Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη ως γέφυρα από την εποχή της κρίσης στην εποχή της αναγέννησης

Διαχρονικά στην Ελλάδα υπήρχε ένας έντονος φόβος για τον ιδιωτικό τομέα. Ίσως αυτό να οφείλεται στην ασφάλεια που προσέφερε πάντα η εργασία στο Δημόσιο. Ο ιδιωτικός τομέας ήταν πάντα πιο τραχύς, με αβεβαιότητα και συχνές υπερωρίες, μολονότι συνήθως αντιστάθμιζε την τραχύτητά του αυτή με καλύτερες οικονομικές απολαβές. Η εμμονή πολλών Ελλήνων επί σειρά δεκαετιών να εργαστούν στο δημόσιο μπορεί σε ένα βαθμό να δικαιολογηθεί από την παραπάνω παραδοχή

σε συνάρτηση φυσικά και με το γεγονός ότι το παλαιό πολιτικό σύστημα επιθυμούσε συχνά να διευρύνει το Δημόσιο τομέα κάνοντας διορισμούς που αυτό αυτομάτως οδηγούσε σε ψήφους.

Ενδεχομένως τα προαναφερθέντα να ήταν αυτά που όχι μόνο δημιούργησαν φόβο για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά παράλληλα καλλιέργησαν ένα αίσθημα φοβίας για κάθε ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία. Κάπως έτσι ο όρος «επιχείρηση» έφτασε να ταυτίζεται στο μυαλό πολλών με έναν απρόσωπο χώρο εργασίας, που μοναδικός Θεός είναι η αύξηση των κερδών, όπου το ανθρώπινο δυναμικό είναι αναλώσιμο. Ίσως τελικά για το λόγο αυτό όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ο κόσμος θεώρησε τον Φιλελευθερισμό ως εχθρό. Ο Φιλελευθερισμός ή ο Νέο- Φιλελευθερισμός, όπως αποκαλείται πλέον, είναι ταυτισμένος με τον Καπιταλισμό και ο Καπιταλισμός είναι εξ ορισμού ταυτόσημος με τις επιχειρήσεις.

Το να παρουσιάσουμε το επιχειρείν (που εμπεριέχει όπως είπαμε τις έννοιες Καπιταλισμός και Νέο- Φιλελευθερισμός μέσα του) ως την πηγή των δεινών μας λοιπόν, ήταν η εύκολη λύση για απαρνηθούμε τα αληθινά λάθη της Μεταπολίτευσης. Αυτό ήταν που εγκλώβισε στα χρόνια της κρίσης την Ελλάδα από το να συνειδητοποιήσει ότι οι αποκρατικοποιήσεις είναι αναγκαίες και πως η προσέλευση επενδυτών είναι επιτακτική. Θέλαμε να παραμείνουν όλες οι επιχειρηματικές δραστηριότητες στο Δημόσιο και ας είναι ζημιογόνες μόνο και μόνο για να νιώσουμε ασφάλεια και σιγουριά.

Δυστυχώς οι αναχρονιστικές αυτές αντιλήψεις μας οδήγησαν τελικά στην υπέρμετρη φορολόγηση και τον ασύστολο κρατικό δανεισμό. Είναι περισσότερο ανάγκη όμως από ποτέ να σπάσουμε τα δεσμά της κρατικοδίαιτης σκέψης μας και να δούμε μπροστά. Να ανοίξουμε τους ορίζοντες της σκέψης μας και να επιτρέψουμε στο επιχειρείν να αναπνεύσει. Για να επιτύχει όμως η γενναία αυτή προσπάθεια, χρειάζεται και οι ίδιες οι επιχειρήσεις να προβάλλουν και να υπενθυμίσουν στον κόσμο το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για να επιτευχθεί αυτή η προσπάθεια από το να προβάλλουν οι εγχώριες επιχειρήσεις το κοινωνικό τους προφίλ μέσω της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ).

Η ΕΚΕ, αποσκοπεί στην ενθάρρυνση των επιχειρήσεων να συνειδητοποιήσουν καλύτερα τις επιπτώσεις των δραστηριοτήτων τους στην υπόλοιπη κοινωνία και στο περιβάλλον και να συμβάλουν με τον τρόπο τους στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Οι τρόποι επίτευξης του στόχου αυτού είναι πολυάριθμοι. Μπορεί να επιτευχθεί με τις διανομές συσσιτίων σε κοινωνικές ομάδες, με τη δενδροφύτευση περιοχών, με την χορήγηση υποτροφιών σε νέους επιστήμονες, με δωρεάν προσφορά προϊόντων – υπηρεσιών και ένα σωρό άλλους τρόπους. Ήδη σύμφωνα με την ετήσια έρευνα του Κέντρου Αειφορίας (CSE), που έλαβε χώρα για τρίτη φορά στην Ελλάδα (Νοέμβριος 2016), οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται συστηματικά στην Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και εκδίδουν απολογιστικές εκθέσεις (Εκθέσεις ΕΚΕ) αντιπροσωπεύουν ένα πολύ σημαντικό μέρος της οικονομίας καθώς απασχολούν περισσότερους από 140.000 εργαζομένους και ο κύκλος εργασιών τους ξεπερνά τα 42,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός πως παρά την οικονομική κρίση, υπήρξε αύξηση 5% των εταιρειών που εξέδωσαν έκθεση εταιρικής ευθύνης για την περίοδο 2016.

Οι βάσεις πλέον έχουν μπει για να μπορέσουμε στην Ελλάδα να δούμε το ανθρώπινο πρόσωπο των επιχειρήσεων και να δούμε εμπράκτως την κοινωνικής τους προσφορά. Αυτό που μένει είναι να αποφασίσουν κι άλλες επιχειρήσεις να μπουν στη λογική της κοινωνικής προσφοράς μέσω της ΕΚΕ και να βοηθήσουν την χώρα μας να ξεπεράσει τη κρίση. Τα δείγματα γραφής είναι περισσότερο από ενθαρρυντικά με πρόσφατο παράδειγμα τα βραβεία Εταιρικής Υπευθυνότητας που διοργάνωσε τον Ιούνιο για 9η χρονιά το Ινστιτούτο Εταιρικής Ευθύνης το οποίο στηρίζει και επιβραβεύει την Εταιρική Υπευθυνότητα. Στην εκδήλωση βραβεύτηκαν 13 εταιρείες που παρουσίασαν εξαιρετική επίδοση το 2016, εφαρμόζοντας υπεύθυνες πρακτικές ΕΚΕ.

Το επιχειρηματικό σκηνικό στην πατρίδα μας αλλάζει και στην αλλαγή αυτή θα πρέπει να συνδράμουν όλοι οι παραγωγικοί φορείς. Τόσο οι πολίτες όσο και οι επενδυτές πρέπει να εμπιστευτούν ξανά τις ελληνικές επιχειρήσεις και εμείς με τη σειρά μας πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες μας και στο ξένο επιχειρείν. Ίσως τελικά η ΕΚΕ να γίνει η γέφυρα από την εποχή της κρίσης στην εποχή της αναγέννησης ως μία αξιόπιστη πρακτική για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης.

*Ο κ. Βασίλης Ι. Ξυπολυτάς (36) είναι ο Γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της Νέας Δημοκρατίας. Είναι κάτοχος τριών μεταπτυχιακών τίτλων, από τo Harvard University, από το Kings College και από το Coventry Business School. Έχει εργαστεί τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, ενώ σήμερα είναι ιδρυτής και ιδιοκτήτης δύο εταιρειών. Τέλος εκλέγεται επί τρεις θητείες, στις πρώτες θέσεις εκλογής, σε θέσεις διοίκησης στο Δήμο Κηφισιάς (Αντιδήμαρχος κτλ).