Μετά τον “ελληνόκτητο στόλο” τώρα και “ελληνόκτητη Βιομηχανία”!

Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας, μας επιτρέπει να περιγράφουμε καταστάσεις, να τις εξωραΐζουμε και στο τέλος να τις πιστεύουμε.

Για παράδειγμα, όταν τα πλοία των Ελλήνων εφοπλιστών μετακόμισαν σε ξένες σημαίες και δεν μας επέτρεπαν να καμαρώνουμε για τον μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο, βρήκαμε ένα γλωσσικό τρικ για να συνεχίσουμε να επαιρόμαστε: Έχουμε τον μεγαλύτερο “ελληνόκτητο” στόλο στον κόσμο! (sic). Καθαρίσαμε με τις εντυπώσεις και αφήσαμε στην άκρη την ουσία όπως πάντα.

Σε ένα άλλο τομέα της οικονομίας, τη βιομηχανία, δεν μπορώ να πω ότι είχαμε ποτέ υψηλές επιδόσεις, αλλά, τέλος

πάντων, μέχρι και πριν μερικά χρόνια υπήρχαν και 5-10 καμινάδες, οι περισσότερες από τις οποίες σήμερα δεν “καπνίζουν”.

Το κακό ξεκίνησε την περασμένη δεκαετία, όταν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις κυρίως στον χώρο της ένδυσης και των τροφίμων, μεταφέρθηκαν σε γειτονικές χώρες με μικρότερη φορολογία αλλά και υποπολλαπλάσια μεροκάματα.

Στα χρόνια του μνημονίου, οι εναπομείνασες βιομηχανίες, δίνουν κι αυτές τον δικό τους άνισο αγώνα επιβίωσης, έχοντας όμως να αντιπαλέψουν ένα κράτος εχθρικό και ένα τραπεζικό σύστημα που όχι μόνο δεν είναι αρωγός πια στις επιχειρήσεις και στην ανάπτυξη, αλλά το' χουν καταντήσει απαγορευτικό προς την επιχείρηση.

Κι αυτό όχι γιατί ο κυβερνήσεις θέλουν να τιμωρήσουν τους επιχειρηματίες ή να τους διώξουν από τη χώρα. Απλά, ο έλεγχος έχει φύγει από τα χέρια τους κι έχει περάσει στους δανειστές, οι οποίοι προφανώς ποσώς ενδιαφέρονται για το πανάκριβο κόστος της ενέργειας σε σύγκριση με τις δικές τους ομοειδείς επιχειρήσεις. Όπως τους αφήνει παγερά αδιάφορους το απρόσιτο κόστος δανεισμού των ελληνικών επιχειρήσεων από τις τράπεζες, τις οποίες οι ίδιοι ελέγχουν χρηματοδοτικά.

Άλλο τόσο αδιάφορους τους αφήνει η “αναγκαστική μετανάστευση των επιχειρήσεων” σε ασφαλέστερες και σταθερότερες έδρες, όπως οι χώρες τους.

Το τελευταίο γεγονός με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ δεν είναι μια από τις πολλές που έχουν συμβεί τελευταία. Οι Στασινόπουλοι για δεκαετίες τώρα διαθέτουν ένα από τους 5-6 μεγαλύτερους παραγωγικούς ομίλους της χώρας, έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια, έχουν πληρώσει επίσης φόρους δισεκατομμυρίων και απασχολούν μερικές χιλιάδες εργαζόμενους, τους οποίου ούτε έχουν απολύσει ούτε έχουν περικόψει τους μισθούς.

Έκαναν υπομονή μια χρονιά, δυο χρονιές, τρεις χρονιές, διαμαρτυρήθηκαν όπου μπορούσαν και προειδοποίησαν πως αν δεν αλλάξει ο τρόπος αντιμετώπισης τους, θα αναγκασθούν να φύγουν.
Και να ήθελε βέβαια η κυβέρνηση να τους μειώσει το κόστος ενέργειας δεν μπορεί. Και να ήθελαν οι τράπεζες να τους δανείζουν με μικρότερα επιτόκια δεν μπορούν. Βλέπετε, οι δανειστές έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Κι έτσι φθάσαμε στην προχθεσινή τους απόφαση. Μεταφέρουν κι αυτοί την έδρα τους έξω και προφανώς όσες μικρές μονάδες μπορούν σε γειτονικές χώρες.

Όμως αν θέλουμε, δεν μας απαγορεύει κανείς να συνεχίσουμε να λογίζουμε τα εργοστάσια των Στασινόπουλων ως “Ελληνόκτητα” κι έτσι η επίσημη πολιτεία να απαλύνει τις τύψεις της γιατί διώχνει ό,τι αξίζει και από τον χώρο της βιομηχανίας, όπως και στο ανθρώπινο δυναμικό!

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης