Ποιο είναι το οικονομικό DNA αυτής της κυβέρνησης;

Αβεβαιότητες και ερωτήματα έχουν ανακύψει για το πώς η οικονομία θα βρει τα 11 δισ. ευρώ που χρειάζεται για τη διετία και ακόμα αν αυτά θα αρκέσουν τελικά ή θα χρειαστούν παραπάνω. Ολα αυτά περνούν από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα που ήδη έχουν ξεκινήσει και συνδέονται με το τι θα ζητήσει από εμάς στη συνέχεια. Οι αγορές, παρά το ξεκίνημα ενθουσιασμού, έδειξαν να το καταλαβαίνουν αυτό και έκαναν πίσω σε μετοχές και ομόλογα -όχι πολύ-, ίσως όσο χρειάζεται σε πρώτη φάση. Τα ανοιχτά ζητήματα είναι πάρα πολλά και κυρίως

η άρνηση της τρόικας να αποδεχθεί το πόρισμα της BlackRock αποτέλεσε την αφορμή για να θεμελιωθεί η άρνηση των εταίρων-πιστωτών να επιτρέψουν να χρηματοδοτηθεί με ένα ικανό ποσό από το απόθεμα του ΤΧΣ το χρηματοδοτικό κενό. Αυτό έχει αναπροσαρμόσει τα σχέδια της κυβέρνησης, καθώς τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν να αυξηθούν αν, διά δημοσίων προτάσεων, στα warrants επιταχυνόταν η επαναϊδιωτικοποίηση των τραπεζών και απελευθερώνονταν κεφάλαια. Φαίνεται όμως ότι οι εταίροι-πιστωτές δεν θα αφήσουν έτσι ελεύθερα να πετάξει το πουλί προς τον απεγκλωβισμό. Και για πολλούς λόγους ένα νέο δάνειο δεν θα είναι και μια τόσο απλή υπόθεση.

Η μαγιονέζα έχει χαλάσει το τελευταίο τρίμηνο και αυτό φαίνεται παντού. Η ατζέντα, αντί να περιλάβει ιδιωτικοποιήσεις, υπερφορτώθηκε από κατασχέσεις, αυστηροποιήσεις, φορολογία και, όπως αποκαλύπτεται εκ των υστέρων, υπόγειες, μεγάλες αυξήσεις ακόμα και στα πρόστιμα των αυθαίρετων και ημιυπαίθριων. Ομως επειδή ο Θεός αγαπά τον κλέφτη αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη, ήρθε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τους ένστολους να δείξει ότι μαθηματικά αυτή η μικρολογιστική λογική είναι ευάλωτη και μπορεί να απειληθεί από εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Ας πάνε να βρουν άλλα ισοδύναμα σε μια οικονομία εξαντλημένη 4 μήνες πριν από τις ευρωεκλογές! Κάτι θα πρέπει να βρεθεί όμως, γιατί αυτοί είναι μέχρι τώρα οι κανόνες του παιχνιδιού. Παρά το γεγονός ότι κορυφαίοι οίκοι όπως η JP Morgan πλειοδοτούν υπέρ της ελληνικής οικονομίας, επενδύσεις δεν φαίνονται. Την ίδια ώρα τα αδιέξοδα της βιομηχανίας σε σχέση με το ενεργειακό κόστος αναδεικνύουν μια οικονομία χωρίς στρατηγική και μια παραγωγή χωρίς ανταγωνιστικότητα, την οποία κάποιοι επιμένουν να φουσκώνουν μονότονα σε θεωρητικό πάντα επίπεδο. Ο «Economist» μιλά για απειλή κοινωνικών εξεγέρσεων και ο παράγοντας «πολιτικό ρίσκο» σημειώνεται από όλες τις αναλύσεις.

Και φτάνουμε έτσι στον ΣΥΡΙΖΑ, που λογικά μετά τον Απρίλιο θα έχει εξασφαλίσει και την επιμήκυνση του χρέους, αλλά και χαμηλότερα επιτόκια. Ο Γιώργος Σταθάκης δεν είναι τυχαίος. Εχει κάνει τον κύκλο του στην ακαδημαϊκή οικονομία: από τους ανθρακωρύχους του Σκάργκιλ στο Νιουκάστλ των 80s μέχρι το Χάρβαρντ. Εκτιμά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και επιρρίπτει ευθύνες στον Κώστα Σημίτη. Οι απόψεις του για το χρέος ευθυγραμμίζουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές των Ευρωπαίων. Το επαχθές χρέος είναι ένα μικρό κλάσμα και αφορά μόνο εξοπλισμούς και ΟΣΕ. Βεβαίως και απαιτείται μείωση του συνολικού χρέους, αλλά εμμέσως μέχρι τον Απρίλιο αυτό θα έχει συντελεστεί. Αλλοι μιλούν για προτεραιότητα πρωτογενούς πλεονάσματος και γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ στρίβει αργά αλλά σταθερά παίρνοντας θέση προς την εξουσία. Μήπως έχουν αρχίσει και καταλαβαίνουν στο επιτελείο της Κουμουνδούρου ότι θα πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουν ένα bankrun αν τα γκάλοπ τους φέρνουν μπροστά στην προεκλογική περίοδο; Ακόμα και οι απόψεις περί πλουσίων και φοροδιαφυγής δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά που ευαγγελίζεται ο Στουρνάρας. Το θέμα δεν είναι τα 40.000 ή τα 100.000 εισόδημα, το θέμα είναι τι κρύβεις και τι μαυρίζεις. Η αλήθεια είναι ότι πολλές κινήσεις του Στουρνάρα στην κατεύθυνση αυτή είναι σωστές γιατί οι τεχνικές σύλληψης της φοροδιαφυγής δεν μπορούν να είναι πολύ διαφορετικές. Δυστυχώς όμως η στιγμή έχει τόσα σωρευμένα προβλήματα που το θυμικό της αγοράς μυρίζει μπαρούτι. Η κυβέρνηση έχει χάσει το μομέντουμ στην οικονομία το τελευταίο τρίμηνο, θα έχει όμως μία ακόμα ευκαιρία. Ωστόσο πρέπει να ταυτιστεί με αυτό που είναι το DNA της και να εγκαταλείψει τις βασικές επιλογές της, που είναι φορολογία στη φορολογία και αναδιάρθρωση του δημόσιου μηδέν. Ετσι, μπορεί να χάσει και εκείνους που αποτελούν τη βάση του ευρύτερου χώρου που εκπροσωπεί. Αν δεν αλλάξει πράγματα στην οικονομική πολιτική, δεν θα της φταίει κανένας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο οι ίδιες οι επιλογές της.

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης