Η οικονομία της πάρτης μας και η οικονομία της χώρας

Σε μία από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, ένα στοιχείο από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το εκλογικό σώμα σε ποσοστό 40% αποφασίζει για την ψήφο του με βάση την οικονομία. Λογικό θα πει κανείς αν λάβουμε υπόψη τι βιώνει το ελληνικό νοικοκυριό τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Η οικονομία, άλλωστε, ήταν

το κριτήριο με το οποίο επιλέχθηκε δύο φορές και η παρούσα κυβέρνηση. Δεν έγιναν ξαφνικά οι μισοί Ελληνες ριζοσπάστες αριστεροί. Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά ως προς το τι εννοεί κανείς με τον όρο «οικονομία» και τι προσδοκίες έχει. Για παράδειγμα, ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα του καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα επανέφερε τη 13η και τη 14η σύνταξη, θα αύξανε τον κατώτατο μισθό στα 750 ευρώ, θα άνοιγε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας κ.λπ.

Τι έκανε στην πράξη επί τέσσερα χρόνια το ξέρουμε όλοι. Ή μάλλον όχι όλοι, αν κρίνουμε ότι σταθερά όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα υπάρχει ποσοστό 25% που επιμένει να δηλώνει ότι θα ξαναψηφίσει το ίδιο κόμμα θεωρώντας προφανώς ότι δεν τον διέψευσε, όταν ακόμα και ο Γ. Δραγασάκης ομολογεί ότι έκαναν εγκληματικά λάθη, πλην όμως και πάλι παραμένουν η μόνη ελπίδα!

Γι’ αυτό, λοιπόν, ακόμα και αυτό το ποιοτικό στοιχείο των ερευνών μού αφήνει πολλές αμφιβολίες αν όντως η οικονομία είναι το βασικό κριτήριο επιλογής κόμματος στις εκλογές.

Για μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας το οικονομικό κριτήριο έχει να κάνει με το ποιος δίνει επιδόματα, δωράκια και κοινωνικά μερίσματα, ποιος υπόσχεται ξανά επαναφορά του δώρου Πάσχα, του επιδόματοςαδείας, την άμεση επιστροφή χρημάτων από τα πιστωτικά εκκαθαριστικά και διάφορα τέτοια τρικάκια προς στοχοποιημένες ομάδες συμπολιτών μας.

Για κάποιους άλλους, όμως, που δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, η έννοια της οικονομίας προσλαμβάνει τη σωστή, κατά την άποψή μου, έννοια. Δηλαδή πώς θα μπορέσει να πάει καλύτερα όλη η οικονομία, πώς θα αναπτυχθεί και θα μεγαλώσει η πίτα, πώς θα έρθουν νέες επενδύσεις, πώς θα προκύψουν νέες θέσεις απασχόλησης, πώς θα γίνει ανταγωνιστική στο διεθνές περιβάλλον και έπεται η διάχυση της ανάπτυξης στην κοινωνία με αυξήσεις μισθών, μειώσεις φόρων κ.λπ. Η υπόταξη δηλαδή του άμεσα προσωπικού μικροσυμφέροντος στο γενικό, που στη συνέχεια μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερες προσωπικές ωφέλειες.

Τι, λοιπόν, θα πρυτανεύσει μπροστά στις κάλπες, μαζί βεβαίως με μυριάδες άλλα σκεπτικά, δεν μπορεί να φανεί απόλυτα στις μετρήσεις κοινής γνώμης.

Σε γενικές γραμμές, όμως, ξέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός, που θεωρεί ότι το ατού του είναι η οικονομία, εμπορεύονται επιδόματα, προσλήψεις στο Δημόσιο, δωράκια σε συνταξιούχους και αναξιοπαθούντες, παντοειδή βολέματα και εμβαλωματικές ρυθμίσεις, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για την ανάπτυξη, τις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις, τα δημόσια έργα, τις καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, την ανταγωνιστικότητα.

Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει μειώσεις φόρων για να ενισχυθεί η αγορά, να γίνουν επενδύσεις που θα δημιουργούν απασχόληση και θα αυξάνεται το ΑΕΠ, προτείνει κίνητρα τόνωσης της επιχειρηματικότητας, των εξαγωγών και πέρασμα στην ψηφιακή εποχή έτσι ώστε να αποκτήσει η οικονομία συγκριτικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Σαφώς και η οικονομία δεν είναι το μόνο κριτήριο που στην τελική θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι όμως μια βασική παράμετρος και ανεξάρτητα από τις εκλογές, εάν οι πολίτες ήταν σε θέση να ιεραρχήσουν τις προτεραιότητες της χώρας για να μην ξανακυλήσουμε σε λίγα χρόνια σε μια νέα χρεοκοπία, αλλά και αν ήταν διατεθειμένοι να στηρίξουν ακόμα και με προσωπικό κόστος μια τέτοια πολιτική εθνικής αναδιοργάνωσης και ανάταξης, τότε είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως δεν χάθηκαν ακόμα όλα.