Μόλις 14 άνθρωποι κατασκευάζουν 500.000 τόνους χάλυβα το χρόνο, στην Αυστρία

Το αυστριακό χωριό Ντόναβιτς ζει και αναπτύσσεται χάρη στο σίδηρο από το 1400. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, το Ντόναβιτς εξελίχθηκε σε κόμβο παραγωγής χάλυβα της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, και στις αρχές της δεκαετίας του 1900 εκεί ήταν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της Ευρώπης. Με το άνοιγμα του νέου ελασματουργείου της Voestalpine AG φέτος, η βιομηχανία φαίνεται να μην κινδυνεύει. Αυτό που περισσότερο κινδυνεύει, είναι οι θέσεις εργασίας.

Το εργοστάσιο, που βρίσκεται σε απόσταση δύο ωρών νοτιοδυτικά της Βιέννης, θα χρειαστεί μόνο 14 εργαζόμενους για να κατασκευάσει 500.000 τόνους ανθεκτικού

χαλύβδινου σύρματος το χρόνο – έναντι περίπου χιλίων στο εργοστάσιο του 1960 με την ίδια, περίπου, χωρητικότητα.

Μέσα στο εργοστάσιο, το κόκκινο καυτό μεταλλικό φίδι εκτείνεται κατά μήκος μιας γραμμής παραγωγής μήκους 700 τετραγωνικών μέτρων. Ωστόσο, τα δάπεδα είναι πεντακάθαρα, κι ο μόνος θόρυβος είναι ένα ήπιο βουητό που δεν θα καταστρέψει μια ήσυχη κουβέντα. Τις περισσότερες φορές ο τόπος είναι έρημος, εκτός από τρεις τεχνίτες που κάθονται ψηλά πάνω από τη γραμμή, παρακολουθώντας το τέλος των εργασιών σε μια σειρά επίπεδων οθονών. "Πρέπει να ξεχάσουμε τον χάλυβα ως βασικό παράγοντα εργασίας", λέει ο Βόλφγκανγκ Έντερ, διευθύνων σύμβουλος της Voestalpine για τα τελευταία 13 χρόνια. "Μακροπρόθεσμα θα χάσουμε τους περισσότερους κλασικούς εργάτες, τους ανθρώπους που κάνουν καυτές και βρώμικες δουλειές σε μονάδες οπτανθρακοποίησης ή γύρω από τις υψικαμίνους. Όλα αυτά θα γίνονται αυτοματοποιημένα".

Η Voestalpine από καιρό αποφάσισε ότι δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί στο πεδίο του χύδην χάλυβα με τιτάνες, όπως η ArcelorMittal του Λουξεμβούργου, η Nippon Steel της Ιαπωνίας ή η Posco της Νότιας Κορέας, πόσο μάλλον εκατοντάδες φθηνές κινεζικές υψικαμίνους. Αντιθέτως, η διοίκηση στράφηκε προς εξειδικευμένα προϊόντα υψηλής ποιότητας όπως το σύρμα που κατασκευάστηκε στο Ντόναβιτς, το οποίο έχει κρατήσει τη Voestalpine κερδοφόρα.