Μετά τις γιορτές τελειώνουν και οι ευχές!

Είθισται τις μέρες των γιορτών, λίγο πολύ, να παρασυρόμαστε από το όλο κλίμα και να βλέπουμε τα πράγματα με πιο αισιόδοξη ματιά.

Ο καινούριος χρόνος που μπαίνει, αν μη τι άλλο, είτε είμαστε προληπτικοί είτε όχι, μας αφήνει συνήθως κάποια περιθώρια έξω από λογικές να ελπίζουμε πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Κι όμως, όλες οι ενδείξεις φανερώνουν πως η νέα χρονιά θα είναι ακόμα πιο δύσκολη, καθώς έρχονται να προστεθούν και άλλες αφαιμάξεις στο διαθέσιμο εισόδημα από ψηφισθέντες νόμους και διατάξεις του

Επιπλέον, από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα εμφανιστούν επενδύσεις ή νέες θέσεις εργασίας. Οσο δε για τα αναμενόμενα μπιλιετάκια της Εφορίας για τον νέο χρόνο, αυτά, παρά τον «διαλυμένο» φορολογικό μηχανισμό, κυριολεκτικά θα αποτελειώσουν ακόμα και αυτούς που μέχρι τώρα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.

Και μόνο το γεγονός ότι σχεδόν 400.000 ιδιοκτήτες Ι.Χ. δεν προσήλθαν να καταβάλουν τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων τους (χώρια αυτοί που αναγκάστηκαν να καταθέσουν τις πινακίδες, που υπολογίζονται γύρω στις 100.000) δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Ελληνες φορολογούμενοι έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Οπως και το άλλο στοιχείο της Εφορίας, με βάση το οποίο σχεδόν 3 εκατομμύρια φορολογούμενοι δεν μπορούν να εκδώσουν φορολογική ενημερότητα, καταδεικνύει την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

Μια κοινωνία που έξω από νούμερα και στατιστικές ή συγκρίσεις με άλλα όμορα κράτη έχει κυριολεκτικά τσακιστεί, στο όνομα της διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία. Και να την είχαμε αποφύγει, πάει κι έρχεται. Οταν όμως μετά την πολύχρονη καταρράκωση όλων των αξιών και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας παραμένει ορθάνοιχτο και όλα κρέμονται από μια κλωστή, από ένα απρόβλεπτο ατύχημα ή μια πολιτική εξέλιξη, ε, τότε, δεν καταπίνεται.

Οταν ύστερα από τέσσερα χρόνια πειραμάτων πάνω στις ζωές 11 εκατομμυρίων πολιτών και βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση ως χώρα απ’ ό,τι όταν μπαίναμε σε αυτή την περιπέτεια, τότε η απορία είναι πώς και δεν έχει γίνει ακόμα κάποιας μορφής επανάσταση.

Οταν η ανέχεια έχει αγγίξει το 80% των Ελλήνων και το χρέος της χώρας, αντί να μειωθεί, βρίσκεται στα 330 δισ. ή στο 180% του ΑΕΠ, είναι απορίας άξιον πώς τους επιτρέπουμε ακόμα να μας κουνούν το δάχτυλο και απαιτούν και άλλες θυσίες.

Οταν αφήνουν τη μισή Ελλάδα να τουρτουρίζει από το κρύο, λόγω του επαχθέστατου φόρου στα καύσιμα, και την ίδια ώρα οι εισπράξεις από τον εν λόγω φόρο αφήνουν νέα τρύπα στα έσοδα σε σύγκριση με τις προηγούμενες χρονιές (κυρίως από τον μειωμένο ΦΠΑ, λόγω της μειωμένης κατανάλωσης), αλλά επιμένουν στην ορθότητα του μέτρου για να μην το εκμεταλλεύονται δήθεν κάποιοι που θερμαίνουν τις πισίνες τους, ε, τότε έχει χαθεί η κοινή λογική.

Κι όταν χάνεται η κοινή λογική από αυτούς που ορίζουν τις τύχες ενός λαού και επιχειρηματολογούν μάλιστα ότι οι Ελληνες δεν υπερφορολογούνται, τότε μάλλον λογικά διογκώνεται το ποσοστό αυτών που τώρα λένε «έξω από το ευρώ και γαία πυρί μειχθήτω».

Αλλωστε, το επιχείρημα «τι άλλο χειρότερο μπορεί να πάθουμε αν φύγουμε από το ευρώ» βρίσκει εσχάτως πολλούς θιασώτες ανάμεσα σε ανθρώπους που τα έχασαν όλα -και είναι πολλοί αυτοί-, ακόμα και σε αυτούς που στις προηγούμενες εκλογές μετρούσαν ορθολογιστικά τις συνέπειες μιας εξόδου από την ευρωζώνη και προτιμούσαν τη μάχη μέσα στην Ευρώπη.

Σήμερα όμως, αν ξανατεθεί το ίδιο δίλημμα, δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αποτέλεσμα, καθώς το πρωτογενές πλεόνασμα και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δεν τρώγονται, ούτε φέρνουν πίσω τις εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες ζωές.