Ένας statesman και οι εχθροί του

Το μίσος των τρομοκρατών και όλων όσοι – με άμεσο ή έμμεσο τρόπο- στηρίζουν την εγκληματική δράση τους δεν στρέφεται εναντίον του προσώπου του Λουκά Παπαδήμου αλλά πρωτίστως στοχεύει να πλήξει όλα όσα το πρόσωπο αυτό εκφράζει και εκπροσωπεί.

Έτσι, η καταδίκη της εγκληματικής ενέργειας δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια διαρκή αμετάκλητη απόφαση της οργανωμένης πλειοψηφίας της κοινωνίας και επιπλέον αυτού

να παρέχει όλο εκείνο το αίσθημα της πλήρους και ολοσχερούς αποζημίωσης του δημοκρατικού φρονήματος των πολιτών. Με άλλα λόγια, η εγκληματική ενέργεια δεν μπορεί να διέλθει δίχως να πληρωθεί το αντίτιμο της πράξης, εδώ και τώρα! Και για να γίνει αυτό οι θεσμοί της οργανωμένης κοινωνίας θα πρέπει να ασχοληθούν και με τους ηθικούς αυτουργούς της πράξης που προηγήθηκε της δολοφονικής επίθεσης και δεν ήταν άλλη από τις καμπάνιες της συνειδητής και σκόπιμης απαξίωσης του προσώπου του Λουκά Παπαδήμου και όλων όσα εκπροσωπεί και εκφράζει.

Και το ζήτημα με τις καμπάνιες της απαξίωσης – τα αποτυπώματα τους βρίσκονται ακόμη στα social media σε λογαριασμούς βουλευτών και πρώην βουλευτών αλλά και πρώην υπουργών- δεν είναι καθόλου μια απλή έκφραση ενός πολιτικού αγώνα όπως ακούγεται και γράφεται... Η καμπάνια της απαξίωσης των πολιτικών αντιπάλων αποτελεί στις μέρες μας ένα από τα προσφιλή εργαλεία των λαϊκιστών ανεξαρτήτως ιδεολογικής και πολιτικής καταγωγής και στρέφεται ως υπερόπλο εναντίον και της κοινοβουλευτικής δυτικού τύπου δημοκρατίας αλλά και της ίδιας της ανοικτής κοινωνίας. Και σε αυτές τις καμπάνιες δεν έλαβαν μέρος μόνο περιφερειακά πρόσωπα ή και γραφικές φιγούρες του πολιτικού προσωπικού της χώρας αλλά και μέλη (οργανικά μέλη) του σκληρού πυρήνα του πολιτικού προσωπικού που είδαν στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου τον πραγματικό εχθρό τους- το μοντέλο του statesman που πόρω απέχει από την περσόνα του κομματάρχη.

Υπερβολές θα πείτε. Καθόλου. Ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητος αριθμός μελών του σκληρού πυρήνα του πολιτικού προσωπικού διέκρινε έγκαιρα ότι το μοντέλο του statesman μπορεί να λειτουργήσει και στα ελληνικά πράγματα ακόμη ακόμη και να προσφέρει αποτελεσματικές κυβερνητικές λύσεις σε δύσκολες στιγμές. Αυτήν την προοπτική φοβήθηκαν, αυτή την προοπτική πολέμησαν. Και αυτό ήταν το κομβικό σημείο συνάντησης τους με τις κάθε λογής «αντιμνημονιακές δυνάμεις».

Ο 70χρονος σήμερα Λουκάς Παπαδήμος ως γνωστόν διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα -μεταξύ 11 Νοεμβρίου 2011 και 16 Μαΐου 2012- διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να υπάρξει μια αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας που έφεραν τα μνημόνια (και όλα όσα, από πολιτικές συμπεριφορές μέχρι τις οικονομικές αποφάσεις, τα προκάλεσαν) με ορθολογική σκέψη και μέθοδο, μακριά από τους συνήθεις ελληνικούς παλαιοημερολογιτισμούς. Ένα μικρό χρονικό διάστημα διακυβέρνησης που έμεινε στην κοινή συνείδηση, στην συλλογική μνήμη των υπεύθυνων πολιτών αυτής της χώρας πέραν όλων των άλλων ως μια νησίδα στο αρχιπέλαγος για το ύφος και το ήθος της άσκησης εξουσίας.

Τα επόμενα χρόνια δεν θα είναι καθόλου λίγοι όλοι εκείνοι που θα γυρνούν τον χρόνο πίσω, σε εκείνους τους μήνες που ο Λουκάς Παπαδήμος βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου αποζητώντας τον επόμενο Λουκά Παπαδήμο ή τους επόμενους Παπαδήμους.