Η ιδεολογία της αναβολής

Ένα από τα πράγματα που κερδίζει έδαφος τα τελευταία σκληρά μνημονιακά χρόνια ήταν και η ιδεολογία της αναβολής. Σωστά διαβάσατε: Η ιδεολογία της αναβολής. Το γνωστό «άστο για αύριο», «άστο για μετά...». Και το «μετά...» αρχίζει να γίνεται στο τέλος της περιόδου όπου η χρονική μετάθεση φθάνει στα όρια της σκέτη θηλιά και για τους πολιτικούς εμπνευστές της αλλά πρωτίστως για τους πολίτες και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα τους.

Η ιδεολογία της αναβολής έχει καταντήσει το σαράκι της εποχής μας, μια ενδημική αρρώστια που πάει

χέρι- χέρι με την λειτουργία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού και κανείς παρά τις κατά καιρούς πανηγυρικές εξαγγελίες δεν θέλει να καταπολεμήσει. Η ιδεολογία της αναβολής, δίχως αμφισβήτηση, έχει περάσει πλέον στο DNA!
Κορυφαίο πεδίο έκφρασης αυτής της ιδεολογίας εκείνο της αέναης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, με τους «έξω»... Σε κάθε κύκλο της αέναης αυτής διαπραγμάτευσης δεν απαιτείται παρά μια διαφωνία, ακόμη και ...λεπτομέρεια διαφωνίας προκειμένου το «αγκάθι» να μετατεθεί χρονικά στο «μετά» και από εκεί ακόμη μακρύτερα στο χρόνο, στο «απώτατο μέλλον». Άλλωστε, τι στοιχίζει για το πολιτικό προσωπικό μια τόση δα διαφωνία μπροστά στο κόστος που θα έχει το κόμμα στο στρατόπεδο των πιστών followers της ευρύτερης πελατειακής βάσης. Για παράδειγμα, τι ψυχή έχει μια διαφωνία – για την ακρίβεια του πράγματος, μια ακόμη διαφωνία από το εσωτερικό της Κυβέρνησης- για τα έργα και τις ημέρες του ΤΑΙΠΕΔ αλλά και για το Υπερταμείο, το οποίο ως άλλος «Κατηραμένος όφις» ( άνευ Καραγκιόζη και Μέγα Αλέξανδρου) απειλεί την συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας συνεταιριστικού τύπου. Κατά τα άλλα, δεν μας έφθαναν οι συνήθεις ύποπτοι ( Θοδωρής Δρίτσας, Χρήστος Σπίρτζης, Πάνος Σκουρλέτης) πλάκωσε και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. Ο τελευταίος όλως τυχαίως ανακάλυψε την «εγκληματική» φύση της σύμβασης για την αξιοποίηση του περιουσιακού στοιχείου που ακούει στο όνομα πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού. Μεταφέρω εδώ την δήλωση του πρωτοκλασάτου υπουργού: «Αν αυτή τη στιγμή, πάει αυτή η κυβέρνηση, για να είμαι σαφής και δεχθεί αυτή της σύμβαση, την εγκληματική που έγινε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, τότε θα είναι κατακριτέα».
Ο επί των Εσωτερικών υπουργός μιλά για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης της οποίας μετέχει ως ένας πολιτικός σχολιαστής, ως ένας απόμακρος παρατηρητής των πραγμάτων...

Το μοντέλο είναι πια γνωστό. Μια διαφωνία αρκεί από μόνη της να κινήσει τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους» δηλαδή να βάλει μπρός την μηχανή που στηρίζει και τροφοδοτεί την αλυσίδα της ιδεολογίας της αναβολής. Σε αυτήν στην οποία προσέρχεται και ο κατεξοχήν υπουργός της αέναης διαπραγμάτευσης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με το ...επιχείρημα της ταλαιπωρίας της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας λόγω των προαπαιτούμενων. Το επιχείρημα Τσακαλώτου γιατί δεν θα προχωρήσει η αντιμετώπιση και η επίλυση των εκκρεμοτήτων της συμφωνίας για τη δόση είναι πάνω κάτω γνωστή. Οι εκκρεμότητες δεν θα υλοποιηθούν από την ελληνική κυβέρνηση, είτε γιατί οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έχουν ταλαιπωρηθεί ήδη με δύσκολες ψηφοφορίες, είτε γιατί τα θέματα που βάζουν οι θεσμοί έχουν εξαντληθεί με τεχνικές συζητήσεις. «Άστο για αύριο, άστο για μετά» αλλά τα λεφτά πατριώτες λιγοστεύουν και η υπομονή των «έξω» για τις συνεχείς αναβολές εξαντλείται ... φέρνοντας ακόμη πιο κοντά νέες επιβαρύνσεις στη τσέπη των πολιτών και στη καθημερινή ζωή τους.