Μήπως ήλθε η ώρα να ξανασυζητήσουμε για την θανατική ποινή;

Δικαιολογείται η βία και μέχρι ποιο βαθμό; Μπορούν όργανα άσκησης εξουσίας κι ελέγχου εκ μέρους του Κράτους να προβαίνουν σε αυτοδικία; Που σταματά και που ξεκινά το «δίκιο» και το «άδικο»; Θα πω την αλήθεια τουλάχιστον σε ό,τι μου αναλογεί. Η πρώτη μου αντίδραση στο άκουσμα της δολοφονίας του Αλβανού κρατούμενου ήταν θετική. Πώς να το πω βρε παιδί μου; Το χάρηκα και μην μου πείτε πως οι περισσότεροι που τάχα τώρα καμώνονται για τα δικαιώματα του κρατούμενου δεν ένιωσαν έτσι. Είμαι από εκείνους εξάλλου που πιστεύουν πως το πράγμα έχει παραγίνει με όλους αυτούς τους θρασύτατους τύπους που μπαίνουν σε σπίτια, ληστεύουν γέρους, βιάζουν μανάδες μπροστά στα παιδιά τους, δολοφονούν για 20 ευρώ ή σιδερώνουν όσους δεν τους δίνουν χρήματα. Και οι οποίοι σαν με κομπιουτεράκι μετρούν τα έγκλημα με μερικά χρονάκια φυλακης και μετα φτου …ξελευθερία. Βαρέθηκα την κοινωνία που κάθε τρεις και λίγο επισημαίνει τα φαινόμενα ακραίας βίας εις βάρος συμπολιτών μας όμως αυτιστικά κατόπιν στο όνομα μιας νεφελώδους «προόδου» μυξοκλαίει για τα δικαιώματα των φονιάδων. Γιατί ξεκάθαρα ο Ίλι Καρέλι που τώρα κάποιοι με φωτογραφίες πάνε να τον παρουσιάσουν σαν ένα καλό παιδί και σαν τον …φυλακισμένο της διπλανής πόρτας, δεν ήταν και Άγιος. Να θυμίσω πως σε επιδρομή σε σπίτι με ένα σπασμένο γυαλί, επιχείρησε να κόψει το λαιμό της γυναίκας που έμενε σε αυτό και να πνίξει με την αλυσίδα τον 47χρονο σύζυγό της. Κατόπιν με το «έτσι θέλω» σκότωσε έναν δεσμοφύλακα επειδή δεν του επέτρεψαν να πάει στην κηδεία της μητέρας του. Όμως σε δεύτερη φάση κι όταν σκέφτηκα πιο ψύχραιμα την κατάσταση, το γεγονός πως κάποιοι συμπολίτες μας αρμόδιοι για την τήρηση της τάξης εντός των φυλακών αποφάσισαν αυτόβουλα τον θάνατο ενός κρατούμενου, με ενόχλησε. Ρόλο Θεού κανένας δεν απέδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους, όσο κι αν το δίκιο για τον άδικο χαμό του συναδέλφου τους ήταν δικαιολογημένο. Και το να αποφασίζει ο κάθε φύλακας το αν θα ζήσει ή θα πεθάνει ένας κρατούμενος χωρίς δημόσια δίκη είναι επικίνδυνο και κατακριτέο. Σε κάθε περίπτωση όμως κι όπως και να έχουν οι δύο πτυχές αυτής της ενιαίας υπόθεσης, εκτιμώ πως έχει έλθει η ώρα να ξεκινήσει ένας ουσιαστικός διάλογος στην κοινωνία μας για την επιβολή αυστηρότερων ποινών (γιατί όχι ακόμα και του θανάτου) για ιδιαίτερα σκληρά και αυταπόδεικτα εγκλήματα. Δεν μπορεί ο κάθε δεσμοφύλακας να σκοτώνει έναν κρατούμενο, όπως όμως δεν είναι δυνατό κι ένας κρατούμενος να σκοτώνει με τέτοια σκληρότητα ανθρώπους και να μένει 10, 15 ή το πολύ 20 χρόνια σε ένα κελί, λαμβάνοντας κανονικά τις άδειες του και έχοντας το δικαίωμα να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια – εγκληματικά – λάθη. Κι επειδή οι κοινωνίες είναι ζώντες οργανισμοί, έχουν όχι μόνο το δικαίωμα στη συγχώρεση αλλά και σε ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα: αυτό της εκδίκησης απέναντι σε όσους δεν σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος