Οι συνήθεις ύποπτοι

Αργά αλλά σταθερά χτίζεται το νέο σκηνικό στην οικονομία, με τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες να δανείζονται η μια με καλύτερους όρους από την άλλη. Η επιτυχία της Εθνικής να δανειστεί με 4,5% δείχνει κάτι ακόμα: ότι αυτοί που βάζουν τα λεφτά θεωρούν ότι η ελληνική τράπεζα, που κάποιοι επιχειρούν -άγνωστο για ποιον λόγο- να την παρουσιάσουν ως τον αδύναμο κρίκο του τραπεζικού συστήματος, είναι ασφαλέστερη από το Ελληνικό

Η επιστροφή των ελληνικών τραπεζών στις αγορές έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί έτσι θα βρουν τα κεφάλαια με τα οποία θα επαναχρηματοδοτήσουν την οικονομία. Οσο χαμηλότερα δανείζονται μάλιστα τόσο θα μπορέσουν να αυξήσουν τα κεφάλαια που θα ρίξουν στην αγορά - και με πιο χαμηλά επιτόκια.

Οι θετικές ειδήσεις, όμως, δεν σταματούν εδώ. Το ενδιαφέρον της Enel για τους υδρογονάνθρακες στο χερσαίο δυτικό τμήμα της χώρας μπορεί να αποφέρει πολύ σημαντικά οφέλη και δείχνει, όπως συνέβη και με την περίπτωση της EDF, ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες αρχίζουν να εξετάζουν σοβαρές επενδύσεις στην Ελλάδα. Αυτό είναι και το νόημα των ιδιωτικοποιήσεων. Και με ομίλους αυτής της κλάσης, όπου το κράτος και στις δύο περιπτώσεις διαθέτει άνω του 30%, θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να ακούσει κανείς τη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά που πάνε έστω και καθυστερημένα να ξεκινήσουν είναι αυτά που δεν έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρώτη περίοδο του μνημονίου, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η κατάσταση στα δυσβάσταχτα μέτρα του Νοεμβρίου του 2011. Δυστυχώς η οικονομία για να ξεκινήσει χρειάζεται πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αυτό πάντως που πολλοί ακόμα επιμένουν να μην καταλαβαίνουν είναι ότι η διαιώνιση του Δημοσίου με τη διαρκή περιφρούρηση παλαιών δομών δεν οδηγεί πουθενά.

Από την άλλη πλευρά, όποιο τμήμα του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να κάτσει και να δουλέψει δεν έχει πάει άσχημα. Το τι θα κάνει η «Ελιά» στις ευρωεκλογές δεν είναι ένα θέμα άσχετο. Εξάλλου οι σημερινές πολιτικές ισορροπίες δεν θα είναι καθόλου σταθερές μέσα στο επόμενο 12μηνο.

Από όσα έχει καταγράψει και το Bloomberg, ο πρωθυπουργός χειρίστηκε τους τελευταίους μήνες το θέμα επιστροφής στις αγορές με μεγάλη μαεστρία και οι τελευταίες υπερκέρασαν την τρόικα, δίνοντας πιθανώς και λύσεις στους Γερμανούς και στα αδιέξοδά τους. Ωστόσο, υπάρχουν από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και υπουργοί οι οποίοι δεν τράβηξαν, και καλώς ή κακώς η δεξαμενή της εμπειρίας του μεσαίου χώρου παραμένει πολύτιμη.

Το ερώτημα είναι τι γίνεται με τη ΔΗΜ.ΑΡ. Αν ο κ. Αντώνης Μανιτάκης δεν μπόρεσε να βάλει μερικούς δημόσιους υπαλλήλους στην κινητικότητα, άραγε ποιες δομές της οικονομίας για την επόμενη φάση μπορεί να υποστηρίξει η πλευρά αυτή; Και μήπως τελικά όλη αυτή η ασάφεια οδηγεί σε μια εκλογική συρρίκνωση που δεν θα βοηθήσει αν εκφραστεί στις ευρωεκλογές;

Συμπερασματικά, πηγαίνουμε μεν σε μια εκλογική αναμέτρηση με την οικονομία να έχει ξεκινήσει παράλληλα να κάνει βήματα εμπρός. Ο πολιτικός χρόνος θέλει επενδύσεις, ρευστότητα, ανάκαμψη και θέσεις εργασίας. Αν αρχίσουν να τα φέρνουν όλα αυτά οι συνήθεις ύποπτοι, τα αποτελέσματα θα είναι ανάλογα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Από υποσχέσεις χορτάσαμε.