Γιατί μας προτιμούν τα funds;

Δεν πρόκειται να μιλήσω ποτέ για «αφελληνισμό» των επιχειρήσεων. Και αυτό γιατί το πρόβλημα δεν είναι η εθνικότητα του αγοραστή μιας ελληνικής εταιρείας αλλά η ταυτότητα και τα κίνητρα του. Άλλωστε, το κέρδος από το …κέρδος έχει διαφορά. Μεγάλη διαφορά. Όσο η καταστροφή από την ανάπτυξη και την ευημερία.

Εξηγούμαι: Το κύμα των νέων εξαγορών που «βλέπουμε» και που αρχίζει να γίνεται το νέο αφήγημα των κυβερνητικών στελεχών έχει ένα και μόνο λόγο. Οι ελληνικές εταιρείες μπορούν σήμερα να αγοραστούν στην …φθήνια. Ναι, μην μας τρομάζει η έκφραση. Τα funds

που έρχονται για παράδειγμα στον χώρο της υγείας και «κτυπούν» από διαγνωστικά κέντρα μέχρι τα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι μπορούν να αγοράσουν φθηνά, να αποκομίσουν γρήγορα κέρδη και να φύγουν τρέχοντας με τα κέρδη στη τσέπη στο επόμενο redound της οικονομίας, άμεσα συνδεδεμένο με τις πολιτικές εξελίξεις.

Και στην πιθανή ερώτηση αν τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς η απάντηση είναι μία και μόνη: Όχι. 100% όχι. Το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας έχει στρώσει από χρόνια το χαλί και δεν ασχολείται και πολύ με τέτοιου είδους …λεπτομέρειες.

Και όμως θα έπρεπε τουλάχιστον το μέλλον της παραγωγικής βάσης αυτής της χώρας να απασχολεί το πολιτικό προσωπικό και να ήταν μέρος ενός καθημερινού δημόσιου διαλόγου- ανεξάρτητα από την εθνικότητα του επιχειρηματιών και των επενδυτών. Μπροστά μας έχουμε το κρίσιμο ζήτημα της διαχείρισης των «κόκκινων δανείων» που σε ένα μεγάλο βαθμό θα καθορίσει και την επόμενη μέρα της παραγωγικής βάσης στην Ελλάδα.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η αντιμετώπιση του κρίσιμου αυτού ζητήματος είναι μονόδρομος – με τις τράπεζες και τα στελέχη τους να έχουν δεμένα τα χέρια τους. Δεν πρόκειται να διαφωνήσω σε αυτό αλλά ας γίνει και η προσπάθεια για μια δεύτερη ευκαιρία (με τους όρους και τις προϋποθέσεις των τραπεζών).

Η τελευταία σκέψη γεννήθηκε – και υποστηρίζεται ως μια εναλλακτική πρόταση- «βλέποντας» το παράδειγμα της μεγάλης εταιρείας στην αγορά των ιχθυοκαλλιεργειών, της Σελόντα.

Oι μέτοχοι – οι 4 συστημικές τράπεζες- πήραν πάνω τους την υπόθεση, βρήκαν μάνατζμεντ και διοίκηση και το στοίχημα φαίνεται πως κερδίζεται. Η πορεία της είναι θετική και μάλιστα, σε βαθμό που μπορεί να υποστηρίξει και νέες προσλήψεις.

Το παράδειγμα της Σελόντα – θέλω να πιστεύω- πως θα βρει μιμητές και θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως οδηγός για πολλές από τις επιχειρήσεις που σήμερα βρίσκονται στο βυθό των «κόκκινων δανείων».