Γιατί Μώραλη;

Πολλές φορές από αυτή εδώ την στήλη έχω γράψει για τον Πειραιά. Την πόλη που μεγάλωσα, ζω και αγαπάω. Μην πάει ο νους σας στο «κακό». Δεν είμαι υποψήφιος. Αρκετά με τους υποψήφιους σωτήρες που φθάνουν μέχρι του σημείου να αναφέρουν ως επίτευγμα το βαθμό του λυκειακού τους απολυτηρίου ή το ότι υπηρέτησαν στον στρατό.
Γράφω απλά επειδή εδώ και ημέρες - όπως όλοι οι συμπολίτες μου - βιώνω αυτό το "ντέρμπι" μεταξύ Μιχαλολιάκου - Μώραλη και

Θα πω την αλήθεια όπως μου έρχεται: δεν είμαι υπέρ της εμπλοκής ποδοσφαιρικών ομάδων στην πολιτική, ενώ σιχαίνομαι όλους εκείνους τους υποψήφιους που φωτογραφίζονται δίπλα στο Καραϊσκάκη για να μας θυμίσουν πόσο «Ολυμπιακάρες» είναι. Καπηλεία λέγεται αυτό κι όχι πολιτική. Να το πάω και παραπέρα; Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Βασίλης Μιχαλολιάκος αναλαμβάνοντας τα ηνία ενός λιμανιού κατεστραμμένου έπραξε τα αυτονόητα και την κατάσταση τη συμμάζεψε. Όμως εδώ ξεκινάει μια σειρά διαφωνιών και πολιτικών "αλλά".

Χρόνια η πόλη μας έχει ξεχαστεί στην τύχη της με αποτέλεσμα ένας μέτριος Δήμαρχος χωρίς όραμα που απλά έκανε τα αυτονόητα, δηλαδή να κρατήσει ένα επίπεδο καθαριότητας και να κάνει μερικές μονοδρομήσεις, να θεωρείται επιτυχημένος. Γιατί ξεκάθαρα ο κ. Μιχαλολιάκος όραμα δεν είχε. Διαχειριστής υπήρξε.

Θυμάμαι όταν πριν από δύο χρόνια με δύο καλούς φίλους, τον επιχειρηματία Γιώργο Γλου και τον τέως πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου της πόλης και υποψήφιο τώρα Ευρωβουλευτή Γιώργο Ζησσιμάτο, είχαμε μια ιδέα: να μετατραπεί η πόλη σε ένα μεγάλο εμπορικό mall όπου ο Δήμος θα έκλεινε κάποια Σάββατα τις κεντρικές οδικές αρτηρίες και οι πολίτες θα ψώνιζαν σε ανοικτούς μεν χώρους της πόλης, σαν όμως να επρόκειτο για κλειστά πολυκαταστήματα. Η ιδέα βασιζόταν στο σλόγκαν που η παρέα μας έβγαλε "μια πόλη, ένα ολόκληρο εμπορικό κέντρο" και αποσκοπούσε στην τόνωση της αγοραστικής κίνησης.

Ο Βασίλης Μιχαλολιάκος μας δέχτηκε στο Δημαρχείο. Αφού υποστήκαμε τη βάσανο να ακούμε επί δύο περίπου ώρες το πόσο τρανή νίκη κατήγαγε κατά του τότε αντιπάλου του Γιάννη Μίχα μόλις πέντε λεπτά αφιέρωσε σε μια ιδέα εξαιρετική, που παρεμπιπτόντως έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.

Για να κλείσει γρήγορα γρήγορα δε τη συζήτηση είπε πως θα υλοποιήσει την ιδέα μας και φυσικά ποτέ δεν έγινε τίποτα.

Ο κ. Μιχαλολιάκος διαχειρίστηκε επίσης το Δήμο όπως κάθε συνεπής Μανιάτης όφειλε. Με μια κλειστή ομάδα ανεπαρκών ανθρώπων, που μυρωδιά δεν έχουν πάρει για τις τεκτονικές εξελίξεις που επικρατούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο δημόσιας διοίκησης. Είναι τα γνωστά στην πόλη μας πρόσωπα που έχουν πιάσει στασίδι στα πράγματα εδώ και χρόνια και οι οποίοι λίγο πολύ έφεραν τον Πειραιά στο χάλι που βρίσκεται. Άνθρωποι χωρίς γνώσεις, χωρίς διεθνείς παραστάσεις, που όχι αγγλικά ή άλλες ξένες γλώσσες δεν μιλάνε, αλλά ακόμα και στα ελληνικά με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα.

ΟΚ θα πει κανείς με την κριτική στον Μιχαλολιάκο. Γιατί όμως ένας Πειραιώτης να ψηφίσει Μώραλη. Κατ' αρχάς αν διαπίστωνα πως ο Ολυμπιακός κατέβαινε με δικό του αποκλειστικά ψηφοδέλτιο, δύσκολα θα στήριζα μια τέτοια επιλογή. Οι εκλογές εξάλλου δεν είναι Σούπερ Λίγκα. Σίγουρα ο Ολυμπιακός έχει ρόλο και λόγο, όμως αν δει κανένας τις υποψηφιότητες θα διαπιστώσει πως υπάρχει έντονο το χρώμα κι άλλων κοινωνικών φορέων.

Για παράδειγμα σπάνια η ναυτιλία έχει τόσο μεγάλη εκπροσώπηση, ενώ και ο επιχειρηματικός κόσμος για πρώτη φορά εκφράζεται ανοικτά κι αυτό οφείλουμε να το σεβαστούμε. Στον Πειραιά με τον Γιάννη Μώραλη - και να μην κρυβόμαστε ΚΑΙ με τον Βαγγέλη Μαρινάκη - συντελείται ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον για το σύνολο της επικράτειας πείραμα. Η ανάληψη της πολιτικής τύχης των τοπικών κοινωνιών από ανθρώπους που δεν έχουν ως επάγγελμα την πολιτική, αλλά έχουν βγάλει τα προς το ζην μέσα στον στίβο της αγοράς. Που είναι μπαρουτοκαπνισμένοι. Όχι σαν τον κ. Μιχαλολιάκο που δηλώνει "γιατρός" στο επάγγελμα όμως την λευκή ποδιά δεν την έχει δει παρά μόνο σε ταινίες. Άνθρωποι που δεν φανταζόμασταν πως θα καταδέχονταν να κατέλθουν στα κοινά και που αποτελούν την ευκαιρία μιας κοινωνίας να σηκωθεί από τους καναπέδες της.

Ένας πρόσθετος λόγος για να δει κανείς με άλλο μάτι την υποψηφιότητα Μώραλη είναι ο εγωισμός όσων συμμετέχουν. Όχι. Δεν μπορεί ένας Μαρινάκης και ένας Κόκκαλης να αποτελέσουν μια κακή συνέχεια του αποτυχημένου Παναγιώτη Φασούλα. Είναι πολύ λάθος να συγκρίνει κανείς ανόμοια μεγέθη. Πολλοί ποντάρουν στον εγωισμό του Μαρινάκη και εκτιμώ πως κάνουν καλά. Ο επιχειρηματίας δεν θέλει να πάρει απλά το Δημο σαν ένα ακόμα τρόπαιο παρέα με τα άλλα του Ολυμπιακού. Θέλει να αφήσει κι εποχή. Κι αυτό δεν θα το κάνει με μικρο-παρεμβάσεις και μερικές μονοδρομήσεις. Θα το κάνει με έργα φαραωνικά. Με δράσεις που οφείλουν να αφήσουν εποχή. Μπορεί σε πολλούς ο Μαρινάκης να φαίνεται πολύ "μπρουτάλ". Πολύ "σκληρός". Όμως αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει. Αυτό που η πόλη θέλει είναι έναν ηγέτη που με πυγμή θα βάλει τα πράγματα σε τάξη. Και κακά τα ψέματα. Ένας χορτάτος επιχειρηματίας με διεθνή παρουσία δεν μπορεί παρά να βάλει υψηλά τους στόχους και τελικά να τα καταφέρει.