Μικροπολιτικά χανουμάκια υπουργών

Θυμάστε κάτι «καταραμένους» συμμαθητές στο σχολείο; Αυτούς τους βλογιοκομμένους, με τα ματο-μπούκαλα. Τους σπασίκλες που όλοι απέφευγαν να κάνουν παρέα και κανένας δεν τους ήθελε στις ποδοσφαιρικές ομάδες της αυλής ή της αλάνας; Αυτούς μωρέ, που στο τέλος κατέληγαν «καρφιά» του δασκάλου και πάντα κολλούσαν στην εκάστοτε εξουσία ως αντιστάθμισμα της ανημποριάς τους να κάνουν φίλους.

Αυτά τα καταραμένα από τη δύσκολη φύση τους παιδιά μας θυμίζουν οι δημοσιογράφοι εκείνοι οι οποίοι εσχάτως με δήθεν «έγκυρα» δημοσιεύματα σπεύδουν να καλύψουν πολιτικούς που μάχονται για τις καρέκλες ή τα υπόλοιπα

Τα παιδιά με τα ματο-μπούκαλα που δημοσιεύουν σαν γραφεία τύπου του εκάστοτε υπουργού παραστατικά, που διαψεύδουν έμμεσα δημοσιεύματα ανταγωνιστικών τους εφημερίδων επειδή δεν μπορούν να χωνέψουν των απώλεια της πρωτιάς. Τα ίδια παιδιά που σαν χανουμάκια παλιά κάνανε παρέα με την κάθε Σάρα, Μάρα ή Θόδωρο μήπως γλύψουν κανένα κοκαλάκι, μήπως ο κάθε Ρουσόπουλος τους κάνει κανένα ρουσφετάκι. Τα βλογιοκομμένα ταλαίπωρα παλικαράκια που ξάφνου θεώρησαν πως έπιασαν τον Πάπα από τα «απίδια», ξεχνώντας πως λίγο πιο ψηλά υπάρχει κι άλλο …όργανο. Γιατί κακά τα ψέματα: η δημοσιογραφία για αυτά τα καλόπαιδα δεν είναι ρήξη. Δεν είναι αγώνας. Είναι ...λειχία του «ρεπόρτερ» προς τέρψη του κάθε υπουργού, πρωθυπουργού, μεγάλου ή μικρού τοπικού βαρωνίσκου.

Είναι αγιογράφοι της τελευταίας σελίδας που πουλήσανε την πένα τους σε κόμματα και πολιτικούς της κάθε φράξιας. Είναι οι «παιχνιδιάρηδες» του λόγου, που τάχα αδέσμευτοι δεν μασάνε σε καμία εξουσία, όμωςτην ίδια ώρα αν δεν πάρουνε γραμμή ούτε το όνομα τους δεν γράφουν.

Που πήρανε ένα διευθυντικό καθήκον και δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Οι άσφαιροι ρεπόρτερς που το μόνο που γνωρίζουν είναι να λαμβάνουν έτοιμα γραπτά από τον κάθε υπουργό και απλά να τα αναπαράγουν αφού ποτέ δεν άσκησαν την υπέρτατη τέχνη του ρεπορτάζ. Από το μόνο που γνωρίζουν είναι οι δημόσιες σχέσεις. Όμοιες με αυτές που - επιτυχώς τουλάχιστον - κάνει η γυναίκα τους.

Αν ο Αλέφαντος γνώριζε από δημοσιογραφία, ενδεχομένως θα τους προσφωνούσε με τη φράση «καλώς τα γραφεία Τύπου». Γιατί αυτό που κάνουν δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι παροχή πολιτικής προστασίας από μικροπολιτικές στήλες που εκθέτουν την ιστορία μεγάλων εφημερίδων.

Τι κρίμα όμως κάποιοι PRτζήδες να μπερδεύουν ρόλους και να μετατρέπουν τις εφημερίδες σε βαποράκια παραπληροφόρησης. Μετά, οι παραπάνω γλύφτες των πολιτικών πρωκτών, να μην ψάχνουν γιατί τα έντυπα στα οποία εργάζονται έφθασαν τις μερικές χιλιάδες φύλλα ημερησίως. Να μην αναρωτιούνται γιατί οι αναγνώστες αποστρέφονται το προϊόν τους.