Ο Σόιμπλε έχει δίκιο (1)

Ακούω με μεγάλη προσοχή τα σενάρια για τον ανασχηματισμό. Ξεκάθαρα στο στόχαστρο έχουν μπει ο Γιάννης Στουρνάρας, ο Κωστής Χατζηδάκης και δευτερευόντως ο Γιάννης Βρούτσης με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Ως βασικό επιχείρημα για την «αποκαθήλωσή τους» προβάλλεται

Πόσο δίκαιο ή πόσο πραγματικά σωστό είναι μια ομάδα που έφερε αποτελέσματα να πηγαίνει για καρατόμηση στο ικρίωμα προς χάρη των εντυπώσεων; Είναι σωστή στρατηγική η θυσία των υπουργών εκείνων που εργάστηκαν και ολοκλήρωσαν πολιτικές που στο κάτω κάτω της γραφής τους απαιτήθηκαν;

Θα ρωτήσει κανείς «μα καλά, θεωρείς «αποτέλεσμα» την υπερφορολόγηση, τον ΕΝ.Φ.Ι.Α, τις αυστηρές ποινές κατά των χειμαζόμενων επιχειρηματιών και μικροφορολογούμενων; Την άρση προστασίας από τους πλειστηριασμούς, το άνοιγμα αγορών όπως το γάλα ή τα φάρμακα που θα πωλούνται στα σούπερ μάρκετ, τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων; Την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την απελευθέρωση των απολύσεων; Την τυφλή σύγκρουση με γιατρούς και φαρμακοποιούς»;

Δυστυχώς θέλουμε δεν θέλουμε, όλα τα παραπάνω ήταν αυτά που εδώ και χρόνια οφείλαμε να κάνουμε κι απλά τα θάβαμε κάτω από το χαλί. Τώρα – δυστυχώς – για να μείνουμε στην Ευρώπη έπρεπε να γίνουν με τρόπο βίαιο και άμεσο. Ναι. Έπρεπε να τα βάλει το Κράτος με τους γιατρούς που υπερ-συνταγογραφούσαν επειδή τα «έπιαναν» από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Ναι. Έπρεπε ο Έλληνας να απειληθεί με ποινές καθώς είχε παραγίνει το χάλι κάποιοι να κάνουν ντόλτσε βίτα όμως ταυτόχρονα να θεωρούν πως δεν είναι υποχρέωση τους να πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους.

Αυτή η ασυδοσία οδήγησε στην υπερφορολόγηση όλων μας. Ναι. Έπρεπε να ανοίξουν τα θέματα στο γάλα και με μεγαλύτερη ορμή για να πέσουν τελικά οι τιμές. Τώρα που το θέμα το «έθαψαν» οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και εξακολουθούμε και αγοράζουμε ακριβά ένα τόσο σημαντικό διατροφικό αγαθό, όλοι μυξοκλαίνε. Όταν όμως οι Κασσήδες και οι Χαρακόπουλοι για να περισώσουν τα ψηφαλάκια τους από τους κτηνοτρόφους έσπευδαν σαν πολιτικοί νταβατζήδες να τους υπερασπιστούν, κανένας δεν μιλούσε για το που τελικά θα φθάσουν οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Βλέπετε οι λαϊκιστές – ψηφοθήρες πολιτικοί ήταν οι «καλοί» της υπόθεσης. Ο υπουργός Ανάπτυξης που φώναζε πως αν δεν υπάρξει ρύθμιση θα χαρούν μεν οι κτηνοτρόφοι, θα κλαίμε όμως εμείς οι καταναλωτές ήταν ο «κακός».

Λάθη από όλους τους παραπάνω υπουργούς έγιναν και μάλιστα πολλά. Κανένας όμως δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως δεν προσπάθησαν. Ο Στουρνάρας μετά τον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου κατέστη ένας αξιοπρεπής συνομιλητής των Ευρωπαίων. Ένας ρεαλιστής υπουργός που έσωσε την παρτίδα και εργάστηκε σοβαρά για να μείνει η χώρα στο Ευρώ. Τώρα κάποιοι θέλουν να του φορτώσουν το στίγμα του αποτυχημένου. Ας έλθει λοιπόν ο κάθε Σαχινίδης να αναλάβει, να δούμε εάν θα τα πάει καλύτερα. Πάντως αυτό που η πατρίδα δεν σηκώνει είναι κι άλλους πειραματισμούς.

Ο Χατζηδάκης ήταν αυτός που άνοιξε για πρώτη φορά τα καταστήματα τις Κυριακές σε μια ανατροπή την οποία για χρόνια συζητούσαμε όμως ποτέ δεν γινόταν. Αποτέλεσμα; Η αγορά σφύζει από κόσμο, οι πωλήσεις ανέβηκαν και για πρώτη φορά το ισοζύγιο μεταξύ των νέων καταστημάτων και όσων βάζουν λουκέτα άλλαξε επί το θετικότερο. Δική του μεταρρύθμιση ήταν η επιμήκυνση των εκπτώσεων, αυτός πέτυχε νίκες στο ΕΣΠΑ και η Ελλάδα να μην είναι διαρκώς ουραγός. Τώρα κάποιοι τον θέλουνε εκτός κυβέρνησης επειδή τάχα τα έβαλε με το ΠΑΣΟΚ για το γάλα! Ε τότε ας φέρουν τον κάθε κεντροαριστερό της ΔΗΜΑΡ ή της ΕΛΙΑΣ που επειδή το γκρουπούσκουλο του δεν περπάτησε, θα πρέπει να πάρει υπουργείο για να διασωθεί προσωπικά.

Ας ξαναέλθουν στα πράγματα οι ανεκδιήγητοι υπουργοί του ΓΑΠ που έταζαν επενδύσεις από τη Γερμανία επί δυόμιση χρόνια και τίποτα δεν είδαμε. Ας ξαναέλθουν οι σουλατσαδόροι αρχηγίσκοι της κεντροαριστέρας.

Όσο για εκείνους που θέλουν έναν «πολιτικό ανασχηματισμό» και διεύρυνση να θυμίσουμε τον ΔΗΜΑΡίτη Μανιτάκη που μέσα σε ενάμιση δεν απέπεμψε ούτε έναν επίορκο δημόσιο υπάλληλο.

Αν επαληθευτούν λοιπόν τα πρόσωπα που αναμένεται να ανασχηματιστούν, το μήνυμα θα είναι ότι εκείνοι που τολμούν και εργάζονται σκληρά στο τέλος «την πατάνε» ενώ εκείνοι που καθυστερούν τις μεταρρυθμίσεις είναι εκείνοι που βολεύονται.

Μήπως λοιπόν – κι εν κατακλείδι – ο Σόιμπλε είχε και κάποιο δίκιο; Μήπως σωστά τόνισε πως η Ελλάδα χρειάζεται να δώσει ξανά έμφαση στις μεταρρυθμίσεις; Μήπως κάτι βλέπει που εμείς δεν θέλουμε να το δούμε; Πώς δηλαδή έτοιμοι είμαστε να καταθέσουμε τα όπλα μπροστά σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα μπροστά στην αδημονία του κόσμου για ελαφρύνσεις; Μήπως όμως αυτή η λογική μας ξαναβάλει σε περιπέτειες καθώς ανεπαρκείς και λαοπλάνοι πολιτικοί απλά θα έλθουν για να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα όμως και πάλι η χώρα θα κατρακυλήσει στο χάος και την ανυποληψία;