Κάτω τα χέρια από την οικονομία τώρα

Ενάμιση χρόνο μετά την ψήφιση στη Βουλή με 153 ψήφους του πακέτου μέτρων που συγκέντρωσε τότε πολύ κριτική, όλοι καταλαβαίνουν αυτό που έλεγε η στήλη την τελευταία τριετία, ότι η δομή του συγκεκριμένου προγράμματος θα οδηγούσε σε αδιέξοδα, μεγάλες παράπλευρες απώλειες για την κοινωνία και, κυρίως, σε μια διαμόρφωση μακροπρόθεσμης νεοφτώχειας.

Το ότι αυτό επιβεβαιωθήκαμε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι οι αυτόκλητοι τιμητές, που ελάχιστα είχαν να αντιπροτείνουν σε όλη αυτή την περίοδο, σηκώνουν τώρα δραματικά τους τόνους

Ας είμαστε ρεαλιστές, η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να φάει άλλο κουτόχαρτο. Μια χρεοκοπημένη χώρα ή παίρνει γενναίες αποφάσεις, προβαίνει σε θυσίες και διαφυλάττει την εθνική της αξιοπρέπεια ή, από τη στιγμή που αποφάσισε να μείνει στην κοινότητα του ευρώ, δεν μπορεί να επιβάλει τους δικούς της κανόνες. Τα τιμήματα μέχρι τώρα είναι μεγάλα. Ωστόσο τα δημοσιονομικά μεγέθη έχουν φτάσει πολύ κοντά στο τέλος του στόχου και οι διαφορές υπολογισμών (από 800 εκατ. έως 2 δισ. ευρώ) δεν μπορούν να τινάξουν στον αέρα την πορεία, η οποία για να γυρίσει απαιτεί όρους αγοράς.

Η οικονομία μας, όσο κι αν αμφισβητούν ακόμα και οι διεθνείς οίκοι την ανταγωνιστικότητά της, όπως η Credit Agricole, είναι πολύ πιθανό να βγει στις αγορές στο δεύτερο εξάμηνο του 2014 και να δανειστεί ενισχύοντας τη θέση της στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Για να επιτευχθεί αυτό όμως θα πρέπει να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη το 2014 ώστε να διασφαλίσουμε το πρωτογενές πλεόνασμα σε ύψος τέτοιο που οι αγορές θα πειστούν, εξέλιξη που αμφισβητεί η Commerzbank.
Από εκεί και πέρα ξεκινά ένα χάος με την ίδια την τρόικα. Αρκεί να πούμε ότι για τον ΟΛΠ το υπουργείο Ναυτιλίας έχει λάβει τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, όσον αφορά στην ιδιωτικοποίησή του. Η υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων παραμένει μια θολή ιστορία. Εκεί πατά η τρόικα, όπως και στο γεγονός ότι οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα εξακολουθούν το 2013 να αποτελούν ταμπού. Kαι το βαρύ αντίτιμο είναι αυτή η στρεβλή λογιστική επιλογή της υπερφορολόγησης του ιδιωτικού τομέα και του περιορισμού των μισθών που οδηγεί στον φαύλο κύκλο και μιας ανεργίας που στον ιδιωτικό τομέα έχει κληθεί να σηκώσει όλο το βάρος του προγράμματος.

Το χειρότερο είναι ότι με αυτή την πολιτική έχουν υπονομευτεί τα ασφαλιστικά ταμεία, το ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ, όπου συνεχίζονται οι ασκήσεις επί χάρτου για τη διαμόρφωση βιώσιμων σχημάτων, τα οποία απέχουν ακόμα πολύ από την πραγματικότητα. Με όλα αυτά, όμως, βλέπουμε ότι αρχίζουν να γίνονται επενδύσεις στην ελληνική οικονομία, με αποκορύφωμα την τοποθέτηση κεφαλαίων του κορυφαίου private equity Fairfax στον όμιλο Μυτιληναίου, γεγονός που καταδεικνύει την επιστροφή των αγορών στις ελληνικές εταιρείες.

Εκείνοι λοιπόν που βλέπουν μόνο κακά στη σημερινή ελληνική οικονομία ας αναλογιστούν αν είναι καλό ή κακό το γεγονός ότι το συνταξιοδοτικό fund της British Airways αγοράζει ελληνικές μετοχές. Σίγουρα πολλά πράγματα κινούνται ακόμη σε λάθος κατεύθυνση, με κυριότερο το γεγονός ότι δεν μπορεί να εισπράξει ρευστότητα στην εσωτερική αγορά αν δεν γίνουν δύο κινήσεις: πρώτον, η έξοδος των τραπεζών στις αγορές και, δεύτερον, η πώληση πακέτων κουρεμένων δανείων για να αναδιαρθρωθεί ο ιδιωτικός τομέας.

Κατά τα άλλα, η εμμονή με τις μειώσεις μισθών και ενδεχόμενα νέα χτυπήματα στις συντάξεις είναι προς μια κατεύθυνση ανεύθυνη οικονομικά και κοινωνικά, που καταστρέφει μια εσωστρεφή οικονομία, για την οποία θα χρειαστεί μία δεκαετία για να γίνει εξωστρεφής.