Η υποχρεωτική διαιτησία και οι θέσεις εργασίας!

Και όμως ο ΣΕΒ έχει δίκιο για πλευρές του πολυνομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών - με τίτλο «Διατάξεις για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων - Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019 - 2022» που ήρθε να υλοποιήσει τη συμφωνία ολοκλήρωσης της 4ης αξιολόγησης- που ενισχύουν υπέρμετρα την κρατική παρέμβαση στον κρίσιμο και ευαίσθητο χώρο της αγοράς εργασίας για παραμείνει υψωμένη η κόκκινη σημαία της ευαισθησίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αν και ο ΣΕΒ

παραδέχεται ότι το πολυνομοσχέδιο «καταγράφει μεν κάποια μικρά –αν και ημιτελή- βήματα προόδου σε θέματα φορολογίας και επιχειρηματικού περιβάλλοντος», επισημαίνει ότι «περιλαμβάνει ωστόσο και κάποιες σοβαρές εκπτώσεις σε κρίσιμα πεδία όπως η αγορά εργασίας που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τις επενδύσεις».

Αλλά, ας έρθουμε στην ουσία των επισημάνσεων του. Διαβάζω σχετικά: «Η πλέον κρίσιμη διάταξη αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Παρότι πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας κάλεσε την Ελληνική Κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι η μονομερής προσφυγή στην υποχρεωτική διαιτησία αντίκειται στις διεθνείς συμβάσεις και να εξασφαλίσει ότι θα προβλέπεται μόνο σε περιπτώσεις “ουσιωδών υπηρεσιών” και όταν τίθεται σε κίνδυνο η “κοινωνική ειρήνη”, το νομοσχέδιο ενισχύει την υποχρεωτική διαιτησία. Έτσι, δίνει τη δυνατότητα στη μία πλευρά εσκεμμένα να προκαλέσει ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, την ώρα που, μεταξύ άλλων, δεν νομοθετείται η κατάλληλη υποδομή που να διασφαλίζει την αντιπροσωπευτικότητα των κλαδικών συμβάσεων για να αποκλειστούν καταχρήσεις με δυσμενείς επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα κλάδων και συνολικά της οικονομίας».

Με λίγα λόγια, οι μεθοδεύσεις που καταλήγουν στην υποχρεωτική διαιτησία όπου οι υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς και άλλα υψηλόβαθμα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θα κάνουν ανέξοδα το κομμάτι τους υπέρ των συνδικαλιστών παίζοντας με τις θέσεις εργασίας και με το ψωμί δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που δεν ορίζονται από την ασφάλεια της εργατικής συνδικαλιστικής αριστοκρατίας των Ομοσπονδιών κλπ δεν έχουν και πολύ σχέση με την πραγματικότητα των ημερών μας.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι σύντροφοι του έχουν μείνει σε άλλη εποχή όπου η ανάπτυξη της οικονομίας δεν ήταν σενάριο για video game αλλά πραγματικές θέσεις εργασίες για χιλιάδες εργαζόμενους που δικαίως διεκδικούσαν κομμάτι από την πίττα … Σήμερα, όμως, με αποκλειστικά δική τους ευθύνη η ανάπτυξη είναι ένα από τα πολλά όνειρά θερινής νυκτός στην Ελλάδα του 2018 και δυστυχώς θα παραμείνει ως τέτοιο αν οι πολιτικές έρχονται από το παρελθόν των εγχειριδίων μαρξιστικής ( ή έστω, μαρξικής) παιδείας και κουλτούρας.