπερισπασμού και γιατί ο Μανιτάκης ένα χρόνο τώρα, δεν κατάφερε να βρει ούτε ένα υπάλληλο που δεν χρειάζεται στο δημόσιο;

Αντί λοιπόν η ΔΗΜΑΡ να κλαίει και να οδύρεται για το λουκέτο, ας φρόντιζε να διεκπεραιώσει τη δουλειά που ανέλαβε και μετά να υπερασπίζεται όσο θέλει μια άλλη κατηγορία εργαζομένων.

Υ.Γ Έχω μια απορία. Αν όλοι αυτοί που συμπαραστέκονται σήμερα την ΕΡΤ την έβλεπαν όταν λειτουργούσε, θα είχε τόσο χαμηλή τηλεθέαση;

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης